Ludwika Wanda Matylda Czechowska (ID: teatr.76525.1)

Notes

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  CZECHOWSKA-MILLER Ludwika Wanda Matylda, zamężna Silvestri (2 I 1851 Warszawa-1 VII 1890 Pignatere), śpiewaczka
  Była córką urzędnika bankowego Cz. i Antoniny z Pogorzelskich, która po śmierci pierwszego męża poślubiła śpiewaka, Władysława Millera. Ukończyła Instytut Maryjski w Warszawie i zaczęła naukę śpiewu pod kier. ojczyma W. Millera. Na dalsze studia wyjechała do Nowego Yorku, potem do Mediolanu. Debiutowała w 1867 w Szwajcarii w operze „Cyrulik sewilski”. Potem występowała w Mołdawii i we Włoszech, a także w Egipcie i na Malcie. W 1869 studiowała w Mediolanie pod kier. G.B. Lampertiego, następnie została zaangażowana do opery w Odessie, gdzie występowała jako „primadonna soprano”, m.in. w partiach Łucji („Łucja z Lammermooru"), Lindy („Linda z Chamounix"), Adalgizy („Norma"), Elwiry („Ernani"), potem jako „primadonna dramatica”, m.in. w partiach Inez („Afrykanka"), Berty („Prorok"), Lukrecji („Lukrecja Borgia"), Leonory („Faworyta"). 1 VII 1871 wystąpiła po raz pierwszy w WTR w partii Małgorzaty („Faust") i spotkała się z bardzo przychylnym przyjęciem. „Nie tylko podobała się z pięknego, umiejętnego śpiewu - pisał J.T.S. Jasiński - ale i z gry pełnej życia, zrozumienia, ognia”. Od 13 IX 1871 została zaangażowana do zespołu WTR. Zdaniem współczesnych nie liczyła się jednak z możliwościami swego głosu i występowała często w nieodpowiednim repertuarze. Ostatni raz wystąpiła w Warszawie 8 X 1872 w partii Normy („Norma"). Następnie z zespołem opery włoskiej wyjechała na sez. zimowy do Moskwy i Petersburga. Po kilku miesiącach spędzonych ponownie w Warszawie udała się do Włoch. Śpiewała z powodzeniem w Mediolanie oraz w Wenecji i w Weronie. W 1875 występowała w Operze Królewskiej w Madrycie w partii Aidy („Aida"), a następnie w Kairze i w Turynie. W kwietniu 1875 śpiewała gościnnie w Krakowie, a w maju we Lwowie, w 1877 brała udział w staggione śpiewaków włos. w Rio de Janeiro. W 1883 występowała w WTR: 15 II śpiewała Małgorzatę („Mefistofeles"), 17 II - Carmen („Carmen"), 5 i 13 III - Azucenę („Trubadur"), 8 III - Rachelę („Żydówka"), 28 III - Amneris („Aida"), 9 IV - Selikę („Afrykanka"). „Każda partia była wykończona pod względem śpiewu i dramatyczności” - pisał J.T.S. Jasiński. Wystąpiła również kilkakrotnie na koncertach w Resursie Obywatelskiej. W maju 1883 występowała z kilkuosobowym zespołem w Kaliszu, Lublinie, Płocku, Radomiu, Lwowie, Krakowie, Krynicy i Poznaniu. Po powrocie do Warszawy dała jeszcze kilka koncertów i zamierzała otworzyć szkołę śpiewu. Zmieniła jednak plany i w końcu 1883 wyjechała do Włoch. W 1890 prasa pol. doniosła o jej sukcesach w operze rzymskiej w partii Królowej („Ruy Blas"). Była śpiewaczką o świetnie wyszkolonym głosie. Jej miękki sopran z romantycznym kolorytem szczególnie podobał się publiczności włoskiej. Po ślubie z S. Silvestrim, włos. obywatelem ziemskim, opuściła scenę.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.76525.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Ancestry - Tree ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim