„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
WĄSOWICZ Feliks Dunin (1772 Radom - 9 I 1832 Lublin), aktorBył synem Cypriana D.-W., właściciela ziemskiego. Do t. wstąpił po utracie majątku. Debiutował 7 V 1807 w T. Narodowym w roli Elipala („Sąd Salomona") wykazując wg „Gazety Warszawskiej” (1807 nr 38) „dosyć zdatności, uczucie i żywość wyrażania”. Zaangażowany do ról drugich amantów, występował w Warszawie przez piętnaście lat grając m.in. Walerego („Mieszczanin szlachcicem"), Leandra („Doktor z musu"), Sylvia („Sługa dwóch panów").
Wg J.T.S. Jasińskiego cechował go „głos słaby, dykcja nienaturalna, patetyczna, poruszenie niewłaściwe, zrozumienie niepewne w wykonaniu"; „nie mogąc przejednać dla siebie nieprzychylnego usposobienia słuchaczy, zniechęcony przestał pracować, artyzm zmienił w rzemiosło”. Z T. Narodowego został zwolniony od 1 VII 1822 i przeniósł się na prowincję. Występował kolejno w zespołach: K. Bauera w Lublinie (1822), w Krasnymstawie (1827), J. Brzezińskiego w Siedlcach, Kielcach, Zawichoście, Lublinie, K. Nowińskiego (1829-31) m.in. w Lublinie, Zamościu i Radomiu. W tym okresie grał gł. role ojców w dramatach, np. Starego Horacjusza („Horacjusze"), Sędziwoja z Szubina („Jagiełło na Tęczynie"), Starca („Szarlatan"). Zmarł w nędzy na gruźlicę.
Feliks Dunin-Wąsowicz
(ID: teatr.81898.1)
![[podgląd]](/img/metrskan/lubz/365940.jpg){kind=link}
