„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
BEDLEWICZ Franciszek (9 III 1888 Lwów - 24 VIII 1976 Warszawa), śpiewakBył synem Emila i Marii B., mężem najpierw => Liliany
Zamorskiej, potem śpiewaczki Stanisławy Billik (pseud. Sława
Bestani). Studiował prawo na Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie; równocześnie uczył się w szkole operowej Cz.
Zaremby, którą ukończył. Podczas studiów śpiewał w różnych zespołach amatorskich. Debiutował 20 III 1912 partią Rudolfa („Cyganeria") w czasie występów opery lwow. w Krakowie, potem śpiewał tu jeszcze partię Jontka („Halka") i został zaangażowany do zespołu T. Miejskiego we Lwowie. Jego debiut wspominała J.
Korolewicz-Waydowa: „Miał wyjątkowo piękny głos tenorowy, wrodzoną muzykalność, śliczną frazę muzyczną, oraz doskonałe warunki zewnętrzne, pełne młodzieńczego uroku”. W operze lwow. pozostał do 1919. W sierpniu t.r. przeniósł się, z żoną L.
Zamorską, do T. Wielkiego w Poznaniu. W sez. 1919/20 śpiewał tu m.in. partie: Jontka, tyt. w „Werterze”, Hermana („Dama pikowa"). W czerwcu 1920 wystąpił gościnnie w T. Wielkim w Warszawie jako Rudolf („Cyganeria") i Faust („Faust"). W Poznaniu pozostał do końca sez. 1922/23; śpiewał poważne partie, np. Sambora („Stara baśń"), Księcia Mantui („Rigoletto"), Alfreda („Traviata"), Geralda („Lakme"), Don Josego („Carmen"), a nawet Zygmunda („Walkiria"). Brał też udział w koncertach (oratoryjne, moniuszkowskie). W 1921 krótko występował we Lwowie, w lutym 1922 dał serię występów gościnnych w Warszawie w „Tosce”, „Halce”, „Rigoletcie” i „Traviacie”. W sez. 1923/24 występował w T. Wielkim we Lwowie; później gościnnie na scenie lwow. śpiewał: we wrześniu 1924, czerwcu i grudniu 1925. W 1924 śpiewał gościnnie Don Josego w Belgradzie, Zagrzebiu, Budapeszcie i Bukareszcie. Na sez. 1924/25 został zaangażowany do opery wileńskiej i śpiewał m.in. partię Cania („Pajace"). W pierwszej poł. 1925 miał występować w organizowanym przez T.
Wierzbickiego zespole pn. Opera dla Kresów Wschodnich i być może był z nim w kwietniu t.r. w Słonimiu. W sez. 1925/26 należał do zespołu operowego T. Polskiego w Katowicach, gdzie budził entuzjazm publiczności w partiach: Cavaradossiego („Tosca"), Eleazara („Żydówka"), Stefana („Straszny dwór"), Mazepy w operze A. Munchheimera. Na sez. 1926/27 został zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie; występy rozpoczął efektowną partią Eleazara („Żydówka"); P. Rytel pisał o B. wówczas w rec: „Głos ładny w brzmieniu, dźwięczny jest, świeży i bardzo giętki. Szczerze podziwiałem przepiękne kontrasty w jego pianach. Jeśli dodamy do tego dobrą wymowę i grę inteligentną, to sylwetka (...) będzie dosyć wyraźna i niewątpliwie wartościowa” („Muzyka” 1926). W kwietniu 1927 gościnnie występował w Stanach Zjednoczonych; z partią Stefana („Straszny dwór") odwiedził: Nowy Jork, Filadelfię, Cleveland, Buffalo, Pittsburg, Detroit, Chicago. W sez. 1927/28 ponownie należał do zespołu T. Wielkiego w Poznaniu; występował m.in. w partiach: Jakuba („Jakub lutnista"), Avita („Miłość trzech króli") i Maksa („Wolny strzelec"). W 1928-30 śpiewał w operze lwow., m.in. partię Zygmunta Augusta („Zygmunt August"), Dymitra („Borys Godunow"). W okresach letnich z zespołem lwow. występował w Krakowie. W sez. 1930/31 był w T. Polskim w Katowicach. Następnie nie był związany stale z żadną sceną; występował m.in. gościnnie w Poznaniu (14 XII 1932), Krakowie (wrzesień 1936), Lwowie (listopad 1937). Współpracował z krak. rozgłośnią radiową. Brał udział w objazdowych przedstawieniach operowych. Po wybuchu II wojny świat, przebywał we Lwowie. W sez. 1940/41 i 1944/45 był czołowym solistą ukr. Państw. T. Opery i Baletu. W 1945, po przyjeździe do Krakowa, należał do zrzeszenia śpiewaków Scen Operowych pod kier. K.
Urbanowicza. W drugiej poł. sierpnia t.r. śpiewał na scenie Domu Żołnierza partię Cania („Pajace"). Potem występował na koncertach estradowych w Krakowie i na Górnym Śląsku. W sez. 1946/47 współorganizował krak. T. Komedii Muzycznej i przez dziewięć miesięcy kierował nim wraz z I.
Grywińską i A.
Fuzakowskim; sporadycznie występował także w Operze Śląskiej w Bytomiu i w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu. W 1947 przeniósł się na Wybrzeże. Brał udział w koncertach Filharmonii Bałtyckiej. Od 1 IX 1947 do przejścia na emeryturę 31 VIII 1966 uczył w Średniej Szkole Muz. w Gdańsku. W 1960 w Gdańsku obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia działalności artystycznej. Po 1968 mieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. Miał dobre warunki scen. i duże możliwości wokalne oraz umiejętność naturalnego, lekkiego prowadzenia swego silnego i pięknego głosu. Śpiewał partie przeznaczone dla tenorów lirycznych i bohaterskich.
Franciszek Bedlewicz
(ID: teatr.4926.1)
