Liliana «Zamorska» Krobicka h. Rosprza?? (ID: teatr.17654.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. TETMAJER Adolf (1813 1892), powstaniec listopadowy, poseł na Sejm Krajowy 5°
2. TETMAJER Włodzimierz (19611923) malarz, polityk 5°
3. ŁOŚ Włodzimierz Adam (1847-1911) wiceprezydent namiestnictwa galicyjskiego 6°
4. TETMAJER Kazimierz (18651940) poeta, prozaik, dramaturg 6°
5. TETMAJER Karol (17841875) adwokat, literat, ziemianin 6°
6. MALCZEWSKI Juliusz Tadeusz (1872- po 1938) generał dywizji, minister spraw wojskowych 7°
7. HONDORFF Jerzy (XVIII w.) generał-major 8°
8. NAIMSKI Michał (1842-1915) rolnik, działacz rybacki 8°
9. STOBNICKI Feliks Szczęsny (1800-1882) uczestnik powstania listopadowego i Wiosny Ludów 8°
10. PAYGERT Jan Szczęsny (1863-1917) prawnik, redaktor, profesor 8°
11. PONIŃSKI Aleksander Oskar (1856-1915) poseł, kolekcjoner, twórca Biblioteki Horynieckiej 8°
12. LAMEZAN-SALINS Robert (1863-1930) generał WP 8°
13. ŚLASKI Jan Stanisław (1893-1984), ogrodnik 9°
14. RYDEL Lucjan Antoni (1870-1918) poeta, dramatopisarz, działacz społeczny, pedagog 9°
15. NECHAY Adam (1899-1974) dziennikarz, publicysta 9°
16. PAJGERT Adam (1829-1872) poeta, tłumacz 9°
17. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 9°
18. POGONOWSKI Janusz (1922-1943) działacz ruchu oporu w obozie oświęcimskim 9°
19. GRABOWSKI Edward Józef (1809-1899) adwokat 9°
20. LANGIE Adam Marian (1864-1907) okulista, publicysta 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ZAMORSKA Liliana, właśc. L. Krobicka, zamężna Bedlewicz (21 XI 1895 Lwów - 19 I 1972 Wrocław), śpiewaczka, tancerka
  Była córką Wiktora Krobickiego, urzędnika Wydz. Krajowego we Lwowie, i Zofii z Leszczyńskich, żoną => Franciszka Bedlewicza. Uczyła się na pensji W. Niedziałkowskiej we Lwowie, a od 1907 w szkole sióstr niepokalanek w Jarosławiu. Maturę zdała we Lwowie. Tam też uczyła się gry na fortepianie, m.in. w konserwatorium u V. Kurtza. W 1914-17 przebywała w Wiedniu; uczyła się śpiewu i nadal studiowała pianistykę (m.in. w Musikakademie). Po powrocie do Lwowa kształciła głos u Cz. Zaremby. Debiutowała w operze lwow. w listopadzie 1918 w partii Aliny („Goplana"). W czerwcu 1919 zaangażowała się do T. Wielkiego w Poznaniu i pozostawała tam do końca sez. 1922/23. Wystąpiła w partii Zofii w przedstawieniu „Halki”, inaugurującym 31 VIII 1919 pol. działalność tej sceny. Początkowo śpiewała niewielkie partie, jak np. Hanna („Straszy dwór"), Kate Pinkerton („Madame Butterfly"), Kapłanka („Aida"), Filina („Mignon"). Sukces odniosła w tyt. partii w „Lakme”. Śpiewała również partie operetkowe, np. Rozalindę („Zemsta nietoperza"), tyt. w „Pięknej Helenie”. W tym okresie doskonaliła swe umiejętności taneczne pod kier. M. Kuleszy. W 1921 tańczyła główną partię w balecie „Wieszczka lalek”. W sez. 1923/24 występowała w operze lwow. i z jej zespołem w Krakowie, a w listopadzie 1924 wystąpiła w T. Wielkim w Wilnie w partii Zuzi w „Verbum nobile” i została zaangażowana do zespołu opery. We wrześniu 1924 i styczniu 1925 wystąpiła gościnnie we Lwowie w tyt. partiach w „Salome” i „Lakme”, w kwietniu t.r. w Warszawie w tyt. partii w „Tosce”. Następnie z grupą śpiewaków lwow. wyjechała na występy do Wiednia. W 1925-27 była w zespole operowym T. Polskiego w Katowicach, występowała z nim w Płocku i Ciechocinku (1926) oraz w Krakowie (1927). Wiosną 1927 śpiewała w T. Wielkim w Warszawie; na sez. 1927/28 zaangażowała się do T. Nowości. Potem występowała tylko gościnnie, m.in. we Lwowie (1928, 1929), w Katowicach (1929, 1930, 1931, 1935), Krakowie i Łodzi (1930), Warszawie (T. Wielki 1931, 1937, Nowości 1932, Morskie Oko 1933) oraz za granicą: w Zagrzebiu (1929), Dreźnie (1931), Wiedniu, Akwizgranie, Lublanie i Sofii (1935), Bratysławie i Lipsku (1937). W sez. 1938/39 należała do zespołu warsz. T. Wielkiego. Brała też udział w objazdowych imprezach operowych i operetkowych. Podczas okupacji niem. występowała niekiedy w kawiarniach akompaniując sobie przy fortepianie. Utrzymywała się też z lekcji. Wywieziona w pocz. powstania warsz. na przymusowe roboty do Niemiec, była w obozach w Gross-Rosen, Freiburgu i Oschersleben Bode pod Magdeburgiem. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie przedostała się do Polski i w sierpniu 1945 znalazła się w Krakowie. Występowała tam na koncertach estradowych i śpiewała jako refrenistka z orkiestrą dancingową. W styczniu 1947 S. Drabik zaangażował ją do Opery wrocławskiej. Śpiewała tam do 1949 takie partie, jak tyt. w „Tosce” i „Halce”, Cześnikowa („Straszny dwór"), Nedda („Pajace"), Santuzza („Rycerskość wieśniacza"). Od września 1949 pracowała w tej operze jako korepetytorka solistów, w 1968 przeszła na emeryturę. W tych latach borykała się z kłopotami materialnymi i zdrowotnymi, zdziwaczała; żyła w osamotnieniu. Obdarzona zjawiskową, nieco orientalną urodą i różnorodnymi talentami, była ciekawą indywidualnością i prezentowała rzadką na scenach muz. wszechstronność. Dysponowała głosem pięknym, choć o niezbyt bogatych możliwościach wokalnych, niemniej wykonywała najrozmaitsze partie operowe i operetkowe, od mezzosopranowych, przez sopranowe dram., liryczne, aż po koloraturowe. Śpiewała też piosenki w kabaretach i na estradach. Miała wrodzony talent aktorski wspierany raczej intuicją niż umiejętnościami warsztatowymi; stosowała wyrazisty gest i ekspresyjną plastykę ruchu scen., dobrze tańczyła. Tworzyła postacie kobiet pięknych, uwodzicielskich, emanujących aurą pewnej niesamowitości. Nie zawsze potrafiła zachować umiar w środkach wyrazu. Do największych jej osiągnięć obok Toski należała rola Salome, którą grała „w sposób dobrze przemyślany i opracowany zarówno pod względem muzycznym jak i aktorskim. Braki głosowe tej uzdolnionej artystki wynagradza sowicie jej wybitna muzykalność i żywy temperament sceniczny.” (M. Gliński). „Posiada najkorzystniejsze dla tej roli warunki zewnętrzne i głos jest w stanie podołać bez widocznego wysiłku tej iście gigantycznej partii”. „Musi też być niezwykle muzykalna, bo i intonacja jej jest zawsze pewna i wzrok jej nie śledzi za pałeczką kapelmistrza” (F. Brzeziński). Inne ważne partie: Marta („Niziny"), Violetta („Tra-viata"), Amelia („Bal maskowy"), tyt. w „Carmen” i „Turandot”, Małgorzata („Faust"), Mimi („Cyganeria"), Gilda („Rigoletto"), Zuzanna („Tajemnica Zuzanny"). Role operetkowe, w których odnosiła sukcesy, to: Saffi („Baron cygański"), Minnie („Dziewczyna z Zachodu"). Cieszyła się dużym powodzeniem u publiczności, należała do wybitnych artystek scen muz. okresu międzywojennego.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17654.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.4926.4

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim