Stanisław Malinowski (ID: psb.16723.1)

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 19 str. 361: psb.16723.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 435): Malinowski Stanisław, Wydział Filozoficzny, sekcja Med., Fil., wpis 5 IX 1829
  Ur. w biednej rodzinie szlacheckiej w Rakowcu pod Rako-wem. W szkole kieleckiej, którą ukończył z odznaczeniem, był kolegą Piotra Ściegiennego, Stanisława Ropelewskiego i Antoniego Cyprysińskiego. Po roku studiów na Wydziale Lekarskim przeniósł się na Wydział Filozoficzny. Jako ochotnik w kampanii 1831 doszedł do stopnia porucznika w 9 P. Piechoty Liniowej i w 1 P. Strzelców Pieszych. Po upadku powstania przebywał w Krakowie, utrzymując się z nauczycielstwa w zakładzie wychowawczym Ludwika Królikowskiego i kontynuował studia. Brał czynny udział w konspiracji galicyjskiej, związany z partyzantką Zaliwskiego. W 1835 był członkiem Związku Republikanów Słowian, potem Zboru Krakowskiego Stowarzyszenia Ludu Polskiego jako przedstawiciel radykalnego jego kierunku; w 1836 sekretarz Zboru Głównego Stowarzyszenia działał pod nazwiskiem Bem. Był czynny w agitacji na wsi i wśród młodzieży studenckiej, ciesząc się dużym szacunkiem. W 1837 współtwórca tajnego radykalnego Związku Powszechnej Konfederacji Narodu Polskiego, przemianowanej na Związek Mazurski, a w 1838 w Związek Kosynierów w Galicji. Występował też pod pseudonimem Bem, Dobrowik, Krzew oraz Stanisław Szonert. Zmuszony do opuszczenia Galicji, od 1838 przebywał we Francji. Mieszkał w Paryżu, w 1839 w Strasburgu, potem w Poitiers, w 1842 przeniósł się ponownie do Paryża. Członek Komisji Korespondencyjnej Zjednoczenia, w październiku 1844 wstąpił do sekcji paryskiej Tow. Dem. Pol. Od stycznia 1845 wykładał w Szkole Polskiej w Batignolles. W 1846-1848, po śmierci jej dyrektora Hipolita Klimaszewskiego, był tymczasowym dyrektorem szkoły, a od 1853 przez 37 lat do śmierci jej dyrektorem, poświęcając całe swe życie wyłącznie wychowaniu młodzieży polskiej na emigracji. Rząd francuski odznaczył go palmami akademickimi i stopniem oficera wychowania publicznego. W 1856 podpisał akt odrzucający amnestię. W czasie powstania styczniowego współpracował z Komisją Wojenną Rządu Narodowego. W latach późniejszych był członkiem Stow. Podatkowego oraz Tow. Czytelni Polskiej. Jako dyrektor Szkoły Batignolskiej zerwał ze swym wcześniejszym radykalizmem i przeszedł do obozu konserwatywnego. Zmarł w Paryżu i został pochowany we wspólnym grobie polskim na cmentarzu Montmorency.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: MALINOWSKI Stanisław - w powstaniu ppor. 1 psp.

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim