Janusz Stanisław Popławski z Popław Rudy h. Jastrzębiec (ID: sw.465400)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SKRZYPIŃSKI Piotr (1817-1902) pedagog, autor podręczników gramatyki polskiej 5°
2. KORNACKI Jan (1866-1925) inżynier technolog 5°
3. SKRZYPIŃSKI Jan Gaudenty (1891-1939) inżynier mechanik, konstruktor broni, organizator przemysłu zbrojeniowego 7°
4. GÓRSKI Wojciech (1849-1935) pedagog 7°
5. RÓŻYCKI-KOŁODZIEJCZYK Tadeusz (1887-1953) pułkownik dyplomowany, biolog, historyk wojskowy 8°
6. SUZIN Adam Ewaryst (1898-1982), muzyk, kompozytor, pedagog 8°
7. SUZIN August (1899-1932), śpiewak operowy 8°
8. SUZIN Leon (1901-1976), architekt, akwarelista 8°
9. SUZIN Waleria (1883-1974), tancerka 9°
10. PSARSKI Fryderyk Jakub (ok. 1730-1805) poseł, przywódca powstania 1794 w Wieluńskim 9°
11. PUSCH Georg Gottlieb (1790-1846) geolog 9°
12. SULIMIERSKI Faustyn (1808-1865), uczestnik wyprawy Józefa Zaliwskiego 9°
13. SULIMA-ZADARNOWSKI Stanisław (1893-1926), piosenkarz kabaretowy 9°
14. IŁOWIECKI Józef (1851-1902) lekarz, pisarz, emigrant 9°
15. SZYMAŃSKI Adam (1880?-1941), literat, księgarz 10°
16. ŚWIĘTOCHOWSKI Stanisław (1879-1958) organizator przemysłu górniczego 10°
17. PUCHEWICZ Władysław (1849-1899) matematyk, pedagog 10°
18. JERZMANOWSKI Erazm Józef (1844-1909) przemysłowiec, mecenas nauki 10°
19. MALCZEWSKI Adolf Ignacy (1813-1887) powstaniec 1830 i 1848 10°
20. KOŁODZIEJCZYK January (1889-1949) botanik, historyk nauki 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  POPŁAWSKI Janusz Stanisław, pseud. Jan Bolesta, Marian Olszewski (26 X 1898 Ostrowiec Świętokrzyski - 10 III 1971 Gliwice), śpiewak, aktor, reżyser, kierownik artyst. teatru
  Był synem Stanisława P., urzędnika kolejowego, i Teodozji, mężem => Maryli Karwowskiej, później Janiny z Mikulskich (ślub w 1953). Do szkoły uczęszczał w Sandomierzu. W 1914 wyjechał z rodziną do Rosji, gimn. ukończył w Sumach w gub. charkowskiej. W 1918 wrócił do Polski i podjął pracę urzędnika w dyrekcji kolei w Radomiu. W 1919-20 odbywał służbę wojskową, w 1921 zamieszkał w Warszawie i do 1923 pracował jako urzędnik cywilny w wojsku. Jednocześnie uczył się śpiewu w szkole operowej S. Boguckiego i aktorstwa w Szkole Dramatycznej. W 1923-27 był urzędnikiem w centrali PKO w Warszawie. W 1925 wznowił kształcenie wokalne i zdał egzamin eksternistyczny ZASP-u. Zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie od 1 IX 1927, występował w nim do wybuchu II wojny światowej. Śpiewał partie tenorowe, pocz. niewielkie (np. Góral w „Halce"), a w 1. trzydziestych pierwszoplanowe takie, jak: Szujski („Borys Godunow”, 1932), Leński („Eugeniusz Oniegin”, 1932), Nadir („Poławiacze pereł”, 1936), Almaviva („Cyrulik sewilski"), Kawaler de Grieux („Manon"), Leopold („Żydówka”, 1937); występował też w wystawianych w T. Wielkim operetkach, np. jako: Caramello („Noc w Wenecji”, 1932), Hrabia Lavalette („Napoleon i Teresina”, 1932). Gdy w marcu 1938 w T. Wielkim powstała Spółdzielnia Pracy Artystów i Pracowników, został wybrany prezesem jej rady nadzorczej. Występował gościnnie w Poznaniu (1928), Lwowie (1935, 1937, 1938, 1939), Krakowie (1937, 1938); w kwietniu 1939 z zespołem T. Wołowskiego pn. Opera i Operetka Warszawska był m.in. w Kielcach. Wyjeżdżał też za granicę: w sez. 1934/35 śpiewał partię Jontka w „Halce” granej w USA (Filadelfia, Boston, Chicago, Detroit, Brooklyn), a w 1937 dawał koncerty na Łotwie. Brał udział w radiowych wykonaniach operetek (np. „Taniec szczęścia"), próbował reżyserii („Noc w Wenecji” w T. Nowości, 1932). Grał role artystów-śpiewaków w pol. filmach „Profesor Wilczur” i „Płomienne serca”. Podczas okupacji niem. śpiewał w jawnym T. Miasta Warszawy. W 1946 występował jako Almaviva („Cyrulik sewilski") na Scenie Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W 1946-48 śpiewał, najczęściej w duecie z żoną M. Karwowską, na koncertach muzyki popularnej i imprezach estradowych na terenie całego kraju, a także w radiu i cieszył się wtedy dużą popularnością. Nagrywał też płyty z muzyką rozrywkową używał wtedy pseud. Jan Bolesta (przed wojną)! Marian Olszewski (1. czterdzieste). W 1948 należał do inicjatorów utworzenia spółdzielczego Ludowego T. Muzycznego i brał udział w operetkowych przedstawieniach tego teatru na plenerowej scenie przy ul. Polnej 26. W 1948-52 był w zespole T. Nowego w Warszawie, śpiewał m.in. partię Alfreda („Zemsta nietoperza"). Od 1 VIII do 30 XI 1952 pracował w T. Wybrzeże, w 1953 w T. Domu Wojska Pol. w Warszawie. Potem przeniósł się do Gliwic. W okresie od 1 XI 1953 do 15 I 1955 sprawował funkcję kier. artyst. Operetki Śląskiej nast. krótko kier. wokalnego, a do końca sez. 1967/68 pozostawał w tym teatrze jako śpiewak i aktor. Miał dość lekki, tenorowy głos o promiennej barwie, ujmujący uśmiech i korzystne warunki scen. amanta. Długo zachowywał dobrą prezencję, jednał lepszym był śpiewakiem niż aktorem. W późniejszym okresie wykonywał gł. partie operetkowe, m.in. takie, jak: Mac Allmers („Biała wilczyca”, 1959), Kasztelan („Nowy Don Kiszot”, 1960), Paul Barriere („Can-Can”, 1961), Rawkins („Tęcza Finiana”, 1963), Poseł włoski („Farfurka królowej Bony”, 1964), Bakkenskill („Rozwódka”, 1964), Barbaruccio („Noc w Wenecji”, 1965), Gubernator („Gasparone”, 1966), Bagrat („Keto i Kote”, 1967).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.13313.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19129.4
  sw.465400 Informacja p. Janusza Popławskiego (z 22.8.2014)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim