Włodzimierz Ernest Nusbaum (ID: teatr.17659.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ORMICKI Wiktor Rudolf (1898-1941) geograf, docent UJ 2°
2. RETINGER Józef Stanisław (1848-1897) adwokat 8°
3. SZLACHTOWSKI Feliks (1820-1896), prezydent Krakowa 8°
4. SZLACHTOWSKI Edmund, w zakonie Cyryl (1899-1944), misjonarz 9°
5. POTOCKI Jan Nepomucen (1867-1942) właściciel Zakładu Zdrojowego w Rymanowie, poseł, działacz społeczny 9°
6. POMIANKOWSKI Józef (1866-1929) generał dywizji 9°
7. SĘKOWSKI Stefan (1859-1910) ziemianin, poseł 9°
8. GLUZIŃSKI Eugeniusz (1852-1936) kompozytor, skrzypek, dyrygent 9°
9. RETINGER Józef Hieronim (1888-1960) polityk, pisarz polityczny 9°
10. SZLACHTOWSKI Jan Kanty (1816-1871), dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich 10°
11. CZYRNIAŃSKI Emilian (1824-1888) profesor chemii 10°
12. DOBROWOLSKI Stanisław (1873-1917) profesor medycyny 10°
13. SĘKOWSKI Aleksander (1811-1888) adwokat, radny m. Lwowa 10°
14. RETINGER Witold (1918-1982) major, pilot 10°
15. GLUZIŃSKI Józef (1889-1934) tłumacz, poeta, krytyk 10°
16. POTOCKA Anna (1846-1926) właścicielka Rymanowa, działaczka społeczna 10°
17. POTOCKI Stanisław Wojciech (1837-1884) działacz społeczny, współzałożyciel uzdrowiska w Rymanowie 10°
18. HOCHBERGER Juliusz (1840-1905) architekt 10°
19. DZWONKOWSKI Edward (1824-1887) emigrant, działacz polityczny 10°
20. SINGER Perel (1881-1955) pielęgniarka 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ORMICKI Włodzimierz Ernest (18 V 1905 Kraków - 31 V 1974 Bydgoszcz), dyrygent, kierownik artyst. teatru
  Był synem Fryderyka O., wyższego urzędnika kolei, i Salomei z domu Ameisen, nauczycielki, mężem Emmy Antoniny Woheriskiej. W 1915-22 kształcił się w Konserwatorium Tow. Muz. w Krakowie, m.in. u Z. Jachimeckiego oraz w klasie dyrygentury B. Wallek-Walewskiego. W1922 zdał maturę w krak. gimn. matematyczno-przyrodniczym i wyjechał na dwuletnie studia do Akademii Muz. w Wiedniu. W 1924-26 uczył się w Bayerische Staatsakademie der Tonkunst w Monachium. W 1926 uzyskał tu dyplom z kompozycji i dyrygentury operowej. W roku akademickim 1926/27 był jeszcze studentem-wolontariuszem tej akademii, w klasie mistrzowskiej dla dyrygentów; jednocześnie w sez. 1926/27 był korepetytorem w miejscowej operze. W 1927-29 był korepetytorem i kapelmistrzem w Stadtebundttheater w Solothurn-Biel w Szwajcarii, a latem 1928 w Bayreuth na Festiwalu Wagnerowskim. W 1929-32 wykładał w Szkole Muz. im. Żeleńskiego w Krakowie. W 1931 był jednym z zał. Stow. Młodych Muzyków w Krakowie, zorganizował jego orkiestrę. Występował też jako akompaniator solistów na koncertach estradowych i radiowych. Latem 1931 i 1932 pracował w Salzburgu przy Festiwalu Mozartowskim i potem do 1934 działał w Wiedniu jako akompaniator i dyrygent objazdowych zespołów operowych i chórów (m.in. Pol. Stow. Robotniczych w Wiedniu). W 1934-36 był kier. chóru opery warsz.; dyrygował też niekiedy przedstawieniami (np. „Rose-Marie”, 1936). W sez. 1936/37 był korepetytorem, dyrygentem i kier. chóru w Wielkiej Operetce (nast. pn. Wielka Rewia) w Warszawie. W 1937-39 był kier. artyst. i dyrygentem Krak. Orkiestry Symfonicznej, korepetytorem solistów i dyrygentem w Krak. Tow. Operowym; prowadził też krak. Chór Cecyliański; brał udział w Festiwalach Wawelskich Muzyki Pol.; dyrygował zespołami operowymi, operetkowymi i rewiowymi w ogrodzie krak. rozgłośni PR. W czasie okupacji niem. pracował jako robotnik lub urzędnik w pryw. firmach pol.; w 1944 został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Płaszowie. Po uwolnieniu, już w marcu 1945, zaczął (z W. Rowickim i G. Fitelbergiem) organizować w Katowicach Wielką Orkiestrę Symfoniczną PR; stanowisko I dyrygenta tej orkiestry zajmował do sierpnia 1948. W 1948-50 był I dyrygentem Filharmonii Łódz., od 1950 do lutego 1953 dyrygentem Opery wrocł. (13 I 1951 dyrygował „Parią” podczas inaug. działalności opery w odnowionym gmachu). Opracował muzycznie prem. „Cyrulika sewilskiego” (także reżyserował), „Flisa”, „Na kwaterunku” oraz „Strasznego dworu”. Od 1 III 1953 do 1963 był kier. artyst. Opery Śląskiej w Bytomiu; wprowadził na jej scenę „Czarodziejski flet”, „Cosi fan tutte”, „Wesele Figara"; przygotował muzycznie praprem.: „Błazna królewskiego”, „Cyrana de Bergerac”, „Mądrej”, „Sprytnych studentów"; wydobył z zapomnienia „Zaczarowane koło”, „Bolesława Śmiałego”, „Hagith"; urozmaicił repertuar rzadko grywanymi operami, jak: „Paria”, „Do licha z babami”, „Moc przeznaczenia”, „Fra Diavolo”, „Werther”, „Wesołe kumoszki z Windsoru”. W 1963-65 był kier. artyst. i dyrygentem Filharmonii we Wrocławiu, równocześnie dyrygował gościnnie w pozn. Operze im. Moniuszki. Potem wrócił do Katowic i do sierpnia 1969 prowadził Wielką Orkiestrę Symfoniczną PR. W 1969-72 był kier. artyst. Opery i Operetki w Bydgoszczy; w krótkim czasie podniósł rangę artyst. tego teatru, do zespołu wprowadził młodych śpiewaków, dbał o poziom reżyserii; przygotował muzycznie m.in. „Don Carlosa”, „Aidę”, „Zaczarowane koło”, „Fidelia”, a na piętnastolecie opery w 1971 „Czarodziejski flet”. Był autorem pol. przekładu libretta tej opery, jak też „Cosi fan tutte”. W okresie powojennym działalność artyst. łączył z pracą pedag. w wyższych uczelniach muz. Katowic, Łodzi i Wrocławia. Jako dyrygent występował gościnnie w Bułgarii, Rumunii, Jugosławii, NRD, RFN i na Węgrzech. Dokonał wielu nagrań radiowych. Był też kompozytorem. Na emeryturę przeszedł 1 IX 1972.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17659.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim