Kazimierz Wroczyński (ID: teatr.17959.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GOLIŃSKI Stanisław (1868-1931) botanik, ogrodnik 14°
2. HERSE Bogusław Władysław (1872-1943) kupiec 14°
3. MASSON Jan (ur. ok. 1842) aptekarz, powstaniec 1863, emigrant 15°
4. KRYSIŃSKI Ildefons (1795-1870) chirurg, psychiatra 15°
5. GOLIŃSKA Zofia (1866-1934) historyk, socjolog 15°
6. SYGIETYŃSKI Antoni (1850-1923) krytyk literacki, artystyczny, muzyczny i teatralny, prozaik, pianista, tłumacz 15°
7. SYGIETYŃSKI Tadeusz (1896-1955) kompozytor, dyrygent, pianista, tłumacz, założyciel i dyrektor zespołów pieśni i tańca Mazowsze i Warszawa 15°
8. SYGIETYŃSKI Leon (1822-1891) właściciel ziemski, dziennikarz, tłumacz, literat 16°
9. DASZYŃSKI Feliks (zm. 1890) publicysta 16°
10. STEINBORN Adam Feliks Roman (1903-1982), handlowiec, żołnierz Armii Krajowej 16°
11. KRYSIŃSKI Franciszek Ksawery (ok. 1755-1824) pułkownik 16°
12. MACHNICKI Roman Ludwik (1889-1943) inżynier, przemysłowiec naftowy 16°
13. KRYSIŃSKI Stanisław Dominik (1846-1897) lekarz, matematyk 16°
14. KRYSIŃSKI Jan (ok. 1770- ok. 1840) generał brygady, topograf 16°
15. SZUMILIN Włodzimierz (1901-1977), inżynier elektryk 16°
16. GEBETHNER Tadeusz Jerzy (1897-1944) księgarz 17°
17. GEBETHNER Jan Robert (1860-1910) księgarz, wydawca 17°
18. TEMLER Karol (1823 1906), przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny 17°
19. STEINBORNOWA z Kawczyńskich Helena Tomiła (1875-1952), działaczka społeczna w Toruniu 17°
20. STEINBORN Otton (1868-1936), lekarz, działacz społeczny i niepodległościowy, senator Rzeczypospolitej Polskiej 17°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WROCZYŃSKI Kazimierz (27 II 1883 Warszawa - 22 X 1957 Warszawa), reżyser, dyr. teatru
  Był synem Jana W. i Franciszki z Dudzińskich. Po ukończeniu gimn. w Warszawie studiował prawo i filologię kolejno w Warszawie, Heidelbergu, Monachium i Odessie, gdzie w 1910 ukończył wydział prawa. Głównym polem jego działania była literatura, pisywał poezje, nowele, a także dramaty, z których np. „Dzieje salonu”, „Wywczasy don Juana” zdobyły znaczną popularność. Współpracował też z wieloma czasopismami.
  Działalność teatr. rozpoczął w 1911 zakładając z B. Leśmianem i J. Orlińskim T. Artystyczny w Warszawie, który istniał od 14 V do jesieni tego roku i mimo krótkiej działalności odegrał pewną rolę w przełamywaniu dotychczasowych szablonów inscenizacyjnych. Wystawiono m.in. „Żart, satyrę, ironię i głębsze znaczenie”, „Szelmostwa Skapena”, oraz „Gromiwoję” (którą reżyserował sam W.). Scenografię projektowali W. Drabik i A. Półtawski. W 1912 W. był reżyserem T. Małego, gdzie wystawił „Trójkę hultajską” i „Madame Sans Gene”, w sez. 1914/15 sekretarzem lit. T. Polskiego, w którym także reżyserował kilka sztuk, m.in. „Gwałtu, co się dzieje” i „Rey w Babinie”. W 1915-17 był sekretarzem komisji zajmującej się reorganizacją byłych WTR, a 1916-17 także sekretarzem Warsz. Szkoły Dramatycznej. Od połowy 1917 do 1920 był kierownikiem artyst., a przez pewien czas także dyr. t. Czarny Kot, który wyróżniał się w tym czasie dobrym poziomem tekstów i wykonawstwa. Od 11 IX 1923 do końca sez. 1924/25 kierował T. Miejskim (okresowo także T. Letnim) w Łodzi. Od września 1933 do kwietnia 1939 ponownie kierował T. Miejskimi w Łodzi, do których w 1937 przyłączony został także T. Popularny. Okres pracy W. w Łodzi, chociaż przerwany w trakcie sez. załamaniem się dyrekcji (spowodowanym konfliktem z filią ZASP) stanowił czas stabilizacji sceny łódzkiej. Podniosła się frekwencja, wprowadzone zostały abonamenty robotnicze. W. dbał o poziom repertuaru i zespołu, zapraszał wybitnych reżyserów, jak np. J. Osterwę, L. Schillera (który wystawił tu m.in. „Nie-boską komedię” i „Kordiana"). W 1938 ogłosił „List otwarty do opinii publicznej w sprawie łódzkich Teatrów Miejskich”. Po 1939 W. nie pracował już w teatrze. W 1946-47 był recenzentem teatr. „Kuriera Codziennego”. Napisał też książki: „O Stefanie Jaraczu wspomnienia” (Warszawa 1950) i „Pół wieku wspomnień teatralnych” (Warszawa 1957).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17959.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  (Tablica inskrypcyjna po str. lewej)
  Ś.P.
  KAZIMIERZ
  WROCZYŃSKI
  LITERAT
  CZŁONEK.-ZAŁOŻYCIEL
  I PREZES STOWARZYSZENIA
  AUTORÓW „ZAIKS”
  UR. 27.II.1883.
  ZM.22.X.1957.
  
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4644

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim