Piotr Hipolit Zajlich (ID: teatr.38631.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. RACZYŃSKI Franciszek Karol (1874-1941) ksiądz, działacz społeczny 7°
2. STECKI Jan (1871-1954), polityk, poseł do Dumy, minister w rządach Rady Regencyjnej, senator Rzeczypospolitej Polskiej, działacz ziemiański 9°
3. ŁAPIŃSKI Wacław (1869-1944) ortopeda, docent UW, działacz polityczny 9°
4. SCHIMMELPFENNIG Adolf Wilhelm (1834-1896) architekt 10°
5. KWIATKOWSKI Kajetan (ok. 1769-1852) szambelan Stanisława Augusta, tłumacz, historyk 10°
6. KUCZYŃSKI Józef (1871-1931) adwokat, wiceminister 10°
7. PLEBAŃSKI Józef Adam (1887-1967) inżynier elektryk-radiotechnik 11°
8. RYKOWSKI Józef (1827-1900) żołnierz Legionu Mickiewicza we Włoszech 11°
9. STECKI Konstanty Marian Mścisław (1885-1978), botanik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego i Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, działacz ochrony przyrody, etnograf, numizmatyk 11°
10. STECKI Zbigniew (1930-1994), botanik, leśnik, docent Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku 11°
11. RYKOWSKI Bronisław Wojciech (1900-1981) ziemianin, autor prac z zakresu ekonomii rolnictwa i agrotechniki 11°
12. DĘBSKI Bronisław (1874-1927) botanik, entomolog 11°
13. STECKI Konstanty (1917-1996), taternik, pisarz 12°
14. RACZKOWSKI Karol (1869-1959) chemik, działacz Narodowej Demokracji 12°
15. KALINOWSKI Józef Rafał (1835-1907) kierownik Wydziału Wojny na Litwie, sybirak, karmelita bosy 12°
16. PUTTKAMER Wawrzyniec Stanisław (1794-1850) marszałek powiatu lidzkiego, działacz kalwiński 12°
17. PUTTKAMEROWA Marianna Ewa (1799-1863) młodzieńcza miłość Adama Mickiewicza 12°
18. GÓRSKI Franciszek (1783-1838) generał brygady 13°
19. HOSER Piotr (1818-1904) ogrodnik 13°
20. GURSKI Henryk Janusz (1883-1934) profesor Politechniki Lwowskiej 13°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  ZAJLICH Piotr Hipolit, pseud. Szuwałow (26 VI 1884 Warszawa - 18 IV 1948 Piaseczno k. Warszawy), tancerz, choreograf
  Był synem Piotra Z. i Anny z Szulejewskich. W 1892 wstąpił do warsz. szkoły baletowej; był uczniem R. Grassiego i J. Walczaka. Wg relacji samego Z., już w wieku ośmiu lat tańczył w corps de ballet WTR; od 1903 był koryfejem. W 1906 powołany do wojska, opuścił t. na cztery lata. Od 1910, po powrocie do WTR, tańczył już tańce solowe, m.in. czardasza w operetce „Cygańska miłość” i jedną z głównych partii w balecie „Dzień w Japonii”. W marcu 1911 zaangażował się do baletu S. Diagilewa, z którym odwiedził wiele krajów; w 1912-14 był solistą i choreografem zespołu A. Pawłowej, m.in. w Londynie i Stanach Zjednoczonych, występując niekiedy pod pseud. Szuwałow. Partnerował Pawłowej w „Coppelii” i A. Gaszewskiej w licznych solowych tańcach charakterystycznych. Jako choreograf opracował dla baletu Pawłowej m.in. „Zaproszenie do tańca”, „Fantazję wschodnią”, „Postój kawalerii”. W 1913 okresowo występował w Warszawie, a 10 III tego roku debiutował tu w T. Wielkim jako choreograf wystawiając „Szeherezadę”. Wybuch I wojny świat. zaskoczył go na urlopie w Warszawie. Powołany do wojska ros., następnie ranny, 1915-17 spędził w niem. niewoli. Od 1 XI 1917 mianowany został dyr. i baletmistrzem baletu warsz. i dyr. warsz. szkoły baletowej. Ze względu na niski wówczas poziom baletu warsz. pracę musiał rozpocząć od podstaw. Okazał się zresztą doskonałym pedagogiem i utalentowanym choreografem. Unowocześnił program szkoły wprowadzając obok przedmiotów zawodowych dział ogólnokształcący. Wychował wielu tancerzy i baletmistrzów, m.in. S. Szatkowską, S. Miszczyka, E. Paplińskiego. Budując od nowa repertuar baletu warsz., wystawił dzieła z dwuwiekowego dorobku sztuki choreograficznej, od „Córki źle strzeżonej” (1920) i „Sądu Parysa” (1925), poprzez balety romantyczne, jak np. „Giselle”, „Katarzyna, córka bandyty” i post-romantyczne, jak np. „Coppelia”, „Jezioro łabędzie”, do najnowszych dzieł z repertuaru S. Diagilewa, jak np. „Kleopatra” (1920), „Tańce połowieckie” (1922), „Dafnis i Chloe”, „Pietruszka” (1926), czy „Ognisty ptak” (1931). Wielkie zasługi położył w dziedzinie rodzimej twórczości baletowej. Opracował na nowo choreografię oper Moniuszkowskich, wznowił dawne balety pol., takie jak: „Święto ognia” Z. Noskowskiego (1930), „Na kwaterze” S. Moniuszki (1931), czy dwie wersje „Wesela w Ojcowie” (zatytułowane - „Wesele na wsi” i „Karczma"). Nade wszystko jednak wystawiał nowe dzieła rodzimych kompozytorów współczesnych; ogromny sukces przyniosło mu przede wszystkim wystawienie Pana Twardowskiego L. Różyckiego (1921), z innych: Bajka (1923) i Kupała (1926) L. Rogowskiego, Pieśni miłosne Hafiza K. Szymanowskiego (1922), Świtezianka E. Morawskiego (1931). Ułożył również wiele divertissements i tańców do oper i operetek (ogółem ponad siedemdziesiąt). Jako tancerz występował do ok. 1927, najchętniej w partiach i tańcach charakterystycznych, m.in. jako Faworyt („Szeherezada"), Amun („Kleopatra"), Diabeł i Twardowski („Pan Twardowski” L. Różyckiego), nie unikając jednak i partii klasycznych, jak: Albrecht („Giselle"), czy Franciszek („Coppelia"). W tańcach charakterystycznych wg wspomnień P. Owerłły „wykazywał wybitną sprężystość i doskonałe wyszkolenie. Czardasz lub taniec czerkieski jego układu, z kindżałem w ustach, tańczony w otoczeniu corps de ballet, był wybitnym popisem”. Wraz z baletem warsz. występował w 1918 w Niemczech. W 1920 wyjeżdżał na Śląsk i brał udział w licznych koncertach na terenach objętych plebiscytem. W 1925 z solistami opery warsz. występował w operze paryskiej na Festiwalu Muzyki Polskiej. W 1934 również z baletem warsz. występował w Rumunii. W 1934 przeszedł na emeryturę, nadal jednak zajmował się pracą pedagogiczną. W styczniu 1937 opracował choreografię „Halki” dla opery w Tallinie. Powołany ponownie na stanowisko dyr. baletu warsz. T. Wielkiego, w sez. 1937/38 wznowił „Pana Twardowskiego” i „Na kwaterze”. W sez. 1938/39 opracował dla Reprezentacyjnego Baletu Polskiego choreografię „Wesela w Ojcowie”. 3 VII 1922 obchodził trzydziestolecie, a 28 I 1938 czterdziestolecie pracy artyst. w partii Diabła („Pan Twardowski"). Lata II wojny świat. spędził w Warszawie. Bezpośrednio po wojnie był jednym ze współorganizatorów warsz. sceny muz.-operowej, współpracując także z Miejskimi T. Dramatycznymi; m.in. 26 IV 1947 odbyła się w T. Rozmaitości premiera „Wesołych kumoszek z Windsoru” w jego choreografii. 3 X 1947 obchodzono w Warszawie w sali Romy jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. Z., w którym chory artysta nie mógł już wziąć udziału. Był członkiem zasłużonym ZASP.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.38631.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  PIOTR ZAJLICH
  BALETMISTRZ
  ŻYŁ LAT 64 ZM. 18.IV.1948 R.
  
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4693

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim