Stanisław Daczyński (ID: teatr.5687.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  DACZYNSKI Stanisław (11 IX 1892 Husiatyn - 1 IX 1964 Warszawa), aktor, reżyser
  Był synem Władysława i Jadwigi D. Ukończył gimn. humanistyczne w Przemyślu. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912, w sez. 1912/13 i może dłużej występował w t. w Kijowie. 7 VII 1914 debiutował w T. Polskim w Warszawie. W czasie I wojny świat. występował w T. Polskim w Kijowie. Od 1918 przebywał w Warszawie i występował kolejno w t.: Reduta (1919-21), Maska (1922), Komedia (1924), Małym i Polskim (1925-1931), Qui Pro Quo (1932), Artystycznym (1932), Kameralnym (1933), Polskim i Małym (1933-35), od 1935 w teatrach TKKT (głównie na scenach T. Letniego i Narodowego). Grał role amantów, m.in. Pierrota („Papierowy kochanek"), Arlekina („Miłość i loteria"), Malarza („Katastrofa"), Boba Lacoste'a („Ciężkie czasy"). W sez. 1938/39 występował w T. Wielkim we Lwowie, gdzie reżyserował m.in. następujące sztuki: „Świętoszek”, „Subretka”, „Koniec i początek”. W czasie II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie był kier. konspiracyjnego zespołu studyjnego. Z zespołem zawodowych aktorów przygotowywał przedstawienie komedii „Mąż i żona”, w której również grał. W 1944 reżyserował przedstawienie „Ślubów panieńskich” na pokaz dyplomowy PIST-u. Od 4 II 1945 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi (pierwszą jego rolą był tam Stańczyk - „Wesele"), a w 1949 w T. Kameralnym w Łodzi. Od 1949 do przejścia na emeryturę (w lutym 1964) związany był prawie stale z T. Współczesnym w Warszawie, gdzie też obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W 1951 występował w T. Nowym w roli Prof. Higginsa („Pigmalion"), którą to sztukę również reżyserował. Do najlepszych jego ról powojennych należały: Prof. Sonnenbruch („Niemcy"), Biedermann („Biedermann i podpalacze"), Tartuffe („Świętoszek"). Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską w Łodzi, później w Warszawie. Szczególnie często i z zamiłowaniem opracowywał komedie A. Fredry, m.in. „Śluby panieńskie” reżyserował w 1948 w T. im. Węgierki w Białymstoku, w 1955 w T. Miejskim w Sosnowcu, w 1957 w T. Ziemi Mazowieckiej. Dysponował znakomitym warsztatem aktorskim - świetną dykcją, umiejętnością prowadzenia dialogu, psychologiczną interpretacją odtwarzanych postaci; jego grę cechowała oszczędność gestu i poetycka ironia. Miał także szczególną umiejętność nawiązywania kontaktu z widownią.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.5687.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  STANISŁAW
  DACZYŃSKI
  AKTOR
  1892 - 1964
  
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.759

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim