Pelagia Dopierała (ID: teatr.15556.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PORANKIEWICZ Czesław (1888-1956) kupiec, działacz socjalistyczny i komunistyczny 3°
2. MIKUŁOWSKI Andrzej (1911-1943) dziennikarz, działacz polityczny 4°
3. MIKUŁOWSKI Tadeusz Tytus (1884-1944) nauczyciel, wizytator MWRiOP 4°
4. MIKUŁOWSKI Włodzimierz (1886-1972) pediatra, profesor UJ 6°
5. CZAKI Anicet (1794-1840) architekt 7°
6. DOBROWOLSKI Marceli Michał (1829-1879) lekarz, publicysta 7°
7. GARSZYŃSKI Bonawentura (1784-1849) archiwista 7°
8. SZOSTAK Zbigniew (1915-1944), pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 8°
9. ABRAMOWICZ Marian (1871-1925) urzędnik państwowy 8°
10. MACKROTT Henryk (ok. 1800-1831) szpieg 8°
11. NOSKOWSKI Jan (1832-1881) właściciel drukarni, redaktor, wydawca 8°
12. NOSKOWSKI Zygmunt (1846-1909) przyrodnik, kompozytor, dyrygent, krytyk 8°
13. NOSKOWSKI Władysław (1841-1881) przyrodnik, dziennikarz, literat 8°
14. KOZERSKI Tadeusz (1863-1938) działacz polityczno społeczny 9°
15. BEŁZA Józef (1805-1888) chemik 9°
16. CZAKI Franciszek Florian (zm. 1772) kartograf, inżynier 9°
17. STARZEWSKA z Noskowskich Aniela (1881-1977), właścicielka wypożyczalni książek w Krakowie 9°
18. NIEMOJEWSKI Andrzej Jan (1864-1921) pisarz, działacz polityczny 9°
19. NOSKOWSKI Zygmunt (1880-1952) aktor, reżyser, dyrektor teatru 9°
20. NOSKOWSKI Tadeusz (1876-1932) malarz 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  RELEWICZ-ZIEMBIŃSKA Pelagia, z Dopierałów, zamężna Ziembińska (23 X 1896 Poznań - 12 VIII 1972 Poznań), aktorka, śpiewaczka
  Była córką Antoniego Dopierały, rzemieślnika, i Władysławy z Litkowskich, żoną - Włodzisława Ziembińskiego (ślub 26 VI 1920 w Krakowie). Po ukończeniu szkoły średniej, pryw. lekcje gry scen. pobierała m.in. u F. Rylla, K. Kopczyńskiego i M. Janowskiej. W 1913 zaangażowała się do T. Polskiego w Poznaniu jako chórzystka. W sez. 1915/16 pod pseud. Relewicz grała już niewielkie role, takie jak: Maniewiczowa („Żabusia"), Fruzia („Damy i huzary"), a także śpiewała w operetkach. W Poznaniu pozostała do 1919. W lecie t.r. występowała w Kaliszu, a od jesieni 1919 została zaangażowana do Miejskiego T. Powszechnego w Krakowie, gdzie grała do 1921. W 1921 przeniosła się, wraz z mężem, do Warszawy i na sez. 1921/22 zaangażowała się do t. Wodewil (występowała też dorywczo w T. Rozmaitości i w t. Qui Pro Quo). W pierwszej poł. 1924 grała w t. Nowości i t. Stańczyk; w lecie t.r. z objazdowym zespołem operetkowym była m.in. w Siedlcach. Potem występowała w Krakowie: w T. Bagatela (sez. 1924/25) i T. im. Słowackiego (1925/26) oraz w Łodzi w T. Miejskim (1927-29 i sez. 1930/31), T. Kameralnym (sez. 1929/30 i być może dłużej; z jego zespołem była gościnnie w Kaliszu) i T. Letnim (lato 1931). Następnie powróciła do Warszawy: wiosną 1932 grała dorywczo w T. Narodowym, jesienią t.r. była zaangażowana w T. Artystów, w styczniu 1933 weszła w skład zespołu T. Nowy Momus, w lecie t.r. grała dorywczo w T. Narodowym i T. Letnim, w 1934 występowała w T. Nowa Komedia. W sez. 1934/35 i być może 1935/36 była w T. Miejskich w Łodzi, w 1936/37 w pozn. T. Nowym, jesienią 1936 z aktorami pozn. w Płocku. W 1937 występowała w warsz. T. Malickiej, w sez. 1937/38 znów w T. Miejskich w Łodzi, w 1938 w warsz. T. Kameralnym. Podczas II wojny świat. przebywała, wraz z mężem, w Warszawie i pracowała w barze „Znachor”. Po powstaniu warsz. znalazła się w Zakopanem i tam w pocz. 1945 grała w T. Artystów rolę Dulskiej („Moralność pani Dulskiej"). Od kwietnia 1945 występowała w T. Miejskim w Katowicach, w sez. 1945/46 w T. Miejskim w Sosnowcu, 1946-49 w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie, 1949/50 w T. Powszechnym w Łodzi, 1950/51 w T. Miejskim w Kaliszu, od września 1951 do przejścia na emeryturę w 1963 w T. Dramatycznych w Poznaniu; także później grywała dorywczo na scenach poznańskich. Występowała często w filmach i w radiu.
  Przed II wojną świat. grała takie role, jak: Violetta („Kordian"), Harfiarka („Wyzwolenie"). Wcześnie zaczęła występować w rolach charakterystycznych, np. Gospodyni („Wesele"), Sędzina („W małym domku"), Katarzyna („Polityka i miłość"), Dorota („Krakowiacy i Górale"). Śpiewała również w operetkach i wodewilach, m.in. Alezję („Lalka” E. Audrana), Dziewannę („Dzwony kornewilskie"), Stefkę („Białe fartuszki"). O jej występie w farsie „Żoneczka z Variete” pisał recenzent (B. Pochmarski?): „wniosła na scenę nie tylko ujmującą urodę, lecz również tak odpowiednią w farsie miłą lekkość operetkową i jakąś szczerą bezpośredniość humoru”. Po II wojnie świat. grała role charakterystyczne, takie, jak: Sybilla („Pan inspektor przyszedł"), Marta („Głupi Jakub"), Helena („Bancroftowie"), Chomińska („Szalona Julka"). Charakteryzując rolę Idalii („Dewaluacja Klary") A.M. Swinarski podkreślał „jej humor, jej inteligentny i czuły sposób prowadzenia dialogu, jej dyskretne wygrywanie międzysłowia”. Występowała też niekiedy w dram. rolach starych kobiet takich, jak: Bernarda („Dom Bernardy Alba"), Matka („Zbrodnia i kara").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15556.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.6295.4
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.166402

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim