Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  TORWIRT Leonard (12 lub 28 XI 1912 Wilno - 9 XI 1967 pod Ciechanowem), scenograf
  Był synem Wilhelma T. i Pauliny z domu Romejko, mężem Anny T., konserwatora zabytków. Do szkoły uczęszczał w Wilnie, tam też w 1931 skończył dział malarstwa dekoracyjnego w Szkole Rzemiosł Artyst., w której nast. podjął pracę jako instruktor. Równocześnie statystował w T. Miejskich i wykonywał dorywcze prace w ich pracowni scenograficznej. W 1938 podjął studia na Wydz. Sztuk Pięknych Uniw. Stefana Batorego. W 1940-41 pracował jako scenograf w wileńskim t. żydowskim i dorywczo w T. Małym. Podczas okupacji niem. pracował przy konserwacji kościołów i jako malarz szyldów. W lipcu 1944 podjął pracę w pracowni scenograficznej Polskiego T. Dramatycznego w Wilnie, a w maju 1945, wraz z zespołem tego teatru, repatriował się do Torunia. Tam od listopada t.r. był etatowym scenografem T. Ziemi Pomorskiej; pierwszą jego pracą była „Szkoła żon” (1945). Za dyrekcji W. Horzycy stworzył wiele interesujących scenografii do sztuk w jego inscenizacji, m. in. do „Snu nocy letniej” (1946), „Za kulisami” (1946), „Wesela” (1947), „Mozarta i Salieriego” (1948), „Pugaczowa” (1948), a niekiedy także do prac innych reżyserów, np. do „Pastorałki” (1948) w reż. H. Małkowskiej. O wyróżnionej na konkursie szekspirowskim scenografii do „Romea i Julii” (1947) pisał K. Puzyna: „Nowoczesność dekoracyj Torwirta nie polegała zresztą wyłącznie na owej logice dysonansu, cała ich struktura, nawet pomarańczowe pasy miały charakter wybitnie nowoczesny. I ten swoisty amalgamat współczesności z elementami teatru elżbietańskiego, wtopionymi weń całkowicie, a jednak nie zagubionymi - oto najcenniejsze osiągnięcie toruńskiego eksperymentu”. W sez. 1947/48, po połączeniu teatrów w Toruniu i Bydgoszczy, pracował także dla sceny bydgoskiej. Równocześnie był asystentem na Wydz. Sztuk Pięknych Uniw. Mikołaja Kopernika, gdzie w 1947 ukończył studia przerwane z powodu wojny. Pracował też jako konserwator zabytków. Po opuszczeniu w 1948 Torunia przez Horzycę, którego intencje jako inscenizatora doskonale rozumiał i realizował w swych projektach, współpracował z nim do 1953 opracowując scenografię do wystawianych przez niego w Poznaniu (1948-49) i Wrocławiu (1953) sztuk z repertuaru toruńskiego. Nadal też do 1950 projektował scenografie dla T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu (np. do „Błękitnej porcelany”, 1949), a sporadycznie także dla innych scen, np. do „Rozbitków” (1951) w T. Młodego Widza we Wrocławiu. Stopniowo jednak odchodził od teatru. W 1952 objął stanowisko kier. Katedry Technologii i Technik Malarskich na Uniw. Mikołaja Kopernika, a w 1958-60 był tam dziekanem Wydz. Sztuk Pięknych. Zginął w wypadku samochodowym.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.16554.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 54 str. 452: psb.35587.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim