Vera Luce (ID: teatr.55388.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  LUCE Vera, zamężna Itina, także V. Konarska-Luce (27 IV 1879 Lublin - 4 X 1977 Moskwa), śpiewaczka
  Była córką Włodzimierza L. i Zofii Konarskiej (zob. t. 1). Uczęszczała do gimn. w Warszawie, a potem do Warsz. Instytutu Muz., gdzie kształciła się w grze na fortepianie. Śpiewu uczyła ją matka. Zadebiutowała 31 X 1902 w warsz. T. Wielkim jako Rozyna („Cyrulik sewilski"), została zaangażowana i w zespole opery WTR pozostała do 1905; śpiewała m.in.: Hannę („Straszny dwór"), Ewę („Hrabina"), Nadinę („Napój miłosny"), Gildę („Rigoletto"), Stellę („Chopin” G. Oreficego), Olimpię („Opowieści Hoffmanna"). Zyskała tu pewną popularność, zachwycano się jej ślicznym sopranem koloraturowym, nazywano „słowikiem polskim”. W 1905 wyjechała do Włoch i występowała w Teatro Costanzi w Rzymie; nast. znów w Polsce: od września 1905 do stycznia 1906 w t. lwow., a od lutego do czerwca 1906 w operze warszawskiej. W kwietniu t.r. występowała też gościnnie w Moskwie. Nie zaangażowana do WTR, na sez. 1906/07 pojechała śpiewać w Mediolanie i Brescii. Od września 1907 występowała na scenach ros., m.in. w zespole S.I. Zimina w Moskwie, a także w Kijowie, Charkowie, Odessie, Woroneżu, Kisłowodsku; kilkakrotnie wiązała się z operowym zespołem Sołodownikowa (sez. 1908/09, 1910/11 i 1912/13); w 1911 przyjechała do Warszawy na gościnne występy. Ok. 1920 usunęła się ze sceny i zajęła pedagogiką. 11 IV 1923 śpiewała jeszcze gościnnie w Warszawie Zofię („Halka"). Głos jej pozbawiony był siły, a nawet pięknej barwy, ale potrafiła mu nadać zawsze właściwe brzmienie. Dobrze wyszkolona we włoskim bel canto, techniką i lekkością śpiewu podbijała publiczność; zachwycały jej staccata, gamy, fioritury, piana, czysta koloratura; zdobywała uznanie także gra aktorska; podobała się drobna dziewczęca figura i żywa mimika. Największe sukcesy odnosiła w 1908-13; była pierwszą w Rosji wykonawczynią partii Cho-cho-san („Madame Butterfly”, Moskwa 1911). Wśród wielu pierwszoplanowych partii wykonywała takie, jak: Małgorzata de Valois („Hugonoci"), tyt. w „Lakme”, „Manon” i „Śnieżynce”, Julia („Romeo i Julia"), Mimi („Cyganeria"), Szemachańska Królowa („Złoty kogucik"), Nedda („Pajace"), Oskar („Bal maskowy").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.55388.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim