„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
ŻUCZKOWSKI Hieronim (24 II 1896 Warszawa - 19 X 1971 Bydgoszcz), śpiewak, aktorBył synem Filipa Ż. i Marii z domu Kraj, mężem Anny z Wasilewskich. Głos kształcił u S. Dudzińskiego w Warszawie, dykcji i deklamacji uczył się u J. Kotarbińskiego. Podczas studiów od 1915 śpiewał w chórze T. Nowości, a od 1917 wykonywał tam drobne partie solowe. W 1920-23 występował w T. Miejskim w Lublinie. Na sez. 1923/24 wrócił do warsz. T. Nowości, lecz miał niezbyt pochlebne recenzje. Latem 1925 występował w Krakowie z grupą artystów opery warszawskiej. W sez. 1926/27 występował w przedstawieniach operowych T. Miejskiego w Toruniu. W 1929 był w zespole Warsz. Opery Objazdowej, z którym odwiedził m.in. Płock, Częstochowę, Kielce, Zakopane, Rzeszów, Tarnów. W 1930 występował w teatrze w Grudziądzu, w 1930-32 był w zespole operowym T. Miejskiego w Bydgoszczy, w sez. 1932/33 w zespole T. Wielkiego w Warszawie. W 1936 występował na warsz. scenach muz. Operetka na Karowej i T. 815. Śpiewał barytonowe partie w operach, takie jak: Ruggiero („Żydówka"), Renato („Bal maskowy"), Maciej („Straszny dwór"), Herold („Lohengrin"), Germont („Traviata"), Oficer („Manon") oraz operetkowe, np. Fred („Najpiękniejsza z kobiet"). Podczas II wojny świat. brał udział w działalności konspiracyjnej i walczył w powstaniu warszawskim. Od 1945 do przejścia na emeryturę był aktorem dram. w T. Polskim w Bydgoszczy. Dwukrotnie obchodził tam jubileusze: 18 XII 1961 czterdziestopięciolecia, a 26 II 1966 (Mercia w „Kaliguli") pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. Grał niewielkie role, takie jak: Rycerz Czarny („Wesele"), Szewc („Kordian"), Pleberio („Celestyna"), Woźny („Ptak"), Kapała („Królowa przedmieścia"). Kurtys („Poskromienie złośnicy"), Doktor („Cud w Alabamie"), Selim („Książę Niezłomny"), Żmuda („Sułkowski").