Władysław Włodzisław Ziembiński (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

ZIEMBIŃSKI Włodzisław, właśc. Władysław Z. (11 II 1892 Korytów k. Żyrardowa - 15 IX 1966 Gniezno), aktor, reżyser, kierownik artystyczny teatru
Był synem ziemianina, Izydora Z. i Marii z Wątróbskich, mężem => Pelagii Relewicz-Ziembińskiej (z domu Dopierała, ślub 26 VI 1920 w Krakowie). Po uzyskaniu matury w gimn. w Rzeszowie kształcił się w Akademii Handlowej w Krakowie oraz na Uniw. Jagiell. (historia sztuki), ale studia przerwał. Następnie był słuchaczem warsz. Szkoły Aplikacyjnej, którą ukończył w 1912. Według A. Sikorskiego debiutował w 1912 w Lublinie, gdzie grał z pewnością w końcu 1913 w T. Małym. Według własnej relacji natomiast, zaczął pracę w 1913 w warsz. T. Polskim w sztuce „Trójprzymierze”, ale nie udało się potwierdzić tej informacji. Wiadomo natomiast, że w teatrze tym w sez. 1914/15 grał Kunona Liechtensteina („Zwycięstwo"). Jesienią 1915 występował w T. Nowoczesnym, potem w T. Współczesnym w Warszawie, jesienią 1916 w Kaliszu z zespołem B. Oranowskiego. W sez. 1916/17 i 1917/18 należał do zespołu T. Polskiego w Warszawie. W sez. 1919/20 występował w Krakowie w T. im. Słowackiego, a 1920/21 w T. Bagatela. Jesienią 1921 występował w t. Qui Pro Quo w Warszawie, w 1922 w t. Stańczyk, 1922-23 w T. Komedia, gdzie po raz pierwszy wymieniony został na afiszu jako reżyser komedii „Strażnik cnoty”. W sez. 1923/24 grał w warsz. T. Rozmaitości, jesienią 1924 w T. im. Fredry, 1924/25 w Krakowie w T. Bagatela, 1925/26 tamże w T. im. Słowackiego, w 1926-28 w T. Miejskim w Łodzi (także reżyserował), w sez. 1928/29 w T. Polskim w Warszawie, jesienią 1929 w T. Ateneum, potem zapewne w T. Popularnym w Łodzi, w sez. 1930/31 w T. Narodowym i Nowym w Warszawie. W lecie 1931 być może on występował gościnnie w Łucku, ale w tym okresie są trudności z ustaleniem itinerarium, ponieważ wtedy działał już także => Zbigniew Ziembiński. W sez. 1932/33 grał i reżyserował w T. Miejskim w Częstochowie, wiosną 1933 w T. im. Żeromskiego i T. im. Zapolskiej w Warszawie, w 1934 w T. Narodowym, 1935 reżyserował w Stołecznym T. Powszechnym. W sez. 1935/36 występował w T. Miejskich w Łodzi, 1936/37 w T. Malickiej w Warszawie, 1938/39 w T. Kameralnym, gdzie również reżyserował. Podczas II wojny świat. przebywał w Warszawie, pracował w barze „Znachor”. W 1944 znalazł się w Zakopanem i tam w pocz. 1945 brał udział w wystawieniu „Moralności pani Dulskiej”. Od marca 1945 występował w T. Miejskim w Katowicach, w sez. 1945/46 grał i reżyserował w T. Miejskim w Sosnowcu, 1946-49 w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie (w 1947 gościnnie w T. Nowym w Poznaniu), w sez. 1949/50 w T. Powszechnym w Łodzi. Od 1 VII 1950 do maja 1951 był kier. artyst. T. Miejskiego w Kaliszu, a od września 1951 do przejścia na emeryturę w 1963 grał i reżyserował w T. Dramatycznych w Poznaniu. W 1947-50 uczył recytacji i gry aktorskiej w szkołach teatr. w Krakowie i Łodzi. Występował w filmach, a także w radiu i telewizji. B. Danowicz scharakteryzował go następująco: „szczupły, asteniczny, z silnie zarysowanym podbródkiem i wysokim czołem, krył za szkłami okularów duże przenikliwe oczy, które badawczo oceniały interlokutora”. Rzadko obsadzany był w rolach typowych amantów, choć A. Sikorski tak właśnie określił jego emploi. Od pocz. chętnie grywał role o skomplikowanym rysunku psychologicznym, a także rezonerów. Już w 1921 T. Boy-Żeleński określił go jako „miłego, inteligentnego i pewnego artystę”. B. Korzeniewski w 1939 stwierdził, iż w roli Bacona („Elżbieta, królowa Anglii") odznaczał się „umiarem i celowością gry”. Z okresu przed II wojną świat. warto wymienić jego role: Doktor Hugo („Dożywocie"), Wiko („Ponad śnieg"), Chlestakow („Rewizor"), Frankowski („Nerwowa awantura"), Sobolewski („Dziady"), Kleant („Skąpiec"), Boreński („W sieci"), Natan („Sędziowie"). Po wojnie Danowicz tak charakteryzował jego środki aktorskie w roli Szambelana („Głupi Jakub"): „Ściszony, szorstki głos, sylaby puszczane jakby przez zęby, zmienny rytm gestów i poruszania się na scenie, błyski oczu i to pochylanie się albo przesadne wyprostowywanie kręgosłupa - wymuszane uśmiechy na kamiennej twarzy, jej nerwowe skurcze, kiedy nie musiał już grać - to były jedyne refleksy wewnętrznych przemian Szambelana”. M. Gniewski omawiając rolę Willego („Śmierć komiwojażera"), uznaną za jedną z najwybitniejszych jego kreacji, pisał: „cóż za sugestywny głos, jakże łatwo przechodzi z nastroju w nastrój”. J. Morawska natomiast w rec. z „Bancroftów”, stwierdziła iż jako aktor przejawia Ziembiński raczej skłonności do modulowania skomplikowanych stanów psychicznych niż do odzwierciedlania dynamizmu czynu”. Podsumowując działalność Z. po jego śmierci pisał S. Hebanowski: „Jego gra, daleka od spontaniczności była grą niezwykłej dyscypliny wewnętrznej i precyzji wyrazu”. Prócz wymienionych, inne wybitne role Z. z okresu powojennego, to: Jan („Żeglarz"), Sonnenbruch („Niemcy"), Kotwicz („Rozbitki"), Ślaz („Lilla Weneda"), Pathelin („Krotofila o mistrzu Pathelin"), Pułkownik („Skandal w Hellbergu").
Jako reżyser wystawił w dwudziestoleciu międzywojennym m.in. „Dardamelle”, „Codziennie o piątej"; po wojnie zaś „Marię Stuart” J. Słowackiego, „Żeglarza”, „Głupiego Jakuba”, „Krotofilę o mistrzu Pathelin”, „Skąpca”, „Dom Bernardy Alba”, „Pierwszy dzień wolności”, „Skandal w Hellbergu”. Według Hebanowskiego: „był reżyserem wymagającym. Egzekwował kategorycznie swoje postulaty”.

Władysław Włodzisław Ziembiński (ID: teatr.6295.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl