Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOŹNIK Władysław (4 IV 1901 Kraków - 17 XII 1959 Kraków), aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był synem Michała i Bronisławy W. Po ukończeniu gimn. zaczął występować w 1919 jako chórzysta w krak. T. Powszechnym i jednocześnie studiował na Uniw. Jagiellońskim matematykę i fizykę. Następnie uczęszczał do Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, którą ukończył w 1925 (brał udział w popisie 24 VI). Potem występował w krak. T. im. Słowackiego (1925-27), w T. Miejskich We Lwowie (sez. 1927/28), w T. Polskim w Bydgoszczy (sez. 1928/29), w T. Kameralnym i Popularnym w Łodzi (sez. 1929/30) i znów w T. im. Słowackiego w Krakowie (1932-39), gdzie także zaczął reżyserować. Współpracował wtedy również z awangardowym t. Cricot; w 1938 reżyserował tam „Wyzwolenie”. Podczas II wojny świat. pracował w Krakowie jako urzędnik. W 1945 podjął pracę w T. im. Słowackiego, w sez. 1945/46 był jego wicedyrektorem, w 1946-49 w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie kierownikiem sceny T. Starego. W 1949-51 był dyr. T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, a w 1951-53 T. Polskiego w Poznaniu. Od 1953 do 1959 występował i reżyserował w T. im. Słowackiego w Krakowie, a dorywczo także w T. Starym. 8 IX 1959 wraz z kilkoma innymi aktorami obchodził w T. im. Słowackiego jubileusz czterdziestolecia pracy. Zajmował się także pracą pedagogiczną. W 1947-49 był dyr. Państwowej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, a od 1953 wykładał w tamtejszej PWST i przez pewien czas był dziekanem wydziału aktorskiego. Był działaczem PPS, a następnie PZPR.
  Był to „człowiek o pięknych, niebieskich oczach, krzaczastych, zrośniętych brwiach, jasnych włosach, urzekającym uśmiechu” (J. Para), głos miał „potężny, choć niezupełnie czysty, jak gdyby trochę gardłowy, niski, jędrny i plastyczny” (M. Szczerski). W swej pracy „wierzył przede wszystkim w rzemiosło, w warsztat, w konstrukcję teatralną” (W. Natanson). Jego wielkie zasługi jako pedagoga podkreślał J. Para wspominając też, że W. „głosił zasady, iż poezja to w pierwszym rzędzie rytm i rym”. W. był też cenionym recytatorem, m.in. organizował objazdy z wieczorami norwidowskimi, recytował też poezje Słowackiego, jak również poetów współczesnych m.in. T. Peipera. Ważniejsze role: Priamus („Odprawa posłów greckich"), Jakub („Głupi Jakub"), Ksiądz Piotr („Dziady"), Prezydent („Intryga i miłość"), Grabiec („Balladyna"), Alcest („Mizantrop"), Tietieriew („Mieszczanie"), Grzegorz („Kordian"), Gospodarz („Wesele"), Horsztyński („Horsztyński"). Reżyserował m.in. „Wielkanoc”, „Balladynę”, „Mieszczan”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.6832.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim