Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KOSIŃSKI Włodzimierz Bogdan (10 lub 13 VI 1871 Drzewica pow. Opoczno - 7 III 1951 Kraków), aktor, dyr. teatru
  Datę ur. 13 VI 1871 podano w pozn. aktach meldunkowych. Był prawdopodobnie mężem => Anastazji Rau. Po ukończeniu gimnazjum realnego uczył się w szkole dram. A. Trapszy. Wg W. Koryzny w 1889-93 należał do zespołu t. pozn., a w 1890-91 uczestniczył w występach zespołu pozn. w warsz. t. ogr. Wodewil. S. Dąbrowski jednak podaje jako datę debiutu w t. pozn. 1 VIII 1891. W 1893 po nieudanych próbach zaangażowania się w Warszawie i w Krakowie wstąpił zapewne do zespołu B. Mareckiego i pozostał u niego do wiosny 1894; w październiku tego roku występował prawdopodobnie u F. Ratajewicza w Częstochowie, potem u K. Kremskiego (od lipca do września 1895), B. Mareckiego (do maja 1896), Cz. Janowskiego (1896 i prawdopodobnie 1897), w lecie 1896 w Ciechocinku u F. Felińskiego, w 1898-1900 w Poznaniu, w sez. letnim 1900 w warsz. t. Fantazja. Niektóre podane tu informacje mogą dotyczyć występującego w tym samym czasie => Feliksa Kosińskiego. W 1900-05 występował w t. w Łodzi, 1905-14 w Krakowie. Podczas I wojny świat. był w Legionach, następnie wrócił na scenę i w sez. 1921/22, 1922/23 grał w T. Bagatela w Krakowie. 9 I 1923 obchodził tam jubileusz trzydziestolecia pracy scen. w roli Wilhelma („Koniec Sodomy"). W sez. 1924/25 grał w T. Polskim w Warszawie, a 1925/26 w Bydgoszczy. W maju 1926 został dyr. t. bydgoskiego, ale po kilku tygodniach zrezygnował z tej funkcji. W sez. 1927/28 występował jeszcze w Grodnie, potem opuścił scenę i pracował w Grodnie jako bibliotekarz. Okres II wojny świat. spędził w niem. obozie jenieckim uczestnicząc tam w pracach t. amatorskiego (w Kalwarii na Litwie). Na scenę wrócił dopiero w 1946 i występował do końca życia w T. im. Słowackiego w Krakowie. Obdarzony dobrymi warunkami scen., w młodości grywał amantów, m.in. Wacława („Zemsta"), Zbigniewa („Mazepa"); z czasem wyspecjalizował się w rolach dram., kreował przeważnie ludzi nieszczęśliwych, zawiedzionych przez los, skrzywdzonych, jak np. Łoński („Aszantka"), Don Mateo Diaz („Kobieta i pajac"), Karol Renard („Tajfun"). „Choć rzemiosło swoje dostatecznie znał - pisał o nim A. Grzymała-Siedlecki - to jednak nie w jego charakterze leżały role, gdzie technika załatwia znaczną część zadania. Najwyrazistszego przykładu dostarczał bodaj jego Oswald z „Upiorów”, gdzie ze swej gry usunął wszystkie szczegóły naturalistyczne, a tak technicznie pomocne. Rolę całą oparł na uczuciu niemal poetycznym. Pociągały go role emocją napełnione po brzegi”. Po 1920 występował w rolach coraz mniej znaczących, jak np. Arcybiskup („Święta Joanna"), Ksiądz („Wesele"). W 1913 wystąpił w roli Juliusza w pol, filmie „Dramat Wieży Mariackiej”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.23315.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim