Stefan Wołoszko (ID: teatr.82083.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KSIĘŻARSKI Feliks (1820-1884) architekt 8°
2. KSIĘŻARSKI Henryk Bernard (1822-1874) ksiądz, działacz niepodległościowy 9°
3. CERCHA Maksymilian (1818-1907) malarz, rysownik 10°
4. PESZKA Marcin Fryderyk Józef (1767-1831) malarz, profesor 10°
5. KSIĘŻARSKI Jacek (1800-1862) senator Rzeczypospolitej Krakowskiej 10°
6. CERCHA Ezechiel (zm. po 1820) miniaturzysta 11°
7. CERCHA Maksymilian Leon (1860-1927) lekarz 11°
8. CERCHA Stanisław (1867-1919) malarz, historyk sztuki, etnograf 11°
9. LOUIS Józef Jan (1803-1872) kupiec krakowski 12°
10. LOUIS Józef Tadeusz (1832-1898) prawnik, historyk 13°
11. MAZARAKI Ludwik (1813-1880) powstaniec 1831 i 1846, pułkownik, sybirak 13°
12. BARTOSZEWICZ Kazimierz (1852-1930) literat 13°
13. BARTOSZEWICZ Julian (1821-1870) historyk 13°
14. ROŚLAKOWSKI Antoni (1796-1842) podpułkownik WP, powstaniec 1830, emigrant, pamiętnikarz 14°
15. CHAMBREZ Ignacy (1758-1835) profesor architektury 14°
16. BARTOSZEWICZ Adam Mateusz (1794-1878) pedagog 14°
17. BARTOSZEWICZ Kazimierz Władysław (1886-1919) publicysta 14°
18. LOUIS Napoleon (1861-1934) generał dywizji WP 14°
19. ROGOZIŃSKI Feliks (1879-1940) profesor fizjologii i nauki żywienia zwierząt UJ 15°
20. DEMBOWSKI Zygmunt (1823-1896) ziemianin 15°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOŁOSZKO, Woloszka, Wołłoszko, Stefan, pseud. Wiedmann (ok. 1853 w okolicach Żółkwi - 4 XII 1928 Warszawa), śpiewak, aktor
  Był mężem - Franciszki Włodarskiej, ojcem - Włodzimierza W. Pochodził z rodziny ukr. chłopa, kształcił się w ukr. szkole. Początkowo używał nazwiska Wołoszka, potem Wołoszko lub Wołłoszko. Debiutował prawdopodobnie w 1874 w t. lwów., od września 1874 do sierpnia 1876 występował w t. krak. w komediach i operetkach, a także śpiewał podczas antraktów. 19 III 1876 ożenił się w Krakowie ze śpiewaczką Franciszką Włodarską. W sez. 1876/77 występował w Lublinie w zespole M. Kopystyńskiego, w lecie 1877 w warsz. t. ogr. Belle Vue. Zwrócono wówczas uwagę na jego głos i W. rozpoczął naukę śpiewu u J. Dobrskiego. 2 III 1878 debiutował w WTR w partii Alfreda („Traviata"), w maju tego roku został zaangażowany do zespołu opery. Wkrótce otrzymał stypendium od L. Kronenberga i wyjechał na dalsze studia wokalne. Kształcił się u G. Sbriglii w Paryżu i u J. Gansbachera W Wiedniu. Po powrocie do Warszawy śpiewał m.in. 10 VII 1881 partię Radamesa („Aida"), ale stan zdrowia nie pozwalał mu wówczas na częste występy. W sez. 1882/83 był zaangażowany w operze w Sztokholmie. Wiosną 1883 starał się o przyjęcie do zespołu WTR: 5 IV śpiewał partię Radamesa („Aida"), 10 IV - Jontka („Halka"), ale nie został przyjęty i wyjechał za granicę. W 1886 został zaangażowany (na cztery lata) do opery w Wiedniu, śpiewał poza tym podobno m.in. w Grazu, Budapeszcie, Pradze, Londynie (na scenach obcych używał pseud. Wiedmann). 18 XII 1891 wystąpił w WTR w partii tyt. w „Fauście” i od kwietnia 1892 został zaangażowany do zespołu opery, w którym pozostawał z przerwami do 1903. W lecie 1895 brał udział w sez. operowym w t. krak., poza tym często występował na koncertach w Warszawie i w innych miastach. Po ustąpieniu ze sceny poświęcił się wyłącznie pracy pedag., którą rozpoczął już wcześniej. 5 XII 1920 obchodził jubileusz dwudziestopięciolecia pracy na tym polu. Po śmierci pierwszej żony ożenił się z Zofią Lasal. W „Kurierze Warszawskim” pisano o jego głosie: „wysokie tony wybiegają bez wysiłku, byle tylko śpiew trzymany był w granicach liryzmu i nie wkraczał w drama-tyczność” (1881 nr 152). M. Chomiński natomiast pisał, że W. miał „głos za zasłoną i trochę jakby gardlany”. Wg P. Owerłły „był to tenor z głosem o pięknej barwie: góra, średnica i dół silne i czyste. Nieszczęściem tego człowieka była trema”. W ostatnim okresie działalności scen. W. próbował przejść na partie barytonowe. Ważniejsze partie: Stefan („Straszny dwór"), Turiddu („Rycerskość wieśniacza"), Maks („Wolny strzelec"), Don Jose („Carmen"), Don Ottavio („Don Juan").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.82040.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.82083.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.82084.2
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  STEFAN
  WOŁOSZKO
  ARTYSTA OPEROWY
  PROFESOR ŚPIEWU
  ZM. DN. 4.XII.1928 R.
  
  n.18456a Nekrologia Minakowskiej (18456)
  n.62067 Nekrologia Minakowskiej (62067)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim