Henryk Hipolit Kawalski (ID: teatr.42595.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. TEMLER Karol (1823 1906), przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny 4°
2. HOŁUB Stanisław (1857-1939) notariusz, działacz kulturalny 5°
3. SCHWARTZ Jan Maciej (1772-1828) złotnik 5°
4. OSUCHOWSKI Antoni (1849-1928) adwokat, działacz społeczno-oświatowy i polityczny 5°
5. BOROWSKA Aniela (1832-1915) przełożona ss. felicjanek 5°
6. SKUPIEWSKI Julian (1820-1877) filolog klasyczny, pedagog 6°
7. HEURICHOWA Emilia (1819-1905) uczestniczka ruchu rewolucyjnego 6°
8. TEMLER Aleksander (1825 1917), przemysłowiec 6°
9. GODLEWSKI Gabriel (1851-1909) ziemianin, działacz społeczny 6°
10. SZWARCE Jan (1805-1848), adwokat, powstaniec listopadowy, emigrant 6°
11. GÓRECKI Albin (1812-1868) bibliotekarz 6°
12. LITAUER Jan Jakub (1873-1949) sędzia Sądu Najwyższego, członek Komisji Kodyfikacyjnej 6°
13. HELWICHÓWNA Agnieszka Joanna (1824-1894) działaczka społeczna 7°
14. HEURICH Fryderyk Marcin (1804-1870) stolarz artystyczny 7°
15. HEURICH Jan Kacper (1834-1887) budowniczy 7°
16. KIŚLAŃSKA Teodora Anna (1844-1920) uczestniczka powstania 1863 7°
17. SZWARCE Bronisław (1834-1904), członek Komitetu Centralnego Narodowego, zesłaniec 7°
18. SZLENKIER Karol Jan (1839-1900), przemysłowiec, filantrop 7°
19. SZLENKIER Jan (1848-1910), przemysłowiec, filantrop 7°
20. OSTROWSKI Antoni (1767-1825) prawnik, sędzia, poseł 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KAWALSKI Henryk, początkowo H. Kowalski (13 VIII 1869 Rogolin pow. Radom - 13 IV 1931 Warszawa), śpiewak, aktor, reżyser
  Po ukończeniu gimn. w Radomiu uczył się śpiewu u L. Sterlinga w Warszawie, a następnie w Mediolanie. Debiutował 14 V 1893 na scenie T. Nazionale w Turynie w partii Baltazara („Faworyta"), a następnie występował m.in. w Treviso i Parmie. 21 X 1893 wystąpił po raz pierwszy w t. we Lwowie śpiewając partię Mefista („Faust") i w grudniu został zaangażowany do zespołu opery. W t. lwow. śpiewał partie basowe i barytonowe, m.in. Rajmunda („Łucja z Lammermooru"), Marcela („Hugonoci"), Escamilla („Carmen"), Silvę („Ernani"), Don Pedra („Afrykanka"), Zbigniewa („Straszny dwór"), Ramfisa („Aida"). W 1894 debiutował w WTR: 6 XII w partii Zbigniewa („Straszny dwór"), 21 XII Stolnika („Halka") i został zaangażowany (18 IV 1895). W zespole operowym WTR występował stale do 1907. Od 18 III 1902 do stycznia 1903 był również pomocnikiem reżysera opery. Śpiewał m.in. Króla („Jolanta"), Serwacego („Verbum nobile"), Skołubę („Straszny dwór"), Komandora („Don Juan"), Wojewodę („Mazepa” A. Munchheimera), Giacoma („Fra Diavolo"), Podczaszyca („Hrabina"). W 1907 przestał występować w operze i przeszedł do zespołu dramatu WTR. Grał role charakterystyczne, m.in.: Dziadka („Hanusia"), Juklego („Sędziowie"), Wojciecha („Diabeł i karczmarka"), Spoja („Sen nocy letniej"). Był pomocnikiem reżysera dramatu, a od 1908 także jednym z reżyserów T. Rozmaitości. Od 1908 był wykładowcą (ustawianie głosu, nauka śpiewu), inspektorem i sekretarzem warsz. Szkoły Aplikacyjnej, a w 1914 prowadził tam klasę dram. (w zastępstwie W. Wojdałowicza). W czasie I wojny świat. był sekretarzem Zrzeszenia Artystów T. Rozmaitości. W 1916 objął funkcję głównego reżysera opery warszawskiej. Na stanowisku tym wyróżniał się starannością i pracowitością. Dbał szczególnie o wzbogacenie repertuaru pol.; zrealizował na scenie T. Wielkiego premiery takich oper, jak: „Lilie” (1916), „Eros i Psyche” (1917), „Stara baśń” (1918), „Grajek” (1919), „Dola” (1920), „Tristan i Izolda” (1921), „Rej w Babinie” (1922), „Kawaler srebrnej róży” (1922); wznowił m.in. „Straszny dwór”, „Halkę”, „Hrabinę”, „Verbum nobile”, „Marię” R. Statkowskiego, „Goplanę”, „Aidę”. 14 IV 1923 obchodził na scenie T. Wielkiego trzydziestolecie pracy artyst., a w sierpniu tegoż roku przeszedł na emeryturę. Reżyserował jeszcze później gościnnie, m.in. „Carmen” w T. Polskim w Katowicach (1925); wystawił razem z E. Młynarskim „Halkę” w Volksoper w Wiedniu (29 IX 1926). Od 1894 pisał pod pseud. A. Kord artykuły muz. i recenzje, m.in. w ,Wieku”. W 1927 w Warszawie wydał książkę pt. „Zasady gry scenicznej dla śpiewaka operowego”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.42595.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  HENRYK
  1869 - 1931
  
  n.61741a Nekrologia Minakowskiej (61741)
  n.65119 Nekrologia Minakowskiej (65119)
  sw.1142308 Akt małżeństwa: Warszawa Najświętszego Zbawiciela (obecn. m. Warszawa), 68/1917 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=3684d&sy=1917&kt=2 [podgląd]
  sw.546988 Akt urodzenia: Radzanów (pow. białobrzeski) (obecn. woj. mazow.), 39/1868 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://szukajwarchiwach.pl/58/157/0/1/44#tabJednostka
  sw.672638 Akt małżeństwa: Warszawa-Praga MB Loretańska (obecn. m. Warszawa), 97/1888 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0163d&sy=1888&kt=2 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim