Bolesław Szczurkiewicz (ID: psb.18585.7)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MŁODZIEJOWSKA Nuna (1884-1958) aktorka, dyrektor teatru 1°
2. MYSŁAKOWSKI Zygmunt Karol (1890-1971) profesor pedagogiki UJ 6°
3. MYSŁAKOWSKA Zofia (1896-1957) aktorka, reżyserka 7°
4. RUMOWSKA Helena (1867-1899) powieściopisarka, nauczycielka 10°
5. NIEMYSKI Leon (1859?-1928) przemysłowiec, wydawca tygodnika Ogniwo 12°
6. MORAWSKI Kajetan (1892-1973) ambasador, wiceminister skarbu RP, emigrant 13°
7. GLISZCZYŃSKI Artur (1869-1910) poeta, dziennikarz 14°
8. RYCHŁOWSKI Bolesław Sylforian (1865-1941) hydrogeolog, przedsiębiorca 14°
9. KRZYWOSZEWSKI Stefan (1866-1950) komediopisarz, dziennikarz, prozaik 14°
10. KRZYWOSZEWSKI Dominik (1787-1851) adwokat 14°
11. KORASZEWSKI Tadeusz (1875-1923) inżynier, działacz narodowy 14°
12. JUNG Herman (1818-1890) przemysłowiec, piwowar 14°
13. OSTROWSKI Antoni Jan (1782-1845) założyciel Tomaszowa Mazowieckiego, senator 14°
14. JASIŃSKI Jakub (1791-1855) lekarz, fizyk 14°
15. KUCZYŃSKA Joanna Helena (1812-1888) ziemianka, przyjaciółka Norwida 14°
16. HORWATT Aleksander (1831-1879) marszałek szlachty 15°
17. JASIŃSKI Stanisław Jakub (ok. 1823-1879) rejent, działacz kulturalny 15°
18. OSTROWSKI Krystyn Piotr (1811-1882) poeta, pisarz, publicysta 15°
19. MIERZEJEWSKI Henryk (1881-1929) inżynier mechanik, profesor Politechniki Warszawskiej 15°
20. RUDNICKI Stanisław Wojciech (1896-1962) harcmistrz, prawnik, sędzia, działacz społeczny 15°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SZCZURKIEWICZ Bolesław (18 VIII 1875 Lwów - 23 IX 1933 Zakopane), aktor, dyr. teatru
  Był synem Eliasza Sz. i Julii z Ballonów, mężem => Nuny Młodziejowskiej. W 1895 ukończył szkołę E. Derynga. Debiutował ok. 1894 w wędrownych zespołach w Galicji. Następnie występował w zespołach: W. Antoniewskiego w Stanisławowie i Krynicy (1895), E. Majdrowicza (1896-97), M. Wołowskiego w Łodzi i w warsz. t. Bagatela (sez. 1898/99), w t. pozn. (1899-1901), w t. łódz. (sez. 1901/02), u B. Bolesławskiego (1902), w t. krak. (sez. 1902/03), w t. pozn. (sez. 1904/05). Od 1906 do 1910 byl aktorem i reżyserem, a od sez. 1908/09 także współdyr. z N. Młodziejowską (którą poślubił 25 VII 1908 w Łuhinkach) pierwszego od wielu lat stałego t. pol. w Wilnie. Szczurkiewiczowie podnieśli t. wil. na wyższy poziom artyst. troszcząc się przede wszystkim o staranny dobór wystawianych sztuk z repertuaru klasycznego, pol. i obcego. Jednak ze względu na poważne trudności finansowe ustąpili z dyrekcji t. 28 II 1910. Od 1910 do 1912 Sz. występował w t. krak., a od 6 IX 1912 do 30 IV 1914 prowadził wraz z żoną w Poznaniu T. Polski, w którym równocześnie pełnił funkcję reżysera. Dyrekcję swoją zainaugurował wystawieniem „Bolesława Śmiałego”. Wg K. Maciejewskiej, Szczurkiewiczowie „chcieli stworzyć z teatru poznańskiego jedną z czołowych scen polskich o repertuarze żywym, aktualnym, idącym zgodnie z współczesnym nurtem artystycznym”. Działalność ich w t. pozn. przerwał wybuch I wojny światowej. Od września 1915 Sz. był aktorem, a od 10 XI tego roku do stycznia 1916 także kierownikiem artyst. T. Polskiego w Moskwie. W sez. 1916/17 występował w T. Studya w Kijowie. Od kwietnia 1918 Zaczął reżyserować w pozn. T. Polskim. Od nowego sez. 1918/19 do końca sez. 1919/20 kierował tym t. sam, w 1920-24 z R. Żelazowskim, od 1924 do jesieni 1932 ponownie sam, a do grudnia 1932 z T. Trzcińskim. W t. pozn. także reżyserował. 2 VI 1926 obchodził tu jubileusz trzydziestolecia pracy aktorskiej. W listopadzie 1932 występował w t. bydg., potem zapewne wycofał się ze sceny. „Jako aktor występował zdumiewająco rzadko, ale za to w rolach granych popisowo, odpowiadających jego pogodnemu humorowi i szlachetnym upodobaniom” (S. Papee). Grał przede wszystkim role charakterystyczne, m.in. Proboszcza („Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora"), Judasza („Judasz z Kariothu"), Jusowa („Łapownicy"), Radosta („Śluby panieńskie"), Majora („Panna mężatka"), Majora („Damy i huzary"). Był też starannym, wnikliwym reżyserem: „bystrze orientował się w tym, jak do danej sztuki przystąpić należy i jakimi posunięciami wydobyć jej sens; a gdy wziął na kieł, to i potrafił wcale dobrze realizować te zamierzenia” (A. Grzymała-Siedlecki).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17780.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17781.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 427: psb.18585.7
  Polski Słownik Biograficzny t. 47 str. 498: psb.33419.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4084x
  n.67942 Nekrologia Minakowskiego (67942)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim