„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
TOMASZEWSKI Wiesław Stanisław (15 IV 1910 Kraków - 11 XI 1979 Kraków), aktorBył synem Stanisława T. i Zdzisławy z Lipińskich, mężem aktorki Janiny (Niny) Karasińskiej. Ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą. Do zawodu aktora przygotowywał się na kursach wymowy i deklamacji przy T. Polskim w Katowicach. W 1935 zdał w PIST egzamin eksternistyczny. W sez. 1936/37-1938/39 występował w T. Polskim w Katowicach, gdzie grał m.in. Staszka („Królowa przedmieścia"), Gustlika („Wesele na Górnym Śląsku"), Słowikowskiego („Gałązka rozmarynu"), Telemaka („Powrót Odysa"). Podczas okupacji niem. był kier. gospodarstwa rolnego przy firmie „Zieleniewski” w Krakowie. Od wiosny 1945 występował ponownie w Katowicach w T. Miejskim, potem w t. krak.: T. im. Słowackiego (sez. 1945/46), Kameralnym TUR (1946/47), Dramatycznych (1947/48) i od 1948/49 do końca sez. 1959/60 w T. Młodego Widza (od 1958 pn. T. Rozmaitości). Na sez. 1960/61 i 1961/62 zaangażował się do T. im. Żeromskiego w Kielcach. Od sez. 1962/63 występował w T. im. Mickiewicza w Częstochowie, gdzie 12 VI 1965 obchodził jubileusz dwudziestu pięciu lat pracy w roli Filipczaka („Ktoś nowy"). W sez. 1972/73-1974/75 był aktorem T. im. Solskiego w Tarnowie. Od sez. 1975/76 wrócił do Krakowa i do 1979 pracował w T. Ludowym w Nowej Hucie.
Począwszy od 1. pięćdziesiątych grał z powodzeniem duże role, najczęściej charakterystyczne, zarówno komediowe, jak i dram., m.in. takie, jak: Karol Skalski („Dwie blizny”, 1953), Aryst („Fircyk w zalotach”, 1954), Jan Kochanowski („Droga do Czarnolasu”, 1957), Wituś („Skiz”, 1961), Sędzia nr 9 („Dwunastu gniewnych ludzi”, 1961), Doktor („Pierwszy dzień wolności”, 1962), Radost („Śluby panieńskie”, 1964), Kreon („Medea” J. Parandowskiego, 1964), Tobiasz („Gwałtu, co się dzieje”, 1969), Anzelm („Szkoła kobiet”, 1970), Ojciec („Niespodzianka”, 1973), Bajkowski („Ciężkie czasy”, 1978). Był pochlebnie wymieniany w rec., gdzie najczęściej podkreślano jego umiar i dyscyplinę w stosowaniu środków aktorskich. Potrafił tworzyć, jak w „Niespodziance”, „nader przejmującą sylwetkę nieszczęśliwego człowieka” (K. Pleśniarowicz), ale też „wykorzystać komizm sytuacyjny i słowny w świetnym, farsowo-karykaturalnym stylu” (rec. Ts. z „Gwałtu, co się dzieje").
Wiesław Stanisław Tomaszewski
(ID: teatr.19403.1)
Zaloguj się
?1880-
