Stanisław Faustyn Węgrzyn (ID: teatr.22318.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŚLIWICKI Daniel (1872-1921), dziennikarz, działacz polityczny 6°
2. ŚLIWICKI Józef (1867-1944), aktor, reżyser 6°
3. GALLE Henryk (1872-1948) historyk literatury, krytyk, pedagog 7°
4. GALLE Leon (1898-1924) polonista 7°
5. PIEŃKOWSKI Stefan Kazimierz (1885- po 1939) profesor neurologii i psychiatrii 8°
6. GŁOWIŃSKI Franciszek (1894-1944) dziennikarz 8°
7. KRYWULT Jan (1873-1923) kierownik salonu sztuki 8°
8. KRYWULT Aleksander (1845-1903) właściciel salonu sztuki 8°
9. TIMME Adolf Saturnin (18671901) rzeźbiarz, kamieniarz 8°
10. TRAPSZO Anastazy (1831 lub 18321898) aktor, reżyser, dyrektor teatru 8°
11. JANKOWSKI Czesław Marian (1880-1940) adwokat, instruktor harcerski 9°
12. TRAPSZO Irena (18681953) aktorka 9°
13. TRAPSZO Stanisław (1862 lub 18631896) aktor, dyrektor teatru 9°
14. DEHNEL Władysław Antoni (1876-1931) działacz niepodległościowy 9°
15. TRAPSZO Marceli (18601921) aktor, reżyser, dyrektor teatru 9°
16. SOSIŃSKI Rajmund Andrzej (1907-1980) inżynier elektryk, redaktor naczelny Horyzontów Techniki 9°
17. REMBEK Stanisław Edmund (1901-1985) pisarz 9°
18. PIEŃKOWSKA Hanna (1917-1976) historyczka sztuki, konserwator zabytków 9°
19. PATSCHKE Stanisław (1871-1917) inżynier, technolog, rektor 9°
20. TRAPSZO Tekla (18701944) aktorka 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  WĘGRZYN Stanisław Faustyn (23 III 1899 Kraków - 17 VII 1973 Łódź), scenograf
  Był synem Maksymiliana Węgrzyna (zob. t. 1) i Faustyny Krysińskiej (zob. t. 1). Uczęszczał do gimn. w Krakowie, gdzie zaczął też uczyć się rysunku, potem studiował chemię w Kijowie, kształcąc się nadal w malarstwie pod kier. K. Krzyżanowskiego. W czasie I wojny świat. był w korpusie gen. J. Dowbor-Muśnickiego w Bobrujsku, a po jej zakończeniu studiował architekturę na Politechnice w Warszawie. Podjął wtedy pracę w malarni T. Wielkiego, pod kier. W. Drabika. W 1922 malował dek. dla warsz. t. Stańczyk. W sez. 1923/24 był samodzielnym dekoratorem w T. Miejskim w Lublinie. Później pracował kolejno w T. Bagatela w Krakowie (1924/25), T. Miejskich we Lwowie (1925/26), T. Miejskim w Bydgoszczy (1926-28). W 1929 projektował dek. do „Sprawy Jakubowskiego” w T. Ateneum w Warszawie i do „Złotej Czaszki” w T. Polskim w Katowicach. Potem wyjechał do Paryża, gdzie współpracował dorywczo z teatrem emigrantów rosyjskich. Po powrocie do kraju był dekoratorem w T. Polskim w Poznaniu (1930-32); tam wystąpił też podobno jako aktor w roli Prałata („Proboszcz wśród bogaczy"). Później pracował w T. Polskim w Katowicach (1932-34), T. Podolsko-Pokuckim w Stanisławowie (sez. 1935/36), T. Miejskich w Łodzi (1936/37), T. Miejskim w Częstochowie (1937/38) i ponownie w Stanisławowie. Po wybuchu II wojny świat. przez Rumunię i Jugosławię przedostał się do Anglii, gdzie m.in. projektował oprawę plast. do przedstawień baletowych organizowanych przez A. Halamę i Cz. Konarskiego. Od 1946 przebywał w Brazylii, potem w Argentynie, gdzie współpracował z filmem. Po powrocie do kraju, od 1957 do przejścia na emeryturę w 1970, był stałym scenografem T. Ziemi Łódzkiej. Współpracował też dorywczo z innymi teatrami, m.in. z T. im. Bogusławskiego w Kaliszu.
  Był scenografem o dużym doświadczeniu, ale raczej tradycyjnych upodobaniach. Sam powiedział w wywiadzie: „Nie przemawiają do mnie różne rurkowo-drucikowe efekty pseudomodernistycznej scenografii. Bliższy mi jest realizm”. Przed wojną projektował m.in. scenografię takich sztuk, jak np.: „Romans zeszytowy” (1925), „Lilla Weneda” (1927, 1934), „Noc listopadowa” (1932), „Kupiec wenecki” (1933), „Wesele” (1936), „Moralność pani Dulskiej” (1937); po wojnie zaś m.in. do „Świerszcza za kominem” (1957), „Grzechu” (1957), „Konrada Wallenroda” (1965), „Drogi do Czarnolasu” (1967).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.22318.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim