Bolesław Raszyński (ID: teatr.19364.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ROSIŃSKI Bolesław, właśc. B. Raszyński (23 III 1890 Warszawa - 22 XII 1979 Szczecin), aktor, reżyser, dyrektor teatru
  Był synem Andrzeja Raszyńskiego, szewca, i Marianny z Konstancińskich (Kostacińskich). Ukończył cztery lata szkoły powszechnej i został terminatorem u grawera. Dalej uczył się sam i w placówkach oświatowych Pol. Macierzy Szkolnej. Nawiązał wtedy kontakt z t. amat., a także z T. Popularnym przy ul. Mokotowskiej kierowanym przez F. Kwaśniewskiego, gdzie przepisywał role i statystował. Pierwszy okres jego działalności jest na ogół mylnie datowany. W styczniu 1908 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej i ukończył niecałe dwa semestry, w grudniu t.r. reżyserował w teatrze przy ul. Mokotowskiej amat. przedstawienie „Kacpra Karlińskiego”. Następnie wyjechał (zapewne w styczniu 1909) do Sosnowca, gdzie zaangażował się do zespołu E. Majdrowicza; debiutował tam rolą Pierwszego delegata („Przywódca"). Natomiast podawana przez R. data debiutu 25 I 1908 jest niemożliwa; być może było to w styczniu 1909. Wiosną 1909 z grupą aktorów zespołu Majdrowicza pod kier. B. Skąpskiego wyjechał z Sosnowca do Kielc, gdzie jako „t. literacki” dali parę przedstawień. Następnie R. powrócił do Warszawy i od pocz. sez. letniego zaangażował się do T. Małego. Wiosną 1910 pojechał na Wołyń i występował m.in. w Łucku, Równem, Dubnie z zespołem T. Pola, który po miesiącu połączył się z zespołem J. Pawłowskiego i objeżdżał Kresy Wschodnie, a także gościł w Kijowie. W sez. 1910/11 R. grał w różnych zespołach objazdowych w Królestwie Polskim, m.in. u W. Nynkowskiego w Radomiu. Latem 1911 był zapewne w warsz. T. Artystycznym pod kier. B. Leśmiana, w sez. 1911/12 w T. Komedii w Płocku kierowanym przez A. Sikorskiego i W. Rakowieckiego, jesienią 1912 w zespole Cz. Janowskiego w Lublinie. W sez. 1912/13 grał w T. Miniatur w Warszawie (dyrekcja C. Danielewskiego), w sez. 1913/14 w t. płockim, w 1914 w kabarecie Bi-Ba-Bo w Łodzi, w październiku 1915 w T. Polskim w Warszawie. W 1916 brał udział w objazdach K. Adwentowicza: w marcu m.in. w Radomiu, jesienią w Łowiczu, Lublinie, Płocku, Kaliszu; występował też w zespole objazdowym J. Górnickiego, w sez. 1916/17 był w T. Nowoczesnym E. Gasińskiego w Warszawie, potem znów w zespole objazdowym K. Adwentowicza (luty-marzec 1917: Kalisz, Płock, Częstochowa), w sez. 1917/18 w zespole S. Szczuki w Kielcach. Od jesieni 1918 zaangażował się do T. Polskiego w Poznaniu i pozostał tam do końca sez. 1927/28 (w październiku 1919 wziął udział w wyjeździe zespołu K. Adwentowicza do Piotrkowa). W sez. 1928/29 współorganizował objazd po Wielkopolsce T. Placówka Żywego Słowa pod kier. T. Byrskiego, a w sez. 1929/30 grał i reżyserował w T. Wielkim we Lwowie. Następnie wrócił do Poznania i przez kilka lat zajmował się dziennikarstwem (pisywał w „Walce Ludu") i pracą społeczną (odczyty w TUR i działalność w Związku Wolnomyślicieli). Opiekował się też młodzieżowymi zespołami amatorskimi. W sez. 1936/37 był w T. Nowym, w 1936-38 wraz z malarzem W. Roguskim prowadził t. lalek pn. Kuku. W tym czasie (do wybuchu wojny) prowadził T. Peryferyjny. Okres okupacji niem. spędził w Warszawie i w Busku. Po wojnie, na sez. 1945/46 zaangażował się do T. Polskiego w Poznaniu, ale wkrótce rozpoczął pracę jako instruktor do spraw kultury w Komitecie Woj. PPR. Na scenę wrócił w 1947; pocz. grał w T. Nowym, nast., z przerwami, do 1956 w T. Polskim w Poznaniu. W sez. 1948/49 został dyr. filii pozn. T. Polskiego w Gorzowie Wielkopolskim (działała jeden sezon). Po jej zamknięciu pozostał w Gorzowie i w sez. 1949/50 prowadził dwa zespoły amat.: T. Młodego Widza i T. Kameralny przy Tow. Przyjaciół Żołnierza. Od 1956, do przejścia na emeryturę w 1969, występował w T. Dramatycznych w Szczecinie. Czterokrotnie obchodził jubileusze: czterdziestolecia pracy - 23 III 1950 w Gorzowie Wielkopolskim (Mąż i Mandragora - „Ich czworo"), pięćdziesięciopięciolecia - 17 XII 1960 w T. Współczesnym w Szczecinie (Dyndalski - „Zemsta"), sześćdziesięciolecia - 23 XI 1965 w T. Polskim w Szczecinie (Stary Żyd - „Incydent w Vichy") oraz sześćdziesięciopięciolecia w 1971. Od wczesnej młodości grał role charakterystyczne takie, jak: Daum („Panna Maliczewska"), Łuka („Na dnie"), Pastor („Upiory"), Starzec i Diabeł („Kordian"), Chmara („Mazepa"), Dziad leśny („Zaczarowane koło"), Rabin („Ksiądz Marek"), Dziad („Wesele"), Ozryk i Poloniusz („Hamlet"), Jan („Śluby panieńskie"), Pierczychin („Mieszczanie"), Dulski („Moralność pani Dulskiej"), Grześ („Damy i huzary"), Księżyna („Bolesław Śmiały"), Egeusz („Sen nocy letniej"), Belzebub („Igraszki z diabłem"), Boratyński („Barbara Radziwiłłówna"), Sanocki („Zawisza Czarny"). Z. Ordyńska pisała o nim: „Aktor starej daty, z piękną dykcją, niestrudzony w pracy. Obdarzony dobrymi warunkami, już samą swoją sylwetką, nawet w małych rolach, jak np. Stary Aktor w „Wyzwoleniu”, czy Stary Żyd w „Incydencie w Vichy” wysuwa się na pierwszy plan. Znakomity Guślarz w „Dziadach”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19364.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim