Edmund Weichert h. Weycher (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

Edmund Weichert h. Weycher (ID: teatr.39301.1)

Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autorki zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiej (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autorka za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż jej!
Ranking WGM: 80.948 (top 7%), Liczba łóżek od MJM: 19 [wyłącz kolorowanie] [?]

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Zaloguj się 1876-1964
■ & Zaloguj się artykuł w Nekrologii ?1880-1937 dzieci |

Zaloguj się 1912-1989 |
□ & Zaloguj się 1891-

**Edmund Weichert h. Weycher**

Inne małżeństwa i dzieci matki: Stefania Weronika Regulska h. Rawicz, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

Uwagi

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
WEYCHERT Edmund, pseud. Wirski (27 II 1878 lub 1880 Warszawa - 22 VIII 1917 Zakopane), aktor
Był synem Edmunda W. i Stefanii z Regulskich. Debiutował pod pseud. Wirski w sez. 1903/04 w zespole B. Bolesławskiego, w lecie 1904 występował w tym zespole m.in. w Łodzi (być może był w styczniu i lutym 1903 w Petersburgu). Zagrożony wcieleniem do wojska ros.. w związku z wojną ros.-japońską, zbiegł do Galicji. W sez. 1904/05 był aktorem T. Ludowego w Krakowie. Latem 1905 wyjechał z zespołem tego t. do Zakopanego. Niezadowolony z trybu pracy w T. Ludowym, opuścił go w Zakopanem i podobno wyjechał z zespołem W. Siemaszkowej na Litwę. W sez. 1905/06 występował w T. Miejskim w Krakowie, wkrótce jednak wobec zakończenia działań wojennych wrócił do Warszawy. W 1906-08 występował już pod własnym nazwiskiem w warsz. T. Małym. W 1908-12 był aktorem T. im. Słowackiego w Krakowie. Jesienią 1912 A. Szyfman zaangażował go do nowo powstającego T. Polskiego. Z zespołem tego t. W. uczestniczył w wyprawie do Rosji. 29 I 1913 wystąpił na inauguracyjnym przedstawieniu T. Polskiego w Warszawie w roli Heliogabala („Irydion"). W T. Polskim grał tylko do końca sez., pozostał jednak w Warszawie i występował: latem 1913 w T. Nowoczesnym, w sez. 1913/14 w WTR. Po wybuchu I wojny świat. został zmobilizowany do wojska ros. i wywieziony do twierdzy w Modlinie. Zwolniony jednak wkrótce z powodu choroby, od kwietnia 1915 występował w T. Powszechnym na ul. Oboźnej (jako Wirski), w sez. 1915/16 znowu pod własnym nazwiskiem w zespole WTR (wówczas kierowanym przez zrzeszenie aktorów). W sez. 1916/17 powtórnie był aktorem T. im. Słowackiego w Krakowie. L. Schiller zaliczył go do awangardy pol. aktorstwa z początku XX w. Wg zgodnego świadectwa S. Jaracza i J. Osterwy, którzy zetknęli się z nim w T. Ludowym w Krakowie, był wówczas z całej trójki najdojrzalszy. „Inteligentny, neurasteniczny” - wspomina Jaracz, miał „piękny głos, oczy półprzytomnego poety"; „był pierwszym, który opowiadał mi o Konstantym Stanisławskim i jego teatrze”. Zaprzyjaźniony z S. Przybyszewskim, zapoznał również kolegów z poglądami tego pisarza na t. i grę aktorską. „Sam zapowiadał się jako typ aktora nowoczesnego, który nie zawierzał już samej intuicji, ale włączał do pracy myśl i analizę”. Jego występ w „Irydionie” na przedstawieniu inauguracyjnym T. Polskiego sprawił ogromne wrażenie. Wielu krytyków uznało go za najciekawszego aktora w świetnym zespole tego t.; pisano, że znalazł się „na pierwszym planie” jako „doskonały, idealny Heliogabal” (K. Ehrenberg, podobnie w recenzji W. Rabskiego). Jednak w T. Polskim odegrał tylko jeszcze jedną rolę, Dr Prohazki („Nowe Ateny") i odszedł poróżniony z dyrekcją. Zatarg miał podłoże finansowe i niemalże doprowadził do pojedynku. A. Szyfman w swoich wspomnieniach rozgoryczenie W. składa na karb jego przewrażliwienia. „Jego trudne usposobienie, być może, wynikało z czającej się w nim choroby.” Nerwowość W. poświadczają jego koledzy, wspominając jego „niesamowitą indywidualność” (Jaracz). Także S. Wysocka sądzi, że „był człowiekiem przeczulonym nerwowo”, jednocześnie stwierdzając, że „byl to jeden z najciekawszych talentów” swojego pokolenia. Mimo przedwczesnej śmierci pozostała po nim w tradycji teatr. pamięć jednostki wyjątkowej. Schiller jeszcze w 1937 utrzymywał, że był to „aktor, którego miejsce na scenach pol. po dziś dzień pozostało niezastąpione.” Ważniejsze role: Wania („Wujaszek Wania"), Poeta („Wesele"), Przecławski („Złote runo"), Korniłow („Tamten"), Mlicki („Dla szczęścia"), Antoni Relski („Karykatury"), Alcest („Mizantrop"), Franio („Szczęście Frania"), Natan („Sędziowie").

„Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39301.1
n.50702 Nekrologia Minakowskiej (50702)

Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiej, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
Baza jest uzupełniana codziennie
— bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!

Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.