Edmund Wiktor Karaś-Karasiński (ID: teatr.22166.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SOKOŁOWSKI Michał h. Pomian (ur. ok. 1758) starosta kowalski 7°
2. MORZYCKI Antoni Robert (1801-1882) ekonomista, filolog, działacz społeczny 8°
3. SOKOŁOWSKI Michał (1881-1947) dziennikarz, działacz socjalistyczny, senator RP 9°
4. SOKOŁOWSKI Konstanty Maciej Artur (1834-1893) powstaniec 1863 r., emigrant 9°
5. SOKOŁOWSKI Mieczysław Kazimierz (1898-1944) oficer WP i Armii Krajowej 9°
6. SOKOŁOWSKI Kazimierz Albin h. Pomian (1762-1837) starosta inowrocławski, generał ziemiański powstania 1806/7 9°
7. MIELĘCKI Kazimierz (1836-1863) naczelnik wojenny woj. mazowieckiego w 1863 10°
8. BLIZIŃSKI Józef Franciszek (1827-1893) komediopisarz 10°
9. SOKOŁOWSKA Anna Maria Aurelia (1878-1972) literatka, działaczka społeczno-oświatowa 10°
10. KOŁĄCZKOWSKI Józef (1842-1925) lekarz 10°
11. KOZUBOWSKI Augustyn Dominik (1805-1880) profesor anatomii i fizjologii 10°
12. SOKOŁOWSKI Jerzy Władysław (1910-1980) oficer WP i Armii Krajowej, cichociemny 10°
13. SOKOŁOWSKI Stanisław Antoni (1912-1945) oficer WP 10°
14. GLUZIŃSKI Władysław Antoni (1856-1935) profesor medycyny 10°
15. RACZYŃSKI Michał Kazimierz (1650-1737) wojewoda kaliski i poznański 10°
16. MADEYSKI Jerzy Wiktor (1872-1939) austriacki minister wyznań i oświaty poseł RP w Niemczech 10°
17. MADEYSKI Stanisław Jerzy (1841-1910) prawnik, rektor UJ, minister wyznań i oświaty 10°
18. SOKOŁOWSKI Serafin Rafał h. Pomian (ok. 1738-po 1807) sekretarz gabinetu Stanisława Augusta, konsyliarz Rady Nieustającej, poseł na Sejm Czteroletni 10°
19. GLUZIŃSKI Tadeusz Walery (1888-1940) prawnik, publicysta, polityk 10°
20. MAKUSZYŃSKI Kornel (1884-1953) poeta, pisarz, autor książek dla dzieci 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  KARASIŃSKI Edmund Wiktor właśc. E. Karaś-Karasiński (2 X 1885 Kozłów Szlachecki k. Sochaczewa - 8 XI 1975 Kielce), aktor, śpiewak, reżyser
  Był synem Ignacego i Waleni Karaś-Ka-rasińskich, ojcem aktorki Janiny Karasińskiej-Tomaszewskiej. Szkołę średnią ukończył w Łowiczu, nast. uczył się śpiewu u S. Dudzińskiego w Warszawie. Debiutował w 1906 w zespole J. Myszkowskiego w Lublinie, w partii Stolnika („Halka"). W 1908 został zaangażowany do zespołu operowego w T. Miejskim we Lwowie i był tam do 1917. W 1917 zaangażował się do T. Ludowego (od 1918 pn. T. Powszechny) w Krakowie i do 1919 śpiewał tu partie operetkowe, takie m.in. jak: Agamemnon („Piękna Helena"), Maksimus („Lalka” E. Audrana), Pluto („Orfeusz w piekle"). W 1919 powrócił na jeden sez. do t. lwow.; w sez. 1920/21 występował w warsz. t. Miraż, potem uczestniczył w tzw. sez. operowych w Krakowie; śpiewał m.in. niewielkie, drugorzędne partie, takie jak: Spoletta („Tosca"), Bricot („Apasze"), Goro („Madame Butterfly"). W sez. 1923/24 występował w operetce krak.; wg L. Sempolińskiego tu także reżyserował, m.in. „Królową przedmieścia”, „Trójkę hultajską”, „Nastroje karnawałowe”. Od sez. 1924/25 był w T. Polskim w Katowicach (występował także w T. Miejskim w Sosnowcu). Grał tam przede wszystkim w repertuarze dram. m.in. takie role jak: Laszkiewicz („Kościuszko pod Racławicami"), Bańkowski („Stary kawaler"), Rastakowski („Rewizor"), Wójt („Sędziowie"), Wojtek („Wesele"), Jasiek Nalepa („Królowa przedmieścia"), Jeniec („Gałązka rozmarynu"), Ogrodnik („Romantyczni"). W roli Laertesa („Powrót Odysa") 3 IV 1939 obchodził w T. Polskim w Katowicach jubileusz trzydziestolecia pracy scenicznej. II wojnę świat. spędził w Krakowie, pracując jako urzędnik. Do teatru powrócił w 1945 i do 1947 występował w T. im. Jaracza w Olsztynie, w sez. 1947/48 w T. Komedia Muzyczna w Krakowie, potem w krak. t. Siedem Kotów. Na sez. 1948/49 przeniósł się do T. Miejskiego w Rzeszowie, w 1949-53 grał w T. Młodego Widza w Krakowie, a od lutego 1954 do końca życia w T. im. Żeromskiego w Kielcach. W tym mieście obchodził 27 X 1956 jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. jako Cześnik („Zemsta"), 26 V 1966 - sześćdziesięciolecia jako Ciaputkiewicz („Grube ryby") i w 1973 jubileusz sześćdziesięciopięciolecia jako Pierczychin („Mieszczanie"). W pocz. swej kariery scen. występował w repertuarze operowym i operetkowym. Dużą popularność zdobył w ostatnim okresie swojej działalności jako aktor charakterystyczny. J.P. Gawlik nazwał go „bardzo dobrym aktorem o precyzyjnym i dojrzałym sposobie gry doprowadzonym do perfekcji w repertuarze realistycznym”. Wszystko, co grał „nosiło piętno autentyczności i rzetelności, przez co nawet drobiazgi czy epizody opracowane przez niego miały znamię prawdziwej sztuki”. O jubileuszowej roli Cześnika pisano: „Trudno było wymarzyć właściwszy prezent jubileuszowy dla aktora o wyraźnie zaznaczonej kontuszowej sylwetce"; „Rolę związaną z nazwiskami największych mistrzów sceny polskiej jubilat wypełnił właściwym akcentem słowa i gestu o frenklowskim iście zacięciu. Dzięki temu zyskał dowód uznania widowni.” („Życie Radomskie” 1956). Rola Ciaputkiewicza zdaniem recenzenta „pasowała do niego jak ulał”, „wszyscy znający jubilata odnajdowali w dziaduniu cechującą go serdeczność połączoną z dyskretnie kostycznym uśmiechem. W roli tej zademonstrował doświadczenie zdobyte w długiej karierze”, „staranności w opracowaniu roli i opanowaniu tekstu pozazdrościć może sędziwemu jubilatowi niejeden młody aktor” („Życie Radomskie” 1966). Do końca życia zachował wspaniały, niski głos i wielki temperament sceniczny.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.22166.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim