Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MOCHNACKI Bazyli (1777-1844) działacz polityczny, powstaniec 1830 1°
2. MOCHNACKI Kamil (1806-1833) powstaniec 1830, emigrant 2°
3. FRYCZYŃSKI Jakub (ok. 1720- po 1778) plenipotent Karola Radziwiłła 3°
4. KULESZA Jan Filip (1799-1872) doktor medycyny i chirurgii 3°
5. PĄGOWSKI Józef (zm. po 1820) poseł, powstaniec kościuszkowski, oficer 5°
6. MIASKOWSKI Feliks (1809-1889) ekonomista, pisarz, publicysta 5°
7. KARCZEWSKI Jan (ok. 1745- ok. 1810) marszałek ziemi warszawskiej 5°
8. ŁOŚ Franciszek Salezy (1795-1875) powstaniec 1830, uczestnik wojny 1849 5°
9. SKUPIEWSKI Julian (1820-1877) filolog klasyczny, pedagog 7°
10. MIASKOWSKI Leon Ezechiel (ur. 1739) konfederat radomski, barski, targowicki, poseł 7°
11. KARCZEWSKI Aleksander (1748- ok. 1816) pułkownik, sybirak 7°
12. HADZIEWICZ Mikołaj (XVII w.) sekretarz królewski 7°
13. FRYCZYŃSKI Michał (1794-1859) profesor agronomii praktycznej 7°
14. ŚWIDZIŃSKI Konstanty (1793-1855), bibliofil, kolekcjoner, poseł na sejmy Królestwa Polskiego 7°
15. ŁOŚ Wincenty (1857-1918) literat, kolekcjoner 7°
16. ŁEMPICKI Józef (1745-1829) poseł, działacz sejmikowy 7°
17. SOKOŁOWSKI Mieczysław (1889-1981) ekonomista, podsekretarz stanu w Min. Przemysłu i Handlu, działacz emigracyjny 8°
18. BOROŃSKI Lesław (1854-1897) publicysta, działacz społeczny 8°
19. ŁOŚ Stefan (1901-1955) pisarz, działacz społeczny 8°
20. ŁOŚ Andrzej (1899-1962) komandor podporucznik 8°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 498: psb.18632.8
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 500: psb.18634.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 502: psb.18636.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 148): Mochnacki Maurycy, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, wpis 13 X 1821
  Syn Bazylego, wybitnego prawnika, urzędnika w Komisji Rząd. Ośw. Publ., i Marii Pągowskiej. Wybitny działacz polityczny, krytyk literacki i publicysta. Z rozkazu w. ks. Konstantego został za obrazę komisarza policji relegowany 25 VI 1822 z Uniwersytetu. W 1823-1824 więzień stanu, osadzony u Karmelitów za udział w czasie studiów w konspiracji Związku Wolnych Braci Polaków. W więzieniu napisał w styczniu 1824 tzw. „Pismo karmelickie”, memoriał przeciwko szkolnictwu polskiemu, dzięki czemu został zwolniony po 8 miesiącach przebywania w więzieniu. Po opuszczeniu więzienia został zatrudniony w cenzurze, skąd w 1827 przeniósł się do Wydz. Fabryk Kom. Rząd. Spraw Wewn., gdzie głównym jego zajęciem było redagowanie czasopisma „Izys Polska”. Wraz ze swym przyjacielem z czasów studenckch Michałem Podcza-szyńskim założył w 1825 „Dziennik Warszawski”. W latach następnych był współredaktorem „Kuriera Polskiego”, pisywał do „Astrei”, redagował „Gazetę Polską”, w której wydrukował szereg artykułów, stanowiących znakomitą rozprawę O literaturze polskiej XIX wieku. Wyjątkowo czynny okres jego życia przypadł na powstanie listopadowe. Przewódca lewicy powstańczej, inicjator i wiceprezes Klubu Patriotycznego, założył w styczniu 1831 wraz z Adamem Gurowskim i J. L. Żukowskim „Nową Polskę”. Atakowany za gwałtowne wystąpienia przeciw dyktatorowi, wstąpił ochotniczo do wojska, walczył pod Grochowem, Wawrem i Ostrołęką, był kilkakrotnie ranny, awansował na pporucznika 1 P. Strzelców Pieszych i został odznaczony Złotem Krzyżem Virtuti Militari. W sierpniu 1831 objął redakcję „Dziennika Powszechnego Krajowego”, a we wrześniu pisywał do „Gazety Narodowej” w Zakroczymiu. Po upadku powstania emigrował do Francji. W Paryżu uczestniczył w powstaniu Komitetu Narodowego (Taranowego) Lelewela i komitetów gen. Dwernickiego; został wybrany wiceprezesem założonego przez Lelewela Towarzystwa Naukowego Polaków Tułaczów. W Królestwie został zaocznie skazany przez Oddzielny Sąd Kryminalny w Warszawie na karę śmierci, zamienioną 16 IX 1834 (na trzy miesiące przed jego śmiercią) przez Mikołaja I na wieczną banicję. W 1832 mieszkał kilka miesięcy w Metzu. Ze względu na chorobę płuc przeniósł się w 1833 na południe Francji do Hyeres, a w 1834 zamieszkał w Auxerres, gdzie zmarł. Niepełne trzy lata życia na emigracji poświęcił obronie przed zarzutami w związku z jego działalnością w powstaniu. Pisał do „Pamiętnika Emigracji Polskiej” (1832-1833), którego był współredaktorem i w którym ogłosił „Kilka listów do wydawcy w niektórych przedmiotach narodowego powstania”. W 1834 wydał nie ukończone dwutomowe wybitne dzieło Poswtanie narodu polskiego w r. 1830 i 1831. Ponadto wydał wspólnie z Adamem Gurowskim dwa pisma ulotne: Do rodaków bawiących w Paryżu i Rocznica 29 listopada... W 1833 wydrukował artykuł w pamiętniku emigracji O rewolucji w Niemczech. W 1863 wydano w Poznaniu jego dzieła w pięciu tomach. W 1833 następuje ewolucja M. w kierunku uznania czołowej roli ks. Adama Czartoryskiego. W działalności i twórczości swojej występował przeciw łączeniu programu walki społecznej z niepodległościową, przeciw istnieniu partii politycznych na emigracji. Otoczony bliskimi Czartoryskiemu; Jełowickim, Jakubem Malinowskim i Sobańskim, wystąpił przeciwko aktowi poitierskiemu TDP w tzw. „pismach auxer-skich”, Liście do gen. Dwernickiego i Piśmie okólnym oficerów, podoficerów i żołnierzy Zakładu Auxerre do rodaków w Emigracji. Na krótko przed śmiercią zwrócił się do gen. Dembińskiego w sprawie utworzenia w kraju tajnego sprzysiężenia pod kierownictwem zaufanych ks. Adama. Z funduszów Czartoryskiego przygotowywał w Auxerre wydawnictwo dziennika, którego współredaktowami mieli być przedstawiciele obozu ks. Adama, Karol Hoffman i Julian Woronicz. W listopadzie odbył spotkanie z Czartoryskim. Śmierć M. przeszkodziła w realizacji planów. Obóz Czartoryskiego poprzez Towarzystwo Literackie przejął spuściznę po M.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: MOCHNACKI Maurycy - Uczył się w domu i we Lwowie, 1819 przeniósł się z rodzicami do Warszawy. Ukończył Liceum Warszawskie, od 13.10.21 student Wydziału Prawa i Administracji UW. Relegowany z uczelni decyzją w. ks. Konstantego za spoliczkowanie policjanta, który wyrwał mu fajkę paloną na ulicy. W 12.23 aresztowany za udział w Związku Wolnych Polaków, osadzony u karmelitów, obciążony przez Heltmana, 17.1.24 ułożył obszerny memoriał, w którym wyparł się skłonności buntowniczych i sam obciążył Ludwika Pietkiewicza i paru profesorów. W 7.24 zwolniony z więzienia. W 1826 wszedł do redakcji „Izis Polska”, zajmującej się problematyką gospodarczą. Mianowany nadeta-towym adiunktem w KRSW. Od 2.27 pracował w biurze cenzury u Kalasantego Szaniawskiego, 10.9.27 uzyskał dymisję. Zajmował się pracą literacką pisywał recenzje, zaprzyjaźniony z Sewerynem Goszczyńskim. W 1829 uzyskał tytuł mgra praw na Uniwersytecie Lwowskim. Uczestnik Sprzysiężenia Wysockiego. W powstaniu aktywny uczestnik Nocy Listopadowej, ogłosił powstanie na Rynku Starego Miasta, poprowadził lud pod Arsenał, 1.12.30 założył klub patriotyczny i został jego wiceprezesem, tegoż dnia wydał odezwę „Do mieszkańców Warszawy”, wzywając ich do walki o wolność, 2.12.30 groził Radzie Administracyjnej gniewem ludu, powołany na jej członka, nie wszedł 3.12.30 do Rządu Tymczasowego, 3.12.30 daremnie próbował obalić Chtopickiego, 4.12.30 nie udało mu się też poderwać przeciw rządowi Szkoły Podchorążych, zajął się działalnością publicystyczną w „Kurierze Polskim” związanym z kaliszanami, otrzymał misję polityczną na Wołyniu, dotarł do Uściługa, wrócił do Warszawy, 5.1.31 wszedł do redakcji „Nowej Polski”, organu powstańczej lewicy, 19.1.31 zainaugurował zebranie Towarzystwa Patriotycznego i został jego wiceprezesem, 2.31 wszedł do 3 psp., ranny pod Wawrem, następnie ppor., wziął udział w wyprawie na gwardie, 25.5.31 przeniesiony do 1 psp., bił się pod Ostrołęką gdzie został 4-krotnie ranny, wrócił do Warszawy, 8.7.31 otrzymał krzyż złoty nr 1845. Nie brał udziału w wypadkach 15.8.31, następnego dnia poparł Kru-kowieckiego, ale ten nie dał mu stanowiska sekretarza stanu, podczas obrony Warszawy w nocy 6.11.931 został aresztowany przez gen. Chrzanowskiego, który chciał go rozstrzelać czy też wydać Rosjanom, ale udało mu się zbiec z aresztu. Przedostał się z bratem Kamilem przez granicę, przez Brukselę przybył 10.31 do Francji, zamieszkał 3.11.31 w Paryżu, 1.32 wyzwał na pojedynek Bema za jego krytykę powstańczej lewicy, 11.1.32 wyjechał do Metzu, 3.32 wrócił do Paryża, latem 1832 doprowadził do rozłamu w Ogóle Paryskim i utworzył grupę „Woban” (od hotelu Vauban) pod przewodnictwem gen. Dwernickiego. 31.7.32 uzyskał zgodę na pobyt w stolicy, współpracował z „Pamiętnikiem Emigra-cji Polskiej” Podczaszyńskiego i na łamach tego pisma zamieścił wiele artykułów, m. in. dotyczących dziejów powstania. 1832 członek Komitetu Narodowego Polskiego. 6.4.33 wyjechał do Hyeres, by odwieźć tam brata Kamila, wrócił do Paryża. W drugiej połowie 1833 mieszkał w Marły pod Paryżem, gdzie napisał 1 tom „Powstania narodu polskiego”, korzystając m. in. z notatek Lelewela, Gurowskiego, Zamoyskiego, prasy powstańczej i akt urzędowych. Ogłosił ten tom w 12.33. Do 7.34 napisał tom II, który wkrótce opublikował. Pracował nad następnymi. Coraz bardziej chory, przeniósł się 25.9.34 do Auxerre „dla lepszego klimatu”. Zm. 20.12.34 w Auxerre, pochowany z honorami wojskowymi, nad grobem przemawiali Walewski i Olszewski. W związku z budową nowej drogi ta część cmentarza, w której był grób Mochnackiego została zlikwidowania, zachowało się tylko jego popiersie ustawione teraz przy bramie głównej. Za udział w powstaniu skazany zaocznie 13.2.32 na karę śmierci przez NSK, 16.9.34 Mikołaj zamienił ten wyrok na wieczną banicję, 1834 majątek jego uległ konfiskacie.
  sw.564086 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim