Zygmunt Adam Zawrocki (ID: teatr.53596.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ALEKSANDROWICZ Konstanty (1883-1918) legionista, pamiętnikarz 3°
2. POPIEL Jan Antoni (1894-1966) śpiewak, reżyser, pedagog 5°
3. DRZEWIECKI Józef (1860-1907) lekarz homeopata 9°
4. SOKOŁOWSKI Konstanty Maciej Artur (1834-1893) powstaniec 1863 r., emigrant 11°
5. NAWROCZYŃSKI Eugeniusz (1881-1942) adwokat, działacz Stronnictwa Demokracji Narodowej 11°
6. PRZEWÓSKI Edward (1851-1895) adwokat, krytyk literacki, publicysta, działacz socjalistyczny 12°
7. OLEŚ Andrzej Zygmunt (1886-1952) malarz, grafik, konserwator 12°
8. SACHOWICZ Jacenty (1813-1875) malarz, konserwator 12°
9. SIEROSZEWSKI Adam Jan (1862-1943) działacz socjalistyczny 12°
10. FORMANOWICZ Leon (1878-1942) ksiądz, bibliotekarz 12°
11. SOKOŁOWSKI Michał (1881-1947) dziennikarz, działacz socjalistyczny, senator RP 12°
12. IDŹKOWSKI Adam (1798-1879) architekt, budowniczy 12°
13. GRABOWSKI Ludwik (1821-1903) ziemianin, hodowca koni 12°
14. LALEWICZ Walenty Maciej (XVIII/XIX) mieszczanin, adwokat, deputowany 12°
15. PRZEWÓSKA Maria Czesława (1868-1938) literatka, publicystka 12°
16. SOKOŁOWSKI Stanisław Antoni (1912-1945) oficer WP 13°
17. RYCHŁOWSKI Bolesław Sylforian (1865-1941) hydrogeolog, przedsiębiorca 13°
18. PRZEDPEŁSKI Józef Antoni (1884-1960) inżynier górnik, działacz gospodarczy 13°
19. OLBRYCHT Jan Stanisław (1886-1968) profesor medycyny sądowej UJ 13°
20. NAWROCZYŃSKI Bogdan Roman (1882-1974) profesor pedagogiki 13°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ZAWROCKI Zygmunt, pseud. Sigismondo Zawroski (1875 Grójec k. Warszawy - 11 IV 1933 Warszawa), śpiewak
  Głos kształcił w warsz. Instytucie Muz. u O. Nouvellego; wyróżnił się na dorocznym popisie w ratuszu 29 VI 1900. Później prawdopodobnie wyjechał na dalsze studia wokalne do Mediolanu, do A. Broggiego. Debiutował 15 VII 1901 w Krakowie w partii Stanisława („Verbum nobile") podczas występów opery lwowskiej. W sez. 1902/03 i 1903/04 wykonywał w T. Wielkim w Warszawie partie barytonowe i basowe, takie jak: Herold („Lohengrin"), Silvio („Pajace"), Janusz („Halka"), Amonatro („Aida"), Mefisto („Faust"), Hrabia Tomski („Dama pikowa"). Śpiewał też na koncertach, np. w Filharmonii Warszawskiej. W czerwcu 1905 z zespołem lwow. wystąpił w Krakowie; 29 I 1906 dał tam w sali Sokoła koncert arii operowych. Potem wyjechał z kraju. Pod pseud. Sigismondo Zawroski śpiewał we Włoszech, m.in. w 1907 partię Mefista („Faust") w Legnago, a na przeł. 1907 i 1908 Collina („Cyganeria") w Bari, gdzie zachwycano się siłą i barwą jego głosu. We wrześniu 1908 występował w Mirandoli pod Modeną, 7 XI 1908 śpiewał partię Kapitana Kollera w praprem. opery „Federico Struensee” w Novi Ligure. W prasie pisano, że miał być angażowany do Mediolanu i do Odessy, tymczasem w grudniu 1909 śpiewał drobne partie w Teatro Regio w Parmie. W lutym 1910 przyjechał do Kijowa; śpiewał na koncertach, został solistą opery, a 30 VIII 1912 na wieczorze pożegnalnym w tamtejszym T. Polskim grał wodewilową rolę Pierrota („Colombina"), a także śpiewał arie. W zimie 1912/13 ponownie znalazł się we Włoszech; należał do zespołu E. Tango i występował z nim w Teatro Carlo Felice w Genui w ambitnym, współczesnym repertuarze operowym. W 1914 przyjechał do kraju; w kwietniu wystąpił na koncercie symfonicznym w Warszawie. „Głos artysty nie jest w brzmieniu potężny, nie posiada też soczystości tonu, lecz jest dobrze wyszkolony, w skali jest obszerny. Najlepiej głos brzmi w rejestrze wysokim oraz w średniej i może trochę nikło w rejestrze niskim. Artysta śpiewa z uczuciem, frazuje artystycznie i posiada ładne piano”. („Gazeta Poranna Dwa Grosze"). W 1915 i 1916 koncertował w Kijowie, także w Mohylowie Podolskim. Działania wojenne i rewolucja zatrzymały go w Rosji. Do Polski wrócił ok. 1922; 20 IV 1922 dał w Warszawie koncert arii i pieśni. W sez. 1922/23-1928/29 był solistą T. Wielkiego w Poznaniu, śpiewał partie dram. i komiczne, nawet operetkowe. Jednocześnie dawał lekcje śpiewu. Po odejściu z teatru występował jeszcze jakiś czas na prowincji, np. w Szczawnicy, w Biedrusku, w Łęczycy (1930). W 1931 przeprowadził się do Warszawy i nadal uczył śpiewu, dał też koncert. Miał dobrą technikę wokalną, dokładną dykcję, swobodnie prowadził kantylenę. Jego słabszą stroną było aktorstwo. Na scenie pozn. wykonywał szereg słynnych partii barytonowych i basowych takich, jak: Escamillo („Carmen"), Griemin („Eugeniusz Oniegin"), Kardynał („Żydówka"), Bartolo („Wesele Figara"), Pimen („Borys Godunow"). Inne ważne role pozn. to: Ferrando („Trubadur"), Stolnik („Halka"), Achilles („Piękna Helena"), Lodovico („Otello"), Bryndus („Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale"), Pan Reich („Wesołe kumoszki z Windsoru"), Stary Góral („Pomsta Jontkowa"), Sołtys („Jenufa"), Wójt („Ptasznik z Tyrolu"), Samuel („Bal maskowy"), Marcin („Sztygar").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.53596.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  ZYGMUNT ZAWROCKI
  + 11-IV 1933 R.
  
  n.67487 Nekrologia Minakowskiej (67487)
  sw.654656 Akt małżeństwa: Warszawa św. Barbara (obecn. m. Warszawa), 1/1900 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] https://szukajwarchiwach.gov.pl/jednostka/-/jednostka/12758752 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim