Anna Wołkow (ID: teatr.82079.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOŁKOW Anna, zamężna Staniukiewicz (26 VIII 1808 lub 1811 Grodno - 24 VI 1845 Warszawa), śpiewaczka
  Śpiewu uczyła się w konserwatorium warsz. u CE. Solivy, gry aktorskiej u B. Kudlicza. Debiutowała 28 VIII 1830 w T. Narodowym w roli Fiorelli („Turek we Włoszech"). W krótkim czasie zdobyła wybitne stanowisko w zespole opery. W marcu 1833 przerwała występy i wyjechała na dłuższą kurację. Po drodze występowała gościnnie na koncercie w Kaliszu. Do t. warsz. wróciła w grudniu 1834 i występowała ciesząc się wielkim powodzeniem. 22 XII 1834 brała udział w oratorium J.F. Haendla „Stworzenie świata”. Ostatni raz wystąpiła 25 VII 1837 w partii Henryki („Narzeczona"); ustąpiła ostatecznie ze sceny i wyszła za Rosjanina, pułkownika inżynierii Staniukiewicza. Wg W. Krogulskiego odznaczała się „fenomenalną pięknością twarzy i całej figury”. J.T.Ś. Jasiński pisał, że „była może pierwszą ze śpiewaczek, która równie z gry jak i śpiewu podobała się powszechnie. Uosobione w niej były powab, zręczność, swoboda, dowcip, godność i wdzięk niewysłowiony”. Śpiewała partie sopranowe, m.in. Zerliny („Fra Diavolo"), Elwiry („Niema z Portici"), Rozyny („Cyrulik sewilski"), Laury („Opera włoska w podróży"). Świadectwem jej wielkiej popularności było m.in. użycie przez cukiernie warsz. jej nazwiska dla reklamy „tortów panny Wołkow”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.82079.1
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 167/1845 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=35093 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Anna STANIUKOWICZ z d. Wołkow
  małżonka gen.; zm. VI 1845 w kwiecie wieku, poch. 26 VI 1845 na cm. Wolskim w Warszawie
  
  n.278 Nekrologia Minakowskiej (278)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim