Amalia N. (ID: teatr.77616.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KASPROWICZ Amalia Cecylia, z domu Zion, pseud. Malewska, 2° v. Maciulska (20 III 1854 Lwów - 22 V 1938 Lwów), śpiewaczka
  Była żoną => Józefa K. W początkach kariery scen. używała na zmianę nazwiska Zion i pseud. Malewska. Od 1874 śpiewała stale w chórze t. lwowskiego. W 1876 występowała też przez pewien czas na prowincji, a latem 1878 w warsz. t. ogr. Eldorado. 19 III 1881 wyszła we Lwowie za aktora Józefa Kasprowicza i odtąd używała na scenie przeważnie nazwiska męża (od 1888 stale). W kwietniu 1881 śpiewała gościnnie w Poznaniu i została tam zaangażowana na sez. 1881/82. W 1882 występowała w Petersburgu w zespole A. Łukowicza, a w sez. 1882/83 w zespole męża w Łomży. Następnie powróciła do Lwowa i od 1884 na stałe związała się ze sceną lwowską. Na gościnne występy wyjeżdżała tylko z całym zespołem opery i operetki lwow.: w 1897 do Warszawy, a w sez. letnich 1879-1914 i w 1924 do Krakowa. W operze lwow. obchodziła swoje jubileusze: 18 I 1900 - dwudziestopięciolecie, 22 III 1923 - pięćdziesięciolecie, a 18 V 1928 - pięćdziesięciopięciolecie w partii Hrabiny („Dama pikowa"). Jeszcze w 1930 śpiewała w lwow. T. Wielkim Martę („Faust"). Była członkiem zasłużonym ZASP. Jej drugi mąż, Maciulski, był naczelnikiem więzienia lwowskiego. K. była obdarzona dużą muzykalnością, świetną pamięcią, głosem świeżym aż do późnej starości. We Lwowie - gdzie występowała stale prawie pół wieku - zdobyła sobie ogromną popularność. Śpiewała prawie wszystkie główne partie (sopranowe i mezzosopranowe), wchodzące wówczas w skład żelaznego repertuaru operowego, takie jak: Halka („Halka"), Walentyna („Hugonoci"), Santuzza („Rycerskość wieśniacza"), Rachela („Żydówka"), Ortruda („Lohengrin"), Nedda („Pajace"), Amneris („Aida"), Azucena („Trubadur"). Na scenę operetkową wnosiła dużo lekkości i humoru w rolach charakterystyczno-komicznych, takich jak: Zenobia („Gasparone"), Katischa („Mikado"), Angot („Córka pani Angot"), Mirabella („Baron cygański"); zwano ją „mistrzynią dyskretnego komizmu” (H. Cudnowski). Wystąpiła w filmie pol. „Ofiara namiętności” (1912).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77616.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77617.2
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim