Ludwik Wostrowski (ID: teatr.42567.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KWIECIŃSKI Lucjan (1848-1894) aktor, śpiewak dyrektor teatru 2°
2. CYRBES Władysław (1851-1917) kompozytor, pianista 3°
3. KWIECIŃSKA-DOBRZAŃSKA Maria (1843-1890) śpiewaczka operowa i operetkowa 4°
4. DOBRZAŃSKI Stanisław (1847-1880) artysta dramatyczny, komediopisarz 5°
5. DOBRZAŃSKI Jan (1820-1886) publicysta, dyrektor teatru 6°
6. OSUCHOWSKI Bronisław (1851-1929) ziemianin, poseł 7°
7. FRITSCHE Ludwik Stefan (1872-1940) artysta dramatyczny 7°
8. SMOCHOWSKI Witalis (1796-1888) aktor, dyrektor teatru 7°
9. DAMSE Wiktor Józef (1832-1876) artysta dramatyczny 7°
10. DAMSE Józef (1789-1852) artysta dramatyczny, kompozytor 8°
11. FRITSCHE Gustaw (1838-1891) lekarz 8°
12. MARKOWSKA Teresa (1824-1886) aktorka 9°
13. CZAPELSKI Tadeusz (1853-1930) publicysta 9°
14. FRITSCHE Karol (1804-1883) technik górniczy, pisarz 9°
15. FRYCZE Karol (1830-1863) inżynier, powstaniec 10°
16. PEPŁOWSKI Bohdan (1898-1948) literat 10°
17. SZYMANOWSKI Wacław (1821-1886), dziennikarz, publicysta, dramaturg 11°
18. PEPŁOWSKI Adolf (1841-1916) powstaniec 1863, adwokat 11°
19. OLSZEWSKI Franciszek (1859-1918) prawnik, pisarz, publicysta, redaktor 11°
20. KOSZUTSKA Ludwika (1869-1928) pisarka, pedagog 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOSTROWSKI Ludwik (1872 Lwów lub 1874 Stanisławów - 5 XII 1914 Rudka k. Warszawy), aktor, reżyser
  Był synem Karola W. i Aleksandry z Tomaskich. Szkołę średnią ukończył w Jarosławiu. Debiutował zapewne ok. 1892 w zespole H. Lasockiego. Od 1893 do 1895 występował w Stanisławowie za dyr. L. Kwiecińskiego, potem W. Antoniewskiego; z zespołem t. stanisławowskiego wyjeżdżał m.in. do Nowego Sącza i Krynicy. W 1894, jak się zdaje, debiutował w t. lwów., ale nie został zaangażowany. W sez. 1895/96 występował w t. pozn.; w 1896-1900 był aktorem t. lwow., z zespołem tym był w 1898 na występach w Krakowie. W 1900 zamierzał przenieść się do Kalisza, ale ostatecznie otrzymał engagement do t. łódz. i pozostał tu do 1902. Wiosną 1902 występował w Petersburgu z zespołem B. Bolesławskiego, w lecie tego roku w warsz. t. ogr. Bagatela. Od lipca 1902 został zaangażowany do zespołu dramatu WTR i występował tu do 1906, w sez. 1905/06 był także jednym z reżyserów dramatu. W 1906-09 znów był aktorem T. Miejskiego we Lwowie, a od września 1909 ponownie wchodził w skład zespołu dramatu WTR, gdzie pozostał do końca życia, pełniąc też okresowo funkcje reżysera. Zmarł na gruźlicę. Wg A. Grzymały-Siedleckiego był ujmująco przystojny, miał „giętką, smukłą, a harmonijnie sformowaną postać, urzekający wzrok i żywość nerwową. Wzmagał to wszystko doskonale - od samych początków - wyrobioną techniką”. P. Owerłło zapewniał, że „odznaczał się wzorową dykcją i miłym, donośnym, naturalnym głosem”. Był amantem wrażliwym i pełnym temperamentu. „Starczyło minimalnego bodźca, a przez sieć jego nerwów przebiegał prąd ożywienia i znajdował swoje wypowiedzenie we wzroku, w wyrazie twarzy, w układzie ciała. Jakby mocniej niż inni ludzie słyszał, ostrzej widział, doraźniej doznawał” (A. Grzymała-Siedlecki). J. Koller zwrócił uwagę, że W. „zachwycał przede wszystkim w sztukach współczesnych, kostiumu nie czuł”. Był mistrzem w uwydatnianiu ludzkich słabości: wszelką „blagę wobec ludzi, czy wobec siebie samego, samozakłamanie, miałkość duchową oddawał z przedziwną prawdą, potrafiąc nawet współczucie budzić, jeśli współczucie dodawało światła figurze” (Grzymała-Siedlecki). Z upodobaniem grał role de-kadentów, neurasteników, przede wszystkim w repertuarze modernistycznym. Jedną z najlepszych jego ról był Zbyszko („Moralność pani Dulskiej"). Inne ważniejsze: Relski („Karykatury"), Kazimierz („Śnieg"), Mlicki („Dla szczęścia"), Mazepa („Mazepa"), Semenko („Sen srebrny Salomei"), Gustaw („Śluby panieńskie"), Dolski („Wielki człowiek do małych interesów"), Genio („Pan Damazy"), Diabeł („Diabeł"), Warnicki („Srebrne szczyty"). Z powodzeniem występował niekiedy w farsach, zawodził natomiast w wielkim repertuarze romantycznym. Był cenionym reżyserem; największe jego osiągnięcia w tym zakresie: „Orlątko” i „Złote więzy”. Prócz tego reżyserował m.in. „Juliusza Cezara”, „Candidę”, „Moralność pani Dulskiej”. Udzielał też lekcji deklamacji.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.42567.1
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.1256719
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  LUDWIK
  WOSTROWSKI
  ARTYSTA DRAM.
  ŻYŁ LAT 40 ZM. W 1914 R.
  
  n.48351 Nekrologia Minakowskiej (48351)
  sw.633831 Akt zgonu: Kuflew (obecn. woj. mazow.), 105/1914 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim