Stefan Wiechecki (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

WIECHECKI Stefan, pseud. Gozdawa, także Gozdawa-Wiechecki, pseud. lit. Wiech (10 VIII 1896 Warszawa - 26 VII 1979 Warszawa), aktor, reżyser, dyrektor i kierownik lit. teatrów
Był synem Teodora W., rzemieślnika, i Ludwiki z Czarniawskich, bratem scenografa Ludwika W., mężem Leokadii Ireny z Fałdowskich. W 1915 ukończył w Warszawie gimnazjum. W sez. 1915/16 występował w półamat. T. Popularnym pod kier. J. Popławskiego, nast. w T. Praskim, a w 1917 i 1918 (pod pseud. Gozdawa) w objazdowym zespole pod kier. T. Pola, m.in. w Kaliszu, Częstochowie i Płocku. W sez. 1918/19 i 1919/20 występował w warsz. T. Powszechnym na ul. Chłodnej. W 1919- 20 służył w wojsku. Od 1921 pracował jako urzędnik PCK. Od wiosny 1923 do marca 1925 kierował w Warszawie T. Popularnym na Woli, gdzie także występował, m.in. jako Jan w „Kościuszce pod Racławicami”, i reżyserował; w maju 1925 brał udział w wyjazdach zespołu, m.in. do Radomia i Inowrocławia. T. Popularny „ruchliwie prowadzony przez p. Gozdawę-Wiecheckiego” - pisano w „Przeglądzie Teatralnym i Filmowym” - „potrafi trafiać do gustu publiczności” oraz „reklamować odpowiednio te siły, które na to zasługują”. W sez. 1926/27 kierował, z K. Wojciechowskim, warsz. T. Zjednoczonych i grał tam m.in. Ordynata we własnej przeróbce „Trędowatej”, z zespołem tego teatru wyjeżdżał w lutym i marcu 1927 do Kielc, Radomia i Kalisza. Po rozpadnięciu się zespołu, w czerwcu t.r. występował jeszcze w warsz. T. Powszechnym jako Zbigniew w „Mazepie”. Od 1925 pracował jako dziennikarz (używał pseud. Wiech). Osiągnął wielką popularność, zwłaszcza jako autor felietonów pisanych językiem będącym stylizacją gwary warszawskiej. Był autorem kilku sztuk, m.in. „Śmierć cara Mikołaja II”, „Porucznik I Brygady”, „Bitwa pod Radzyminem”. W 1936-38 pisywał teksty dla t. Wielka Rewia. Po 1927 nie występował już w teatrze, natomiast w 1. trzydziestych i po II wojnie świat. był często wykonawcą własnych tekstów na estradzie i podczas spotkań autorskich, m.in. w 1952 prowadził konferansjerkę w warsz. T. Satyryków. W sez. 1954/55-1956/57 był członkiem kolegium repertuarowego warsz. T. Syrena. Po II wojnie świat. pisywał (też tzw. językiem Wiecha) rec. teatr., wydane w 1963 w Warszawie w zbiorku „Ksiuty z Melpomeną”. Wydał też wspomnienia „Piąte przez dziesiąte” (Warszawa 1970).

Stefan Wiechecki (ID: teatr.19435.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Inne małżeństwa i dzieci ojca: Teodor Wiechecki, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi