Józef Maciej Wodyński (ID: teatr.39515.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STRZETELSKI Stanisław (1895-1969), dziennikarz, publicysta 8°
2. STRZETELSKA Grynbergowa Zofia (1851-1932), nauczycielka, pisarka 9°
3. MARCZEWSKI Hipolit Kasjan (1853-1905) rzeźbiarz 9°
4. RYDZOWSKI Andrzej Marcin (1829-1881) adwokat, poseł 9°
5. KONARSKI Franciszek (1857-1907) filolog, poeta, tłumacz 10°
6. STRZETELSKI Jerzy (1874-1943), inżynier górniczy 10°
7. KONARSKI Jerzy (1885-1932) dziennikarz 10°
8. ŁĄPIŃSKI Stanisław Jan (1848-1921) dziennikarz, literat, krytyk teatralny 11°
9. NAWROCZYŃSKI Bogdan Roman (1882-1974) profesor pedagogiki 11°
10. BIERNACKI Wiktor (1869-1918) profesor fizyki 11°
11. RZESIŃSKI Jan Kanty (1803-1855) prawnik, literat, filozof 11°
12. KOPYCIŃSKI Adam (1849-1914) ksiądz, poseł, działacz polityczny 11°
13. KRAUZE Wacław (1862-1898) matematyk, pedagog 11°
14. TARWID Kazimierz (1909-1988), profesor Instytutu Ekologii PAN 11°
15. DZIERŻANOWSKI Jan (1764-1839) żołnierz kościuszkowski i napoleoński 11°
16. BIESIEKIERSKI Julian Lambert (1839-1910) powstaniec, pisarz łowiecki 11°
17. BIESIEKIERSKI Antoni Dezydery (1743-1818) kasztelan kowalski 11°
18. STRZETELSKI Jerzy (1924-1994), anglista 11°
19. NAWROCZYŃSKI Eugeniusz (1881-1942) adwokat, działacz Stronnictwa Demokracji Narodowej 11°
20. STRZAŁKOWSKI Tadeusz (1900-1946), działacz komunistyczny 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WODYŃSKI, Wodzyński, Józef Maciej (24 II 1884 Pawłokoma k. Jasła - 2 II 1947 Polanica-Zdrój pow. Kłodzko), scenograf
  Był synem Stanisława W. i Heleny z Gierasińskich, ojcem aktorki Danuty Wodyńskiej. Po ukończeniu gimn. studiował w ASP w Krakowie, gdzie byl uczniem J. Stanisławskiego, J. Fałata i J. Mehoffera. Po studiach przebywał do 1914 na stypendium w Monachium i Paryżu. Pierwsze prace scenograficzne wykonywał wraz z W. Drabikiem w T. Ludowym W Krakowie. W 1915 wyjechał do Kijowa, gdzie współpracował w 1915-18 z T. Polskim, a od sierpnia 1918 z T. Polskim w sali „Ogniwa” pod dyr. S. Wysockiej i K. Markiewicza. W okresie I wojny świat. pracował też w kołach oświatowych wśród Polaków w Kijowie. W 1918 powrócił do kraju. Projektował początkowo dekoracje w T. Miejskim we Lwowie (m.in. w 1919 do „Królowej Korony Polskiej”, „Sułkowskiego”, „Polityki”, „Wąsów i peruki”, w 1920 do „Saula króla”, „Erosa i Psyche” L. Różyckiego). Od sez. 1920/21 scenograf T. Rozmaitości i T. Wielkiego w Warszawie; w 1921 projektował dekoracje do „Przechodnia” w T. Reduta, w 1921-22 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1922/23 i 1923/24 w T. Miejskim w Łodzi (m.in. do „Dziadów” wileńskich, „Cyda” - wraz z B. Kudewiczem). Następnie wrócił do Warszawy, ponownie zaangażowany jako scenograf do T. Miejskich, gdzie współpracował z W. Drabikiem. W T. Miejskich (gł. w T. Wielkim) pozostał do II wojny światowej. Podczas okupacji niem. pracował w spółdzielni artystów w „Zachęcie” w Warszawie. Po powstaniu warsz. został wywieziony do obozu w Oświęcimiu. Po II wojnie świat. mieszkał początkowo w Krakowie, później przeniósł się do Polanicy. Ożeniony był z Janiną Struszkiewicz (ślub 15 VII 1920). Wg J. Lorentowicza był to „zdolny malarz i pomysłowy inscenizator”, a jego prace to „dobrze skonstruowane i rozplanowane obrazy, skąpane w barwach gorących, miłe dla oka”, choć „niekiedy przeładowane zbędnymi szczegółami”. Współpraca z W. Drabikiem spowodowała, że początkowo przejął wiele z jego techniki malarskiej; później usamodzielnił się. Ważniejsze prace scenograficzne: „Biuro pocztowe”, „Południca”, „Tragedia florencka” (1920), „Cezar i Kleopatra” (1921), „Sowizdrzały” (1922), „Krakowiacy i Górale” (1928), „Jenufa”, „Boruta”, „Konrad Wallenrod”, „Orfeusz w piekle” (1930), „Straszny dwór”, „Pajace”, „Kraina uśmiechu”, „Hrabia Luxemburg”, „Coppelia” (1935). Poza działalnością scenografa uprawiał malarstwo sztalugowe i był dobrym akwarelistą. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, portrety, także aktorów, m.in. M. Tarasiewicza.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39515.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4579

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim