„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
DREWICZ Stefan Kajetan, właśc. S. Gritzmann (7 V 1906 Lubycza Królewska k. Lwowa - 19 II 1976 Poznań), aktor, reżyser, kierownik artyst. teatruBył synem Kazimierza i Zofii Gritzmannów, mężem pisarki Wandy Karczewskiej. Ukończył gimn. klasyczne i uzyskał absolutorium na polonistyce Uniw. Poznańskiego. W 1927-30 był uczniem Szkoły Dram. przy T. Polskim w Poznaniu; uczył się m.in. u S.
Wysockiej i N.
Młodziejowskiej. Jako słuchacz tej szkoły występował w epizodycznych rolach na scenie T. Polskiego. W 1932 zdał egzamin aktorski ZASP-u. W 1930-37 grał na scenach pozn.; w T. Polskim występował m.in. jako Poche („Pani prezesowa"), Szymek („Betleem polskie"), Gilles de Rais („Sinobrody"), Kochanek („Pocałunek przed lustrem"), Malarz („Skowronek"). Grał też w T. Nowym (sez. 1935/36) i Narodowym. Z zespołem T. Narodowego występował gościnnie w Gdańsku, m.in. jako Skrzetuski („Ogniem i mieczem"). W Poznaniu debiutował też jako reżyser; wystawił m.in. „Zabobon, czyli Krakowiaków i Górali”. W sez. 1937/38 współpracował jako autor tekstów satyrycznych z t. lalkowym Kuku w Poznaniu. W 1937-39 był aktorem i asystentem reżysera w T. Miejskim w Bydgoszczy; grał tu m.in. Jana („Dom wariatów"). Podczas okupacji niem. występował w jawnych przedstawieniach na scenie Starego T. w Krakowie. Od lutego 1945 przebywał w Poznaniu. W 1945-47 i w sez. 1948/49 był wicedyr. pozn. T. Polskiego. W sez. 1946/1947 prowadził kabaret lit. Kukułka Poznańska. W sez. 1947/48 pełnił funkcję wicedyr. T. Polskiego w Bydgoszczy. W sez. 1949/50 był aktorem, reżyserem i kier. artyst. T. Nowego w Poznaniu. W 1946-49 wykładał w pozn. Szkole Dramatycznej. Reżyserował w wielu miastach na terenie całej Polski, m.in. w 1949-51 i 1955 w T. Wybrzeże w Gdańsku, w 1951 w T. Powszechnym w Łodzi, w 1952 we Wrocławiu. W sez. 1951/52 należał do zespołu T. im. Bogusławskiego w Kaliszu; reżyserował tam także w 1953 i 1954. W 1953 reżyserował „Męża i żonę” w T. im. Osterwy w Lublinie, grał też rolę Wacława. Jako reżyser pracował także w Kielcach i w Radomiu. W 1954 był na etacie reżysera T. Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze (wystawił: „Trzydzieści srebrników”, „Świętoszka"). W 1954-55 był w zespole T. Nowego w Łodzi, w sez. 1955/56 w T. Ludowym w Nowej Hucie (reżyserował w tym czasie również w Gnieźnie), a w 1956/57 w T. Dramatycznych w Szczecinie. Następnie pracował jako reżyser w pozn. TV. W 1959-62 był kier. artyst. i reżyserem w PPIE w Poznaniu. W 1963 reżyserował w T. 715 w Łodzi oraz w T. im. Fredry w Gnieźnie, w którym od sez. 1963/64 do 1965 pracował etatowo. W Gnieźnie jeszcze w marcu 1970 reżyserował „Intrygę i miłość” (grał także rolę Prezydenta). W 1965-73 był aktorem T. Polskiego w Poznaniu; po przejściu na emeryturę w 1973, występował w nim jeszcze do 1976. W 1973 obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej.
Był aktorem o dużej kulturze i dobrym przygotowaniu warsztatowym. Grał m.in. Stańczyka i Ojca („Wesele”, 1946), Pustelnika („Balladyna”, 1956), Króla w głośnym szczecińskim przedstawieniu „Mazepy” (1957) we własnej reżyserii; ponadto: Radosta („Śluby panieńskie”, 1964), Laokoona („Achilleis”, 1968), Sędziego Durejkę („Pierścień wielkiej damy”, 1970), Prezesa („Kordian”, 1971), Śmigalskiego („Zemsta”, 1972). O roli Króla w „Mazepie” pisał A. W. Kral, że w wykonaniu D. był to: „pokaz gry bardzo finezyjnej, zewnętrznie niemal zupełnie zamaskowanej tą samą sylwetką i tym samym wyrazem twarzy, za to bogatej i wyrazistej wewnętrznie. Jest niewymuszony i wytworny w skąpym geście, charakterystyczny w chodzie, wiersz mówi znakomicie”. Reżyserował m.in. powojenny bestseller w Poznaniu „Ziemia oskarża” W. Karczewskiej (1945), „Moralność pani Dulskiej” (kilkakrotnie), również kilkakrotnie „Męża i żonę”, „Świerszcza za kominem”, „Trzydzieści srebrników”, a także m.in. „Kandidę” (1954), „Szczęście Frania” (1963). Przedstawienia przez niego reżyserowane przygotowywane były b. starannie, miały wyraźną koncepcję inscenizacyjną. Był autorem sztuk dla dzieci wystawianych w pozn. T. Lalki i Aktora Marcinek i red. wydawnictwa Opera Poznańska w Teatrze Wielkim (Poznań 1936).
Stefan Kajetan Gritzmann
(ID: teatr.6283.1)
