Jerzy Lubomir Śliwiński (ID: teatr.18154.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PAPI Jadwiga (1843-1906) działaczka oświatowa, pedagog, pisarka 13°
2. SZWARZENBERG-CZERNY Bolesław (1890-1940), pułkownik Wojska Polskiego 13°
3. HÖFFELMEIER Ignacy Michał (1825-1889) rusznikarz krakowski 14°
4. GEJSMER Jan (zm. 1835) ziemianin 15°
5. SUZIN Adam Ewaryst (1898-1982), muzyk, kompozytor, pedagog 15°
6. KRYGER Wojciech Leopold (1800-1853) inżynier, konstruktor hutniczy 15°
7. MAKAROWICZ Jan Kanty (zm. 1789) prezydent Lublina 16°
8. MAKAROWICZ Franciszek Ksawery (2 poł. XVIII w.) kupiec, działacz mieszczański w okresie Sejmu Czteroletniego 16°
9. LATOUR Stefan Ludwik (1866-1923) generał brygady WP 16°
10. SZWEYCER Wincenty (1810-1872), powstaniec listopadowy i styczniowy 16°
11. SUZIN Leon (1901-1976), architekt, akwarelista 17°
12. SUZIN August (1899-1932), śpiewak operowy 17°
13. SCHOLTZE Adolf Wawrzyniec (1833-1914) chemik, przemysłowiec 17°
14. JAMONTTÓWNA Helena (1914-1944) członek AK 17°
15. PAWLISZAK Wacław (1866-1905) malarz 17°
16. ŁABĘCKI Antoni (1773-1854) prawnik, mecenas 17°
17. MAŁACHOWSKI Bohdan Hipolit (1902-1964) działacz turystyki 17°
18. KRYŃSKI Stanisław (1912-1967) anglista, tłumacz 17°
19. SZWEYCER Michał Teofil (1843-1919), powstaniec styczniowy, prawnik 17°
20. OTMIANOWSKI Telesfor (1850-1939) kupiec nasienny, działacz społeczny 18°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ŚLIWIŃSKI Jerzy Lubomir (26 V 1908 Łódź - 25 I 1969 Warszawa), aktor, reżyser
  Był synem Józefa Ś. i Stanisławy z Hodorowiczów, mężem suflerki Eugenii z Johnów, 1° v. Czechowicz. Po ukończeniu szkoły średniej zdał egzamin eksternistyczny ZASP-u. Zaczął występować w sez. 1929/30 w T. Miejskim w Płocku, potem grał zapewne w Częstochowie, w sez. 1932/33 w T. Miejskich w Łodzi, w 1933-37 w T. Miejskich we Lwowie. W 1937-39 należał do zespołu T. Narodowego i Nowego w Warszawie; występował też na innych scenach TKKT. Do 1939 używał przeważnie imienia Lubomir, potem zaś Jerzy. Po wybuchu II wojny świat. znalazł się w Grodnie i do 1941 występował w Państw. T. Polskim BSRR w Grodnie i Białymstoku. Po wkroczeniu Niemców przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1944 występował i reżyserował w jawnych teatrach: Komedia, Bohema, Miniatury, Jar. Po zakończeniu wojny sąd ZASP-u skazał go za to na grzywnę i półroczne występy pod trzema gwiazdkami. Wiosną 1945 występował w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, później grał i reżyserował dorywczo w T. Miejskim w Białymstoku, w 1946-47 w T. Polskim i T. Komedia Muzyczna w Szczecinie, od marca 1947 w T. Nowym w Poznaniu, jesienią t.r. w T. Powszechnym TUR w Krakowie, w 1948-49 w T. Klasycznym i Nowym w Warszawie; grał też gościnnie w T. Komedia Muzyczna w Poznaniu. W 1949-51 występował w warsz. T. Narodowym, a w 1952-57 w T. Ateneum. W ostatnich latach życia nie występował. W 1960 reżyserował gościnnie (wraz z K. Krukowskim) w T. Syrena program „Hallo, Romeo”. Współpracował też w tym czasie z Estradą Domu Wojska Pol. Miniatury. Wysoki, obdarzony dobrymi warunkami zewnętrznymi, grał pocz. najczęściej komediowe role amantów, takie jak: Mariusz („Fanny"), Birbancki („Dożywocie"), Gustaw („Śluby panieńskie"), Karol („Szkoła obmowy"); czasem występował także w dramatach, np. jako Ferdynand („Intryga i miłość"), Rizzio („Maria Stuart” J. Słowackiego). Później grywał duże role charakterystyczne: Halny („Tysiąc walecznych"), Stecki („Zbiegowie"), Gorin („Ich głowy"), ale spotykał się często z ostrą krytyką. O roli Tartuffe'a („Świętoszek") pisał A. Sowiński, że S. „stosował kilka z góry ustalonych i powtarzających się gestów nie nadając również swej mimice odcieni dostatecznie zindywidualizowanych”, a zdaniem J.A. Szczepańskiego jako d'Antraigues („Sułkowski") „był intrygantem od niechcenia i bez przekonania”. Reżyserował m.in. „Przeprowadzkę”, „Zemstę”, „Męża i żonę”. Występował także w filmach.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.18154.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim