Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GONIEWSKA Zofia (1818-1907) działaczka społeczna, powstaniec 1863 2°
2. KOŹMIAN Jan (1814-1877) ksiądz, redaktor, publicysta 2°
3. KOŹMIAN Kajetan (1771-1856) poeta, krytyk, publicysta 3°
4. KOŹMIAN Józef Szczepan (1773-1831) biskup kujawsko-kaliski 3°
5. KOWERSKA Zofia (1845-1929) powieściopisarka 3°
6. CHŁAPOWSKI Dezydery Adam (1788-1879) generał 4°
7. BĄCEWICZ Jan (1799-1864) lekarz 4°
8. KOŹMIAN Andrzej Edward (1804-1864) pisarz, publicysta, polityk 4°
9. CHŁAPOWSKI Tadeusz (1826-1879) poseł 5°
10. CHŁAPOWSKI Józef (1756-1826) starosta kościański 5°
11. CZAPLICKI Antoni Onufry (1800-1864) prawnik 5°
12. PIASKOWSKI Stanisław (1901-1963) działacz polityczny 5°
13. JASIEŃSKI Teodor (1838-1877) wojewoda podlaski 5°
14. RZĄD Antoni (1865-1940) internista, działacz społeczny 5°
15. CHŁAPOWSKI Stanisław (1822-1902) poseł, działacz społeczny 5°
16. KOWERSKI Jan Stefan (1855-1935) prawnik, działacz społeczny 5°
17. KOŹMIAN Stanisław (1836-1922) publicysta, polityk, reżyser 5°
18. CHŁAPOWSKI Kazimierz (1832-1916) działacz społeczny 5°
19. MICHAŁOWSKI Józef Jakub (1870-1956) prawnik, historyk, dyrektor Stacji Naukowej PAU w Rzymie 6°
20. PLATER-ZYBERK Michał (1777-1862/63) wice gubernator cywilny wileński 6°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 12.194.101 - t. XII s. 118: Koźmianowie h. Nałęcz
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 12.194.104 - t. XII s. 118: Koźmianowie h. Nałęcz
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 12.194.109 - t. XII s. 118: Koźmianowie h. Nałęcz
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.431.801 - t. XV s. 298: Łempiccy h. Junosza z Łempic, w ziemi zakroczymskiej
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.514725
  Polski Słownik Biograficzny t. 15 str. 53: psb.13409.6
  Polski Słownik Biograficzny t. 15 str. 59: psb.13413.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 278: psb.7082.6
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 105): Koźmian Stanisław Egbert, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, wpis 1828
  Jego właściwe imię było Stanisław, do którego dobrał sobie, zgodnie z ówczesną modą, imię Egbert. Urodzony we Wrono-wie pod Lublinem w rodzinnym majątku. Najstarszy syn Jana, zamożnego ziemianina, brata Kajetana, i Wiktorii z Mikuli-czów. Uczęszczał do szkół w Lublinie, później do Liceum Warszawskiego, gdzie zawarł przyjaźń z Z. Krasińskim i K. Gaszyńskim, a zbliżył do Fryderyka Chopina i Lucjana Siemieńskiego. Na niwie literackiej debiutował w 1830 okolicznościowymi wierszami, m. in. Pożegnanie odjeżdżającego Chopina, oraz przekładem poematu T. Moore'a Raj i Peerii, wydrukowanym w „Pamiętniku dla Płci Pięknej” (1830), który redagował wraz z Gaszyńskim i Leonem Zienkiewiczem. W czasie powstania był w Gwardii Honorowej Chłopickiego. Skomponował w tym okresie kilka wierszy patriotycznych, z których największym powodzeniem cieszył się Śpiew wojenny. W tym też okresie miał miejsce jego debiut dramaturgiczny. Teatr Narodowy wystawił 23 I 1831 sztukę K. Szpieg. Od marca 1831 podoficer w Artylerii Konnej, w sierpniu tego roku pod Ołtarzewem wzięty do niewoli, w której przebywał przez dwa tygodnie. Ukończył powstanie w stopniu pporucznika, przekraczając z Korpusem gen. Rybińskiego granicę pruską. Mieszkał początkowo w Brukseli, a od 1833 wraz z bratem Janem w Birmingham, utrzymując się z lekcji francuskiego. Przeprowadził się następnie do Londynu. W Londynie należał do Tow. Wzajemnego Oświecania się (1834/35). W latach późniejszych podróżował po Europie. W 1837 i 1848 opiekował się Chopinem w Londynie. Publikował artykuły o Polsce w prasie angielskiej, kompletując jednocześnie materiały do projektowanej historii Polski w języku angielskim i historii Anglii w języku polskim. Pracował już wówczas nad polskim przekładem dramatów Szekspira. Poprzez Towarzystwo Literackie Przyjaciół Polski wciągnięty w krąg spraw emigracyjnych. Dzięki rekomendacji W. Zamoyskiego został sekretarzem dla spraw Polski u lorda Dudleya Stuarta. Jednocześnie należał do prawnicy londyńskiej organizacji „Ogół”, potępiającej polityką księcia Adama. W czasie dziesięciodniowego pobytu w Berlinie w 1845 nawiązał współpracę z „Przeglądem Poznańskim”, organem partii ultramontańsko-konserwatyw-nej, założonym przez brata Jana. Później, już w Paryżu, próbował utworzyć organizację katolików na emigracji. Po 1846 poglądy polityczne K. stają się coraz bardziej konserwatywne. Aby uzyskać pozwolenie na powrót do Poznańskiego, wycofał się całkowicie z działalności politycznej na emigracji i zamieszkał w Heidelbergu, gdzie odnowił przyjaźń z Z. Krasińskim. W 1846 ogłosił w Paryżu wiersz Do mistrzów słowa, wzywający Mickiewicza, Krasińskiego i Zaleskiego, aby wypowiedzieli się w sprawie wypadków galicyjskich. W 1848 udał się znów do Anglii z misją polityczną. W ciągu dwunastoletniego pobytu w tym kraju nawiązał kontakty z wybitnymi Anglikami: Carlylem, Campbellem, Fergussonem, Moorem i O'Connełem. W 1849 uzyskał prawo zamieszkania w Poznańskiem i zamieszkał początkowo w Turwii, majątku gen. D. Chłapowskiego. W 1851 osiadł w zakupionym majątku Przylepki w pow. śrem-skim. Dwa lata później ożenił się z Felicją Łempicką. Zajął się odtąd poważnie twórczością literacką i redagował „Przegląd Poznański”. Na jego łamach drukował eseje polityczne (Kraj i emigracja, 1852) oraz wspomnienia pośmiertne zasłużonych i bliskich mu osób. Pisywał także felietony na łamach „Gazety Wielkiego Księstwa Poznańskiego”. Należał do czołowych reprezentantów stronnictwa ultrakonserwatywnego. W 1863 nie popierał powstania. Był członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie. Od 1857 członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk; po przeniesieniu się do Poznania (1867) został wiceprezesem i kierownikiem Wydziału Historycznego Towarzystwa (1869-1872). Po śmierci Libelta w 1875 został prezesem i na tym stanowisku położył duże zasługi inicjując szeroko zakrojone prace ekonomiczne i terminologiczne. Nie doceniał natomiast wagi wydziału przyrodniczego. Był znany jako anglofil, zarówno literacki, jak i polityczny. Znał najlepiej z Polaków Londyn i służył tą znajomością swoim rodakom. W czasie pierwszego pobytu w Londynie w 1837 Chopin pisał o nim: „Dziękuję Ci za Koźmiana – bez niego nie byłoby dla mnie Londynu”. Przejęcie się Anglią i jej życiem znajduje wyraz w poruszaniu spraw angielskich w wielu esejach poświęconych sprawom krajowym, stawianiu za przykład społeczeństwu polskiemu organizacji życia społecznego angielskiego. Unikalną i górującą nad innymi opisami Anglii z połowy XIX w., Lacha Szyrmy w szczególności, jest 2-tomowa Anglia i Polska, która daje pozytywną ocenę Anglii i Anglików. Opisuje życie codzienne Brytyjczyków, funkcjonowanie rękodzielni londyńskich i zachwyca się komedią Szekspira Dwaj panowie z Werony, wystawioną na scenie londyńskiej. W drugim tomie najciekawszy jest rozdział „Młoda Anglia”, napisany w 1844, w okresie ruchu czartystowskiego, walki o reformę wyborczą i narastania sprawy irlandzkiej. Miłośnikiem i propagatorem Szekspira pozostał do końca życia, przyczyniając się do jego popularności w Polsce w stopniu nie mniejszym niż Leon Ulrych na emigracji. Był autorem do dziś aktualnych przekładów sztuk szekspirowskich: Sen nocy letniej, Król Lear, Król Jan, Dwaj panowie z Werony, Ryszard II i Henryk IV. Przekłady te wydał w Poznaniu w trzech tomach w 1866-1877; ogłosił też rozprawy o Szekspirze. Poza przekładami poezji niemieckiej tłumaczył prozę i wiersze romantyków angielskich: W. Scotta, Byrona, Shelleya, Coleridge'a, Burnsa, Tennysona i in. Oryginalną twórczość poetycką i publicystyczną Koźmiana wydano w 1872 w tomie Pisma wierszem i prozą. Wreszcie w 1881 ogłosił tom I z bliska, i z daleka (poczet stu felietonów), opublikowanych w 1878-1880 w „Kurierze Poznańskim”. Zmarł dotknięty paraliżem w Poznaniu. Bogata jego puścizna rękopiśmienna i korespondencja znajdują się w Bibliotece PAN w Krakowie.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: KOŹMIAN Stanisław Egbert - Ukończył szkoły w Lublinie i Liceum Warszawskie, gdzie zaprzyjaźnił się z Z. Krasińskim i K. Gaszyńskim. Od 1828 student Wydziału Prawa i Administracji U W. W powstaniu ppor. art., przydzielony do sztabu Chłopickiego, 12.30 członek redakcji „Dziennika Gwardii Honorowej”, autor wierszy i pieśni patriotycznych, bił się pod Grochowem, potem w korpusie Ramorino, 17.8.31 pod Ołtarzewem wzięty do niewoli ros., po 2 tygodniach powrócił do Warszawy, przeszedł 5.10.31 z Rybińskim do Prus. 1.32 przebywał w Brukseli, jako ochotnik był w oblężeniu Antwerpii, tu zbliżył się do płka W. Zamoyskiego. 1.33 w Paryżu, następnie w Anglii, osiadł w Birmingham, gdzie zarabiał jako nauczyciel języka franc. 1835 przeniósł się do Londynu, dzięki zasiłkom z domu rodzinnego mógł odbywać podróże. 1835 zwiedził zachodnią Francję i Pireneje. 1836 członek Komisji Emigracji w Londynie. 1836 przystąpił do Towarzystwa Wzajemnego Oświecenia, a 1837 do Zjednoczenia. Wieloletni sekretarz lorda Du-dleya Stuarta, autor licznych artykułów w prasie ang. na temat Polski, zajął się tłumaczeniem dzieł Szekspira. 184243 odbył podróż po Niemczech, Szwajcarii i Włoszech, 1844 był w Irlandii i Szkocji. 1846 zamieszkał w Heidelbergu. 1848 opiekował się w Londynie chorym Chopinem. Uczestnik wydarzeń Wiosny Ludów, przybył z Berlina do Wielkopolski, 2.4.48 mianowany agentem Komitetu Narodowego w Anglii, udał się do Londynu, zabiegał u Palmerstona o poparcie dla sprawy polskiej. Od 6.48 przestał zajmować się polityką zniechęcony biegiem wydarzeń. 1849 uzyskał prawo do osiedlenia się w Wielkopolsce, 1851 nabył za pieniądze matki majątek Przylepki, gospodarował na roli, kontynuował prace nad przekładami Szekspira (wyd. Poznań 1866-77). Współpracował z „Przeglądem Poznańskim”, którym kierował pod nieobecność brata Jana. 1857 został członkiem, a 1875 po śmierci Libelta prezesem pozn. Towarzystwa Przyjaciół Nauk. 1873 przygotował do druku swą korespondencję z Z. Krasińskim. Od 1884 sparaliżowany. Ożeniony 1853 z Felicją Łempicką miał córki Zolię i Marię. Zm. 23.4.85 w Poznaniu.
  n.22811 Nekrologia Minakowskiej (22811)
  n.44783a Nekrologia Minakowskiej (44783)
  srodka.184 A. Śródka, P. Szczawiński (opr.), Biogramy uczonych polskich, Ossolineum, Wrocław 1983: część 1, zeszyt 2: Stanisław Koźmian (1811-1885)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim