Irena Franciszka Józefa Bohuss de Beherfalva (ID: psb.8376.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. HELLER Ludwik (1865-1926) dyrektor teatru 1°
2. HELLERÓWNA Mira (1866- po 1920) Śpiewaczka operowa 3°
3. OLSZEWSKI Franciszek (1859-1918) prawnik, pisarz, publicysta, redaktor 4°
4. RIPPER Hugo Maksymilian (1875-1941) kupiec, przemysłowiec, bankier 5°
5. RATAJ Maciej (1884-1940) nauczyciel działacz ruchu ludowego, marszałek Sejmu 5°
6. CZAPELSKI Tadeusz (1853-1930) publicysta 6°
7. SZYMANOWSKI Wacław (1821-1886), dziennikarz, publicysta, dramaturg 6°
8. SZYMANOWSKI Wacław (1859-1930), rzeźbiarz, malarz 7°
9. SZYMANOWSKI Wacław (1895-1965), fizyk, minister łączności PRL 8°
10. DOUGLAS Fryderyk (1886-1928) podpułkownik 8°
11. ADAMKIEWICZ Albert (1850-1921) profesor medycyny 8°
12. SMOCHOWSKI Witalis (1796-1888) aktor, dyrektor teatru 8°
13. ROSEN Mathias (1804-1865) bankier, działacz społeczny 8°
14. KOWALSKI Alfred Jan (1849-1915) malarz 8°
15. GOLDSTAND Aleksander (1838-1903) bankier 8°
16. OLCHOWICZ Konrad (1858-1924) dziennikarz, przemysłowiec 8°
17. OLCHOWICZ Aleksander (1898-1954) dziennikarz, poseł 8°
18. RAWICZ Władysław (1832-1863) naczelnik cywilny 9°
19. REJCHMAN Bronisław (1848-1936) przyrodnik, popularyzator, publicysta, taternik, podróżnik, przemysłowiec 9°
20. DOBIECKI Wojciech (1780-1862) pułkownik, pamiętnikarz 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BOHUSS Irena, właśc. I. Bohuss de Beherfalva, zamężna Heller (ok. 1878 Jarosław - 10 VI 1926 Warszawa), śpiewaczka, aktorka
  Była żoną => Ludwika Hellera. Pochodziła ze spolszczonej rodziny węgierskiej. Kształciła się w konserwatorium we Lwowie i w 1895 otrzymała srebrny medal za ukończenie klasy śpiewu prof. W. Wysockiego. Występować zaczęła we Lwowie na koncertach, jeszcze przed ukończeniem konserwatorium. Debiutowała w marcu 1895 w t. lwow. w partii Siebla („Faust"). Zaangażowana do zespołu opery i operetki lwow., występowała tam do maja 1900, początkowo głównie w operetkach; śpiewała m.in. partie Anieli („Bal w operze"), Mimozy („Gejsza"), Eurydyki („Orfeusz w piekle"). W 1895 koncertowała w sierpniu w Krynicy, a w październiku w Krakowie; w 1897 i 1898 z zespołem t. lwow. występowała w Warszawie; w 1899 brała udział w koncertach w Płocku. W 1900 wyjechała do Pragi, a następnie do Włoch, gdzie uczyła się w Mediolanie śpiewu u T. Arklowej. Występowała w Livorno i w Mediolanie, później przez krótki okres należała do zespołu opery w Pradze. Po powrocie występowała jako śpiewaczka operowa we Lwowie (sez. 1901/02), w Krakowie (1901, 1903) i w Łodzi; śpiewała na koncertach w Warszawie (1902, 1903), Łodzi i Lwowie (1902). W 1902 debiutowała w WTR: 12 II śpiewała partię Jasia („Jaś i Małgosia"), a 5 i 8 III partię Mimi („Cyganeria"). W kwietniu i maju tego roku ponownie występowała w Pradze, a następnie znów w Warszawie, gdzie śpiewała z zespołem opery warsz. osiem partii, m.in. Elzę („Lohengrin"), Małgorzatę („Faust"), Hannę („Straszny dwór") i partię tyt. w „Traviacie”. 11 X 1902 we Lwowie wyszła za mąż za Ludwika Hellera. Od 19 I 1904 występowała znowu w T. Wielkim w Warszawie, śpiewając: Tatianę („Eugeniusz Oniegin"), Neddę („Pajace") i partię tyt. w „Manon” J. Masseneta. W 1904 występowała we Lwowie (koncerty), a także w Mediolanie, Neapolu, Rzymie, Madrycie, Lizbonie, Londynie i Petersburgu. Na scenie Covent Garden w Londynie śpiewała m.in. partię tyt. w „Adriannie Lecouvreur” oraz partie Noriny („Don Pasquale")i Magdaleny („Andrea Chenier"). W 1905 na scenie T. Lirico w Mediolanie śpiewała partię tyt. w „Halce”. Od grudnia tego roku w sez. 1905/06 występowała znowu w T. Miejskim we Lwowie; śpiewała tam również od 22 IX 1907. W 1908 przeniosła się na stałe do lwow. T. Miejskiego. W wielu operach śpiewała wtedy główne partie sopranowe, m.in. Marię („Córka pułku"), Toskę („Tosca"), Ulanę („Manru"), Marynkę („Sprzedana narzeczona"), Elzę („Lohengrin"), popisowe - Manon („Manon” J. Masseneta) i Mimi („Cyganeria"). W 1914 występowała gościnnie w Krakowie. Po 1916 w czasie I wojny świat. mieszkała przez pewien okres w Wiedniu, gdzie udzielała lekcji śpiewu. We wrześniu 1920 przeniosła się do Warszawy. Występowała odtąd jako aktorka w t. warsz.: Komedia (1922 grała Księżnę - „Wilkołak"), Stańczyk (maj 1923), Bagatela. W sez. 1922/23 występowała w T. Reduta i grała m.in. Janę („Przechodzień” B. Katerwy). 10 II 1925 w sali Filharmonii Warsz. obchodzono jubileusz jej pracy artystycznej. Po wycofaniu się ze sceny prowadziła salon mód. Zginęła śmiercią samobójczą. B. dysponowała dobrymi warunkami zewnętrznymi i dobrze ustawionym, pięknie brzmiącym głosem sopranowym. Była utalentowaną wykonawczynią partii lirycznych. „Umiała nadać kreowanym postaciom czar, poezję, serdeczne uczucie, unikając operowej jaskrawości i koturnu” (F. Pajączkowski).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.40284.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.44157.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 9 str. 364: psb.8373.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 9 str. 366: psb.8376.1
  n.59492 Nekrologia Minakowskiego (59492)
  sw.862820 Akt małżeństwa: Lwów Bazylika (obecn. Ukraina), 43/1902 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://agadd2.home.net.pl/metrykalia/301/sygn.%201861/pages/1_301_0_0_1861_0039.htm

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim