Michał January Tarasiewicz (ID: zi.6.63.r4a)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. TARASIEWICZ Tadeusz (1830-1910), kupiec, radny miasta Krakowa 1°
2. PANASEWICZ Witold (1875-1959) komandor, kapitan żeglugi wielkiej 3°
3. ARMATYS Karol (1833-1872) działacz patriotyczny 4°
4. BOGDAŃSKI Cyryl Józef (1806-1876) profesor szkół kaliskich 5°
5. FRIEDLEIN Józef (1831-1917) prezydent m. Krakowa, bibliofil 5°
6. FRIEDLEIN Daniel Edward (1802-1855) księgarz, wydawca 6°
7. DWORSKI Aleksander (1822-1908) polityk, burmistrz Przemyśla 6°
8. ORŁOWSKI Stanisław (1868-1923) lekarz neurolog, docent 6°
9. MÜNNICH Tadeusz Stefan (1893-1959) pułkownik WP, emigrant 6°
10. BOGDAŃSKI Mikołaj (1762-1848) pedagog 6°
11. FRIEDLEIN Rudolf Fryderyk (1811-1873) księgarz 8°
12. FRIEDLEIN August (1808-1891) zegarmistrz krakowski 8°
13. DOMANIEWSKI Czesław (1861-1936) architekt 8°
14. SULIMIERSKI Filip (1843-1885), twórca "Słownika geograficznego" 8°
15. ROSENZWEIG Józef (1865-1951) muzykolog, literat, prawnik 8°
16. PRZESMYCKI Zenon Franciszek (1861-1944) poeta, krytyk literacki, tłumacz, wydawca, minister 8°
17. MAJER Józef (1808-1889) lekarz, przyrodnik, rektor UJ 8°
18. KRZYŻANOWSKI Hieronim (1819-1875) profesor prawa kanonicznego 8°
19. CELIŃSKI Józef Jan (1779-1832) profesor farmacji 8°
20. SOKOŁOWSKI Michał h. Pomian (ur. ok. 1758) starosta kowalski 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  TARASIEWICZ Michał January (19 IX 1871 Kraków - 16 X 1923), aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był synem Tadeusza T., przemysłowca, i Zofii z Morawskich. Ukończył gimn. im. Sobieskiego w Krakowie. W 1892 wstąpił do Klasy Dykcji i Deklamacji przy Warsz. Tow. Muzycznym i studiował tu do 1894; był uczniem J. Kotarbińskiego i W. Rapackiego. Jako student uczestniczył w wielu popisach (w 1893 pod pseud. Orzelski, później już pod swoim nazwiskiem) grając główne role w sztukach A. Fredry, J. Słowackiego, H. Sudermanna.
  Debiutował 23 IX 1894 w WTR w roli Raula de Geran („Iskierka"), ale nie został zaangażowany. Latem 1895 występował w warsz. t. ogr. Wodewil i otrzymał wówczas powtórne zezwolenie na występy w WTR; 1 VIII grał Hr. Neipperga („Madame Sans Gene"), a 14 VIII Jerzego Chutko („Harde dusze"), ale i tym razem nie został zaangażowany. W sez. 1895/96 był aktorem t. lwow., a w sez. 1896/97 t. pozn., z którym występował również latem 1897 w warsz. t. ogr. Odeon. W 1897-99 występował w Łodzi, a z zespołem t. łódz. także w warsz. Bagateli (lato 1898, 1899) i w Petersburgu (marzec 1898). W sez. 1899/1900 był aktorem t. krak., w 1900-02 (do marca 1902) t. lwow., w sez. 1902/03 ponownie t. krakowskiego. 30 VI 1903 wystąpił na przedstawieniu pożegnalnym i opuścił t. z powodu złego stanu zdrowia. Odtąd mieszkał w Warszawie zajmując się interesami palarni kawy „Pluton” (jako jej współspadkobierca; w kwietniu 1907 wykupił ją na własność). Nie związany żadnym engagement, grał jednak nadal w różnych teatrach. W 1904 na zaproszenie T. Pawlikowskiego występował gościnnie w lwów. T. Miejskim (21 X-16 XI). W 1905-09 współpracował z występującym w warsz. Filharmonii zespołem łódz. i działającym potem w tej samej sali T. Małym; grał tu rolę Hrabiego w „Panu Tadeuszu” (przeróbka E. Puchalskiego) i reżyserował pięć sztuk, m.in. „Podpory społeczeństwa”. W 1906-10 utrzymywał stały kontakt z T. Miejskim w Krakowie; m.in. reżyserował tu w 1907 „Śluby panieńskie” i co roku przyjeżdżał na gościnne występy (4 III-13 V 1906; 6 IV-14 V 1907; 23 IV-31 V 1908; 8 III, 4-8 IX, 14 X-5 XI 1909; 11-20 IV 1910). 5 II 1910 ożenił się z Janiną Marcinkowską. Od 7 do 10 XII 1910 występował gościnnie w t. łódz., od 24 II 1911 - również gościnnie - w WTR w tyt. roli w „Demostenesie” T. Konczyńskiego. W 1914 został współwłaścicielem pisma,Polska Scena i Sztuka”, sam redagował dział teatr. ogłaszając tu również swoje recenzje. W czerwcu 1915 został ewakuowany w głąb Rosji. Początkowo mieszkał w Riazaniu. W 1916 zaangażował się w Moskwie do T. Polskiego pod dyr. A. Szyfmana. W sez. 1916/17 był aktorem T. Polskiego w Kijowie pod dyr.F. Rychłowskiego. Jednocześnie prowadził ożywioną działalność w tutejszym ZASP (był członkiem zarządu). Wiosną 1918 wrócił do kraju. Od 9 X do 6 XI 1918 występował gościnnie w T. Polskim w Poznaniu. W 1919-21 (przez dwa sez.) był dyr. T. Miejskiego we Lwowie (gdzie także grał i reżyserował). W 1921 został dyr. T. Rozmaitości w Warszawie (tu również występując jako aktor), ale ustąpił z tego stanowiska 1 IX 1922. Po raz ostatni ukazał się na scenie 26 II 1922 w tyt. roli Bolesława Śmiałego. Także w tym okresie uczestniczył w pracach ZASPu, jako skarbnik Zarządu Głównego, a potem opiekun filii lwowskiej. Umarł na atak serca w pociągu jadącym ze Lwowa do Warszawy.
  "Wyborne warunki zewnętrzne, głos z kategorii aksamitnych, przyrodzone poczucie rytmu i muzykalności wiersza, inteligencja niecodzienna, ustawicznie rozwijana - a jednocześnie wstydliwość intelektualisty w stosunku do wszelkiego kulissenreisserstwa i paniczna obawa przed posądzeniem o komedianctwo - to zasadnicze cechy tej ciekawej indywidualności aktorskiej” stwierdził T. Trzciński. Zarówno głos (był to silny baryton), jak i kunszt deklamatorski, jak wreszcie upodobanie do gry dyskretnej, wolnej od przesady, zapewniły mu w czasach Młodej Polski ogromne powodzenie w pol. repertuarze romantycznym. Fundamentem jego sławy stała się odegrana w Krakowie w 1899 tyt. rola Kordiana na pierwszym przedstawieniu tej sztuki. Ugruntowały ją role: Sawy („Sen srebrny Salomei"), Zbigniewa („Mazepa"), a także tyt. w „Don Carlosie” i Percineta („Romantyczni"). We Lwowie wydoskonalił jeszcze swój warsztat aktorski dzięki współpracy z dyr. T. Pawlikowskim i reżyserem L. Solskim. W repertuarze poetyckim stworzył tu dwie znakomite kreacje: Fantazego („Fantazy") i Poety („Wesele"). Miał jednak również interesujące osiągnięcia w sztukach modernistycznych, jako Zygmunt Przesławski („Złote runo"), Stanio („Życie na żart"), Władysław Hanusz („Otchłań"). Kapitalne okazały się nadto dwie role komediowe: Benedykta („Wiele hałasu o nic") i Ludmira („Pan Jowialski"). Powtórny pobyt w Krakowie przyniósł nowy cykl ról romantycznych, przede wszystkim w utworach Z. Krasińskiego; T. był wówczas pierwszym Hrabią Henrykiem („Nie-boska komedia") i powszechnie podziwianym Heliogabalem („Irydion"). W utworach S. Wyspiańskiego grał wtedy Geniusza („Wyzwolenie"), Protesilasa („Protesilas i Laodamia") i Sieciecha („Bolesław Śmiały"). Te role przyniosły mu przyjaźń autora, który dzielił się z nim swoimi refleksjami na temat gry aktorskiej, udzielał mu wskazówek interpretacyjnych, osobiście projektował dla niego kostiumy, portretował go w rolach Protesilasa i Sieciecha. W dziesięcioleciu poprzedzającym I wojnę świat. T. był już aktorem o wyraźnie sprecyzowanej indywidualności. Praca w t. krak. i lwow. dała mu dużo doświadczenia w zakresie charakterystyki zewnętrznej. Opanował wówczas arkana charakteryzacji, interesująco kształtował sylwetkę postaci, urozmaicił swój gest. Nie przywiązywał jednak do tych środków wyrazu takiej wagi, jak K. Kamiński czy L. Solski. Nie miał też ich ambicji, gdy chodzi o wynalazczość aktorską. Podziwiano go raczej za przenikliwość, z jaką uwydatniał rysy nadane postaci przez autora. Najwyżej ceniono go za sztukę recytacji. „Z polskich artystów mówi p. Tarasiewicz dziś bez wątpienia wiersz polski najpiękniej i najdoskonalej” - stwierdził K. Rakowski („Czas” 1903 nr 10). Największy zachwyt budził fakt, że w utworach romantycznych T. oczyszczał wiersz z deklamatorskiej pozy, jednocześnie - jak pisał A. Schroder - „cyzelując dobrze każde słowo, akcentując należycie wszystkie niedomówienia, drwiny i sarkazmy, w scenach zaś romatycznych rojeń każdy odcień” („Gazeta Lwowska” 1920 nr 26). W okresie swych występów gościnnych częściowo powtarzał dawne role, dorzucając do nich nowe, jak np. Don Fernand („Książę Niezłomny"), Romeo („Romeo i Julia"), Szczęsny („Horsztyński"), Giano Giani („Beatryks Cenci"), Gustaw („Śluby panieńskie"). Podczas pobytu w Rosji i na Ukrainie przybyły do jego repertuaru role Derwida („Lilla Weneda"), Chłopickiego („Warszawianka"), tyt. w „Bolesławie Śmiałym”. Sławę T. pomnażały również jego występy estradowe. Jako recytator miał w swym repertuarze ok. 500 utworów i zasłużył się szerząc znajomość poezji pol., zwłaszcza przed I wojną świat. w Warszawie, gdzie wygłaszał nawet utwory zabronione przez cenzurę (m.in. „Odę do młodości”, „Fortepian Chopina") i torował drogę kultowi Wyspiańskiego. Jako dyr. t. lwow. przystąpił do pracy z dokładnie sprecyzowanym programem.W trudnych warunkach wojennych nie miał jednak możliwości szerszego zrealizowania swych zamiarów.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39475.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P. MICHAŁ
  TARASIEWICZ
  ARTYSTA DRAMATYCZNY
  UR. W KRAKOWIE 19/IX 1872.
  ZM. W WARSZAWIE 16/X 1923.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 52 str. 202: psb.34933.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.6669o
  n.56813 Nekrologia Minakowskiego (56813)
  sw.1141102 Akt małżeństwa: Warszawa-Mokotów św. Michał (obecn. m. Warszawa), 262/1933 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=8&zs=9247d&sy=4565&kt=2 [podgląd]
  sw.204013 Akt małżeństwa: Warszawa Przemienienie Pańskie (obecn. m. Warszawa), 27/1910 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=1216d&sy=1910&kt=2 [podgląd]
  Ziemianie Polscy XX w. t. 6 - zi.6.63.r4a

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim