„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
DĄBROWSKA Stefania, zamężna Srebrna (ur. ok. 1894 Lwów - działała do 1923), tancerkaCórka rzeźbiarki. Była pierwszą na scenach pol. bosonogą tancerką, czyli jak wówczas pisano „bosonóżką"; uczennicą Isadory Duncan oraz naśladowczynią jej stylu tańca. Prezentowała zarówno tzw. tańce wyzwolone, jak i klasyczne. Nie wiązała się na dłużej z żadnym teatrem, występowała na ogół z własnym programem w widowiskach składanych, we wstawkach baletowych do spektakli, albo też brała udział w tzw. wieczorach choreograficznych. Debiutowała w Warszawie 27 VII 1909 w T. Nowości w operetce „Bohaterowie"; na scenie tej występowała do września t.r., m.in. w „Minii” (tańczyła do melodii F. Chopina i Z. Noskowskiego). Także w WTR tańczyła 2 I 1910 w warsz. T. Wielkim w programie pt. „Wolne tańce”, wystawionym razem z baletem „Lizetta, czyli Córka źle strzeżona”. W styczniu 1910 ponownie tańczyła w T. Nowości, nast. w cyklu wieczorów choreograficznych w Warszawie, gościnnie w T. Polskim w Poznaniu oraz jeden raz 8 IV 1910 w T. Miejskim w Krakowie. W sez. 1910/11 występowała nadal w Warszawie, m.in. w T. Nowości (październik 1910), w kabarecie Momus pod dyr. A. Lubelskiego (listopad-grudzień 1910, być może także dłużej), latem 1911 (lipiec-sierpień) w ogródku Bagatela; w grudniu 1911 w T. Wielkim. W 1912 tańczyła m.in. w T. Miejskim w Kaliszu (9 II) oraz w teatrze we Włocławku (27 II). W 1919 występowała gościnnie w T. Wielkim w Poznaniu (18, 20 i 28 IX); m.in. tańczyła miniatury baletowe: „Krakowiaka”, „Wiosnę”, „Zaproszenie do tańca”. W 1920 występowała m.in. w t. Miraż w Warszawie (czerwiec) oraz z zespołem A.
Zawadzkiego w Kaliszu (25, 27 XII). Od 19 I 1922 rozpoczęła występy w t. Stańczyk w Warszawie i tańczyła w nim prawdopodobnie do sierpnia t.r.; w tym czasie wyszła za mąż i zapewne opuściła scenę. W 1923 należała jeszcze do ZASP-u. W. Jastrzębiec-Rudnicki wspominał, że była „zjawiskowo piękna”.