Antoni Ignacy Janowski (ID: teatr.77274.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  JANOWSKI Antoni Ignacy (13 VI 1828 Kraków - 23 XI 1871 Kraków), aktor
  Był synem Wincentego J. i Katarzyny z Zielińskich, mężem => Marii J. z domu Frydlein. Na scenę przygotował go T.A. Chełchowski. Od 1844 był chórzystą w t. krak. i odtąd występował tam stale, niemal do śmierci. Na etacie chórzysty był jeszcze w sez. 1848/49. Początkowo statystował, grywał epizody. Stopniowo jednak otrzymywał role coraz poważniejsze, a od 1849 grał amantów. Wg opinii krytyków mimo przyjemnej twarzy raził i śmieszył swą chudą, wysoką postacią. „Dawno nie mieliśmy tak nieociosanego kochanka, niezgrabnością właściwy na lokaja” - pisał K. Estreicher. Mimo tych zarzutów był prawie przez dwadzieścia lat „pierwszym kochankiem” sceny krakowskiej. Cieszył się sympatią publiczności, zarówno w rolach amantów, jak i w charakterystycznych. Z dobrym przyjęciem spotykał się też podczas występów zespołu krak. w innych miastach, m.in. w Poznaniu, Kaliszu, Płocku, Włocławku, Radomiu, Łodzi, Tarnowie, Rzeszowie, Koninie, Łowiczu, Ojcowie, Dębnie, Piotrkowie, Cieszynie. Był także z zespołem J. Pfeiffera we Wrocławiu (1855) i Wiedniu (1856). Za najlepsze jego role uznano m.in. Leonarda („Awanturnica"), Adolfa („Staroświecczyzna i postęp czasu"), Roquefeuila („Ubodzy w Paryżu"), Albina („Śluby panieńskie"), Księcia Montbazon („Bajazzo"), Tomka („Łobzowianie"), Feliksa („Okrężne"), Marcina („Chłopi arystokraci"), Czesława („Odludki i poeta"), Wiktora („Pan Jowialski"), a z lat późniejszych: Bielczyka („Mizantrop i druciarz") i Wacława („Stara romantyczka").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77273.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77274.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim