Julian Jeromin (ID: teatr.30719.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  JEROMIN Julian (6 I 1857 Warszawa - 3 I 1938 Warszawa), śpiewak
  Był synem garbarza Adolfa J. i Florentyny z Wojewódzkich. Śpiewu uczył się u J. Szczepkowskiego (ojca), potem w Mediolanie, m.in. u R. Bracole'a. Debiutował 12 VIII 1882 w WTR w partii Gomeza de Silvy („Ernani"). W tym samym roku wyjechał ponownie do Włoch i występował m.in. w Neapolu, Forti, Weronie i Wenecji, potem Aleksandrii. Po powrocie do kraju debiutował 8 XI 1884 we Lwowie w basowej partii Mefista („Faust") i został zaangażowany na sez. 1884/85. W kwietniu 1885 występował na koncercie w Warszawie. W 1885-86 wielokrotnie występował (ale bez stałego engagement) w T. Wielkim w Warszawie. W 1887 został ponownie zaangażowany do t. we Lwowie i związał się z tą sceną na wiele lat. Często jednak występował gościnnie w innych miastach, m.in. w Genewie (1887), w Warszawie (1889, 1890, 1891, 1897, 1898, 1899, 1902, 1904, 1906, 1907), Krakowie (1892, 1895, 1900, 1901, 1902), Łodzi (1898), Wiedniu (1892), Mediolanie (15III-15 V 1894). W 1911 śpiewał w Operze Popularnej w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie. J. miał b. dobry, silny głos, zarzucano mu jednak brak wyrobienia aktorskiego. Śpiewał m.in. partie: Marcela („Hugonoci"), Alvisa Badoero („Gioconda"), Plumketa („Marta"), Halbana („Konrad Wallenrod"), Kardynała de Brogni („Żydówka"), Ramfisa („Aida"), Zbigniewa („Straszny dwór"), Króla Henryka („Lohengrin"), Oroza („Manru").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.30719.1
  n.72950 Nekrologia Minakowskiej (72950)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim