Józef Maciej Wodyński (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

WODYŃSKI, Wodzyński, Józef Maciej (24 II 1884 Pawłokoma k. Jasła - 2 II 1947 Polanica-Zdrój pow. Kłodzko), scenograf
Był synem Stanisława W. i Heleny z Gierasińskich, ojcem aktorki Danuty Wodyńskiej. Po ukończeniu gimn. studiował w ASP w Krakowie, gdzie byl uczniem J. Stanisławskiego, J. Fałata i J. Mehoffera. Po studiach przebywał do 1914 na stypendium w Monachium i Paryżu. Pierwsze prace scenograficzne wykonywał wraz z W. Drabikiem w T. Ludowym W Krakowie. W 1915 wyjechał do Kijowa, gdzie współpracował w 1915-18 z T. Polskim, a od sierpnia 1918 z T. Polskim w sali „Ogniwa” pod dyr. S. Wysockiej i K. Markiewicza. W okresie I wojny świat. pracował też w kołach oświatowych wśród Polaków w Kijowie. W 1918 powrócił do kraju. Projektował początkowo dekoracje w T. Miejskim we Lwowie (m.in. w 1919 do „Królowej Korony Polskiej”, „Sułkowskiego”, „Polityki”, „Wąsów i peruki”, w 1920 do „Saula króla”, „Erosa i Psyche” L. Różyckiego). Od sez. 1920/21 scenograf T. Rozmaitości i T. Wielkiego w Warszawie; w 1921 projektował dekoracje do „Przechodnia” w T. Reduta, w 1921-22 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1922/23 i 1923/24 w T. Miejskim w Łodzi (m.in. do „Dziadów” wileńskich, „Cyda” - wraz z B. Kudewiczem). Następnie wrócił do Warszawy, ponownie zaangażowany jako scenograf do T. Miejskich, gdzie współpracował z W. Drabikiem. W T. Miejskich (gł. w T. Wielkim) pozostał do II wojny światowej. Podczas okupacji niem. pracował w spółdzielni artystów w „Zachęcie” w Warszawie. Po powstaniu warsz. został wywieziony do obozu w Oświęcimiu. Po II wojnie świat. mieszkał początkowo w Krakowie, później przeniósł się do Polanicy. Ożeniony był z Janiną Struszkiewicz (ślub 15 VII 1920). Wg J. Lorentowicza był to „zdolny malarz i pomysłowy inscenizator”, a jego prace to „dobrze skonstruowane i rozplanowane obrazy, skąpane w barwach gorących, miłe dla oka”, choć „niekiedy przeładowane zbędnymi szczegółami”. Współpraca z W. Drabikiem spowodowała, że początkowo przejął wiele z jego techniki malarskiej; później usamodzielnił się. Ważniejsze prace scenograficzne: „Biuro pocztowe”, „Południca”, „Tragedia florencka” (1920), „Cezar i Kleopatra” (1921), „Sowizdrzały” (1922), „Krakowiacy i Górale” (1928), „Jenufa”, „Boruta”, „Konrad Wallenrod”, „Orfeusz w piekle” (1930), „Straszny dwór”, „Pajace”, „Kraina uśmiechu”, „Hrabia Luxemburg”, „Coppelia” (1935). Poza działalnością scenografa uprawiał malarstwo sztalugowe i był dobrym akwarelistą. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, portrety, także aktorów, m.in. M. Tarasiewicza.

Józef Maciej Wodyński (ID: teatr.39515.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl

	żona (ślub: dnia 15 VII 1920, Warszawa, par. św. Aleksandra (obecn. m. Warszawa), ): Zaloguj się ca 1897- , (Rodzice : Zaloguj się ?1840- & Zaloguj się ?1850-)
	żona (ślub: ): ? ?, dzieci Zaloguj się ?1920