Felicjan Antoni Abdon Wolski (ID: sw.662066)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. LIPSKI Adam (ok. 1575- opo1633) dworzanin Zygmunta III, dowódca lisowszczyków 8°
2. KOSZUTSKI Józef Hugo (ur. 1796) działacz konspiracyjny 9°
3. MOLSKI Marcin (1752-1822) żołnierz-poeta 9°
4. MALEWSKI Bronisław (1874-1920) lekarz, generał, działacz Narodowej Demokracji 9°
5. RADZIEJOWSKI Stanisław (1863-1950) malarz 9°
6. STROMFELD Wilhelm (1832-1913) farmaceuta, powstaniec styczniowy 9°
7. RYX Marian Józef (1853-1930) biskup sandomierski 10°
8. RYX Franciszek (1732-1799) kamerdyner Stanisława Augusta, starosta piaseczyński 10°
9. STROMFELD-KLAMRZYŃSKA Aleksandra z Szumińskich, 1. v. Klamrzyńska, 2.v. Stromfeld (1859-1946) śpiewaczka 10°
10. SURZYCKI Jan Alfons (1850-1915), przemysłowiec, działacz społeczny i gospodarczy 10°
11. KASZNICA Stanisław Wincenty (1874-1958) profesor prawa, działacz polityczny 10°
12. KASZNICA Stanisław Józef (1908-1948) działacz Narodowych Sił Zbrojnych 10°
13. REMBOWSKI Jan Nepomucen (1821-1889) towiańczyk, poeta 10°
14. PRĄDZYŃSKI Józef (1877-1942) ksiądz, działacz społeczny i polityczny, senator 10°
15. PRĄDZYŃSKI Andrzej (1872-1938) właściciel drukarni, wydawca, redaktor, działacz społeczny 10°
16. KRZYCKI Mikołaj (zm. 1551) podkomorzy poznański, poseł 10°
17. LIPSKI Andrzej (1572-1631) kanclerz wielki koronny, biskup krakowski 10°
18. LIPSKI Wojciech (1805-1855) działacz polityczny i gospodarczy 10°
19. GRABOWSKI Andrzej Teodor (ok. 1655-1738) kasztelan chełmiński 10°
20. PRĄDZYŃSKI Ignacy Pantaleon (1792-1850) generał, wódz naczelny powstania 1830/31 10°

Uwagi

• Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 237): Wolski Felicjan Abdon, Wydział Prawa i Administracji
  Urodzony w miejscowości Ulejno (tak w podaniu o naturalizację brytyjską) lub Dzierznica (Dzierzchnica), gmina Nekla (tak podaje Grajewski), w majątku ojca, średnio zamożnego szlachcica herbu Rola. Matka Salomea była córką burmistrza m. Środy. Sprzedawszy wieś rodzinną ojciec przeniósł się do Środy, a następnie objął w dzierżawę majątek Kurowo w pow. konińskim w Król. Polskim. W. uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu, potem służył w tamtejszej 5 Brygadzie Artylerii, zwolniono go jednak z powodu złego wzroku. Wrócił do ojca w Kurowie. Prawdopodobnie jesienią 1830 zapisał się na Wydział Prawa Uniw. Warsz. Brał udział w powstaniu listopadowym najpierw jako podchorąży w Gwardii Honorowej, potem podpor. 11 Pułku Ułanów. 3 X 1831 został pod Brodnicą przeniesiony do 2 Pułku Krakusów, po czym przez Niemcy ruszył do Francji, gdzie znalazł się w Zakładzie Avignon, a stamtąd przeniesiony został do Besançon. 28 V 1832 podpisał adres tułaczy polskich we Francji do izby niższej W. Brytanii z żądaniem wskrzeszenia Polski w granicach przedrozbiorowych. W 1833 wziął udział w nieudanej wyprawie sabaudzkiej i został internowany w Szwajcarii. Przez pewien czas studiował rolnictwo w Hofwyl w Szwajcarii, korzystając z pomocy materialnej emigracyjnego Tow. Pomocy Naukowej. Następnie udał się do Anglii, dokąd przybył przed 19 VIII 1834. Żołd emigracyjny pobierał już w Londynie 15 IX 1834. Zaraz po przyjeździe do Londynu włączył się czynnie do życia emigracyjnego, występując publicznie 29 VIII 1834 w walce dwóch organizacji, Ogółu Emigracji Polskiej i węglarskiej Gminy Londyńskiej Emigrantów. Stanął po stronie umiarkowanego Ogółu. Był też członkiem londyńskiego Tow. Wzajemnego Oświecania się. 25 X 1834 śladami kolegów uniwersyteckich Bartkowskiego, Jabłońskiego, Jana Koernera, Kajetana Kowalewskiego, Adama i Napoleona Żaby ruszył do Szkocji w poszukiwaniu pracy. Dzięki pomocy Johna Reida, księgarza i wydawcy, wielkiego przyjaciela polskich emigrantów, znalazł ją w Glasgow. Zdobył prywatne lekcje jęz. niemieckiego i francuskiego i był prawdopodobnie pomocnikiem nauczyciela w miejscowej High School. Od listopada został w tej szkole stałym nauczycielem wymienionych przedmiotów. Nauczał w tej szkole przez 37 lat do 1872. Ponadto języka francuskiego w trzech prywatnych szkołach żeńskich, następnie w Queens College for Ladies. Od 1845 do 1867 wykładał także w nowo założonej Glasgow Institution for the Education of Young Ladies, a do 1861 był również sekretarzem tej szkoły. W pracy pedagogicznej zdobył więc uznanie, dobrobyt i zadowolenie. Prócz wykładów oddawał się W. również edytorstwu: opracował dla początkujących Anglików czytankę francuską French Extracts for Beginners with Reference to Hallerds Grammar and a Vocabulary (Glasgow, wyd. I-333, 1838-1851) i podręcznik gramatyki języka francuskiego A New French Grammar with Exercises (Edinbourgh-London, 6 wydań w 1845-1867); w 1838 wydał też podręcznik polski Pisownia polska ułatwiona przez nauczyciela języków nowożytnych przy Szkole Głównej w Glasgowie (London 1838), o której Lelewel pisał w 1852: „Bodaj ma rację etymologicznie”. Na początku swej pracy pedagogicznej ogłosił w miejscowym „Scottish Annal” nowelę The Kulig of Hedge Party in Poland in 1830 (London 1836), zaznajamiając społeczeństwo szkockie z polskim kuligiem. Działalność W. zwróciła na niego uwagę Grona Historycznego Londyńskiego, w którego imieniu Leonard Niedźwiecki zaproponował mu 19 XI 1839 przystąpienie do tej organizacji z jedynym obowiązkiem przysyłania do centrali spisu poloników w miejscowych bibliotekach. Pochłonięty pracą zawodową W. odmówił i dopiero 27 VIII 1842 został jednomyślnie przyjęty na członka Grona. Do 1843 pozostawał też członkiem Ogółu Londyńskiego, z którego wycofał się w 1843, gdy Ogół zaczął zdradzać tendencje umiarkowane i prawicowe. W 1844 lub 1845 zgłosił akces do Zjednoczenia Emigracji Polskiej.
  Osamotniony W. tęsknił za krajem i pracą dla kraju. Po kilkakrotnych w ciągu dwu lat staraniach o wyjazd na 6 tygodni w Poznańskie uzyskał wreszcie zgodę władz pruskich w maju 1841 i z paszportem poselstwa pruskiego w Londynie udał się w czerwcu w Poznańskie. U rodziny przebywał zaledwie 3 tygodnie, będąc cały czas pod nadzorem policji pruskiej, i już 27 VII 1841 wrócił do Szkocji. Gdy po roku poprosił ponownie o pozwolenie na odwiedziny w kraju, otrzymał odpowiedź odmowną. Krótki pobyt w kraju był inspiracją do wydawania na emigracji czasopisma dla kraju. Nie czasopismo jednak, lecz projekt nowej konstytucji dla Polski był dziełem jego wieloletniej pracy. Projekt – „wzór” konstytucji – składa się ze 167 artykułów ujętych w 24 rozdziały Opracowany jest wyjątkowo precyzyjnie, zwięźle i logicznie, i stanowi wynik rozległych studiów nad konstytucjami wielu państw oraz poglądami i wypowiedziami na ten temat wielu filozofów, mężów stanu i reformatorów. Jakkolwiek „wzór” wybiegał daleko przed ówczesne stosunki, nie znalazł oddźwięku nawet wśród emigracji. Jedyną recenzję pobłażliwie uszczypliwą napisał w redagowanym przez siebie „Zjednoczeniu” (7 IX 1842) przedstawiciel radykalnego odłamu utopijno-socjalistycznego, autor Polski Chrystusowej L. Królikowski. „Dziełko moje się nie sprzedaje” – pisał rozgoryczony W. do Ludwika Platera w Paryżu z końcem 1840.
  Idea pisma dla kraju znalazła swój wyraz w „Rozmaitościach Szkockich”, które po dłuższym przygotowaniu ukazały się w styczniu 1843. Był to miesięcznik wydawany poszytami, poświęcony moralności, naukom użytecznym i rozrywce, poza tym apolityczny. Ogółem wyszły 3 poszyty, które W. sam redagował, sam finansował, zamieszczał własne artykuły i przekłady z angielskiego. Do najciekawszych artykułów należały Wyjątki z listów o Poznańskiem – wrażenia z pobytu w kraju w 1841, mniej interesujące były Listy od przyjaciół. Ze względu na izolację od społeczeństwa polskiego i zupełne oderwanie zarówno od kraju, jak i emigracji, W. nie był predestynowany na redaktora pisma dla kraju, tym bardziej że miesięcznik nie miał debitu w Poznańskiem. Brak odzewu emigracji i znaczne koszty druku uniemożliwiły już wydanie czwartego poszytu.
  Samotnikowi polskiemu w Glasgow, gdzie mieszkało 16 Polaków, pozostała praca zawodowa i zamknięcie się w gronie rodzinnym; toteż w 1843 ożenił się z angielską protestantką i sam też przeszedł na protestantyzm. Miał troje dzieci. 20 III 1860 złożył podanie o obywatelstwo brytyjskie, otrzymał je 18 IV 1860. Nie zerwał jednak kontaktu z życiem emigracji. W 1856 podpisał protestację przeciw ogłoszonej przez Aleksandra II amnestii, brał udział w zebraniach miejscowej emigracji, przewodnicząc na nich. 30 VI 1872 przeszedł na emeryturę z bardzo dobrym zabezpieczeniem 150 funtów (około 60% pensji rocznej ówczesnego profesora Oxfordu). W 1848 mieszkał w Londynie, w 1884-1889 w New Abdonville pod Londynem i Kew, ciesząc się dobrym zdrowiem, żyjąc karierą wojskową syna Felicjana, pułkownika, dowódcy wojsk saperskich w Australii (Sydney). Kalendarzyk polski A. Reiffa na rok 1897 podaje jeszcze jego adres. Późniejszych wiadomości brak.
  sw.662066 Teki Dworzaczka, Metryki katolickie 45469

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim