Zygmunt Bernard Szpingier (ID: psb.33840.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SZPINGIER Witold (1903-1960), śpiewak operowy 2°
2. BRINKEN Józef Mikołaj (ur. 1773) wojskowy 8°
3. GETRITZ Aleksander (1841-1917) powstaniec, introligator 8°
4. SOLIVA Carlo Evasio (1791/2-1853) kompozytor włoski, pedagog 9°
5. GOŚCICKI Jerzy (1879-1946) ekonomista, polityk 10°
6. ROŻKOWSKI Karol (1872-1934) internista, działacz społeczny 11°
7. OSTASZEWSKI Tomasz (ok. 1746-1817) biskup, senator 11°
8. LEPPERT Wojciech (ur. 1817) leśnik, pisarz 11°
9. KOTŁUBAJ Edward (1822/23-1879) inżynier, historyk 11°
10. KOŚMIŃSKI Stanisław Lubicz (1837-1883) okulista, historyk medycyny 11°
11. TREPKOWSKI Tadeusz (19141954) grafik, plakacista 12°
12. PUZYNA Stanisław (1883-1955) inżynier budownictwa lądowego, profesor 12°
13. NESTOROWICZ Melchior Władysław (1880-1939) inżynier drogowy, profesor 12°
14. MANTEUFFEL Edward Antoni (1908-1940) artysta grafik 12°
15. LEPPERT Władysław Rajmund (1848-1920) chemik, profesor honorowy Politechniki Warszawskiej 12°
16. LEPPERT Stanisław (1858-1912) przemysłowiec, działacz sportowy 12°
17. KOTŁUBAJ Henryk (1851-1911) lekarz weterynaryjny, redaktor 12°
18. KOSKOWSKI Władysław (1829-1869) działacz polityczny, powstaniec 12°
19. RZEWUSKI Walery (1837-1888) fotograf, działacz społeczny 12°
20. POTWOROWSKI Tadeusz Piotr (1898-1962) malarz, pedagog, scenograf 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SZPINGIER Zygmunt (20 V lub 20 VIII 1901 Poznań - 25 IX 1960 Poznań), scenograf
  Był bratem => Witolda Sz. W 1918 rozpoczął studia malarskie pod kier. W. Gosienieckiego i rzeźbiarskie u M. Rożka. Wtedy też powstały pierwsze jego karykatury ludzi t. i projekty scenograficzne. Pracę zawodową rozpoczął w malarni T. Polskiego w Poznaniu. Prawdopodobnie w 1922 przygotował samodzielnie pierwsze dekoracje do „Krakowiaków i Górali” w pozn. T. Powszechnym. W 1925 wyjechał do Paryża, w 1927 odbył wędrówkę po Maroku, Algierze i Tunisie. W 1931 powrócił do kraju i odtąd pracował stale w Poznaniu jako scenograf scen pozn., uprawiając równocześnie malarstwo sztalugowe. Do 1939 opracował scenografię kilkuset sztuk i oper (z pozn. T. Wielkim związany był od 1933). Jednocześnie odnosił sukcesy za granicą, m.in. zdobył złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu (1936). Okres II wojny świat. spędził w Poznaniu pracując w t. jako malarz dekoracyjny. Był jednym z tych, którzy w 1945 uratowali przed całkowitym spaleniem budynek T. Polskiego. W 1945 objął stanowisko scenografa w T. Wielkim w Poznaniu i funkcję tę pełnił do końca życia, projektując też niekiedy scenografię dla innych scen pozn., a także dla T. Polskiego w Bydgoszczy. W 1949 opracował gościnnie w T. Wielkim w Warszawie scenografię „Strasznego dworu”. W 1953 obchodził jubileusz trzydziestopięciolecia pracy; w 1957 odbyła się ostatnia wystawa indywidualna jego prac w Klubie Prasy w Poznaniu. W swej działalności teatr. najchętniej operował architektoniczną zabudową sceny na tle panoramicznego horyzontu. Klasyczne upodobania widoczne w kompozycji, pełnej umiaru, niebanalnie sprzymierzyły się w jego twórczości z poczuciem konkretu, zwłaszcza historycznego (np. świetne wnętrze barokowego kościoła w „Tosce”, 1936) i umiejętnym wywoływaniem nastroju (np. w scenografii „Holendra tułacza”, 1937). W swoich projektach szukał szczególnych właściwości utworu, nieraz odwołując się do stylu epoki (np. w „Alcestis”, 1936) lub też do twórczości jakiegoś malarza, harmonizującej ze stylem wystawianego utworu, jak np. w „Strasznym dworze” (1946); dekoracje i kostiumy przywodziły tu na myśl akwarele S. Noakowskiego. Własnego stylu nie stworzył, dzięki swojej kulturze przyczynił się jednak wydatnie do rozkwitu opery pozn. w okresie międzywojennym i tuż po II wojnie światowej. Współpracując z zespołami dramatycznymi projektował m.in. scenografie „Wyzwolenia”, „Bolesława Śmiałego”, „Księcia Niezłomnego”, „Balladyny”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17358.1
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.1059453
  Polski Słownik Biograficzny t. 49 str. 13: psb.33840.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.6622

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim