Ludwik Lech Madaliński (ID: teatr.5851.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. JENTYS Stefan (1860-1919) profesor UJ, fizjolog roślin 9°
2. STROMFELD Wilhelm (1832-1913) farmaceuta, powstaniec styczniowy 10°
3. MIŁASZEWSKA Wanda (1894-1944) nowelistka, pisarka 10°
4. SZAFEROWA Janina Maria (1895-1983) botanik, profesor Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk 10°
5. SZUMOWSKI Aleksander (1825-1891), pedagog, geograf 11°
6. SZAFER Władysław Józef (1886-1970) botanik, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor i dyrektor Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk, organizator nauki i ochrony przyrody w Polsce 11°
7. MIŁASZEWSKI Stanisław (1886-1944) literat, senator RP 11°
8. STROMFELD-KLAMRZYŃSKA Aleksandra z Szumińskich, 1. v. Klamrzyńska, 2.v. Stromfeld (1859-1946) śpiewaczka 11°
9. SZMURŁO Augustyn (1821-1888), filolog klasyczny 12°
10. CZERMAK Wiktor (1863-1913) profesor historii 12°
11. MIASKOWSKI Leon Ezechiel (ur. 1739) konfederat radomski, barski, targowicki, poseł 12°
12. LEŚNIEWSKI Józef Krzysztof (1867-1921) generał WP, minister 12°
13. LILPOP Stanisław (1817-1866) przemysłowiec, konstruktor 12°
14. MIASKOWSKI Feliks (1809-1889) ekonomista, pisarz, publicysta 12°
15. PRAŻMOWSKI Adam (1853-1920) mikrobiolog, działacz spółdzielczy, profesor 13°
16. HERTZ Józef (1841-1890) kupiec, powstaniec 13°
17. HERTZ Benedykt (1872-1952) bajkopisarz, satyryk 13°
18. FONTANA Julian (1810-1869) pianista, kompozytor 13°
19. LANDY Adam (1891-1937) działacz ruchu robotniczego, nauczyciel, literat 13°
20. LILPOP Wacław Józef (1884-1-949) chirurg urolog 13°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  MADALIŃSKI Ludwik Lech (4 VII 1900 Szamotuły k. Poznania - 30 VII 1973 Warszawa), aktor
  Był synem Stanisława M. i Marii z Rakowiczów, mężem Adeli Eugenii z Artztów, reżysera radiowego. W 1917 ukończył szkołę średnią w Poznaniu, nast. był tu słuchaczem niem. szkoły dram. Gotscheidta i Malena. Równocześnie, w 1917 debiutował na scenie niem., potem w filmie produkcji polsko-niemieckiej. W 1918 brał udział w Powstaniu Wielkopolskim, w 1919 występował w T. Garnizonowym 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich, w lutym 1920 z zespołem L. Dybizbańskiego był w Gdańsku, w maju t.r. został przez niego zaangażowany do T. Miejskiego w Bydgoszczy. W sez. 1920/21 grał w T. Miejskim w Inowrocławiu, 1921/22 znów pod kier. Dybizbańskiego w T. Narodowym w Poznaniu, skąd wrócił na scenę bydgoską (1922-25). W sez. 1925/26 był w zespole T. Polskiego w Katowicach, z którym w miesiącach letnich 1926 występował w T. Uzdrowiskowym w Ciechocinku. Od sez. 1927/28 związany ze scenami łódz.: do 1930 z T. Popularnym i Robotniczym, w 1930-33 z T. Miejskim. W sez. letnich 1931 i 1932 brał udział w przedstawieniach T. Letniego w łódz. Parku Staszica. Na sez. 1933/34 został zaangażowany do T. Miejskich w Wilnie, 1934-36 byt ponownie w T. Miejskich w Łodzi, 1936-39 w T. Miejskich we Lwowie, 1939-411 tamże w Polskim T. Dramatycznym. W czasie okupacji niem. nie pracował w zawodzie, brał udział w ruchu konspiracyjnym, walczył w powstaniu warszawskim. Na pocz. 1945, wg własnej relacji, znalazł się w zespole T. Miejskiego w Łodzi. W sez. 1945/46 był aktorem Starego T. w Krakowie, 1946-48 krak. T. Dramatycznych, 1948/49 grał w T. Rozmaitości w Warszawie, a gościnnie w T. Ziemi Rzeszowskiej (1949). W sez. 1949/50 występował pocz. gościnnie, a od 1 II 1950 do 1952 stale w zespole T. Śląskiego w Katowicach, 1952-62 w T. Polskim w Warszawie (jesienią 1955 gościnnie w T. im. Słowackiego w Krakowie), 1962-73 w T. Narodowym w Warszawie. Obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy scen. 27 III 1973; w maju t.r. otrzymał tytuł członka zasłużonego SPATiF-ZASP. Występował w filmach.
  W okresie przedwojennym grał różnorodne role, m.in. Lubomira („Pan Geldhab"), Freda („Mąż z loterii"), Emila („Porwanie Sabinek"), Rajmunda („Pani X"), Felka („U mety"), Jana Stockmana („Wróg ludu"), Wilsona („Romans"), Wurma (Intryga i miłość), Smugonia („Uciekła mi przepióreczka"), Szelę („Wesele"), w 1941 - Bartosza („Opowieść o Bartoszu Głowackim"). Po wojnie, jedną z pierwszych ról w Krakowie był Mieszko II w „Masławie”, w którym wg W. Natansona „objawił wielki talent aktorski” i „wybuchową, dynamiczną siłę, sprawiającą takie wrażenie, że niektórzy go wtedy porównywali, nie bez racji, z Jaraczem”. Rola Józefa w „Salonie pani Klementyny” (Katowice, 1950) została nagrodzona w 1951 na Festiwalu Pol. Sztuk Współczesnych. Oglądając M. na scenie T. Polskiego w Warszawie w roli Wokulskiego („Lalka") „wierzyło się bez zastrzeżeń, że mógł z prostego chłopaka na posyłki wydźwignąć się na człowieka wielkiego formatu. Przy tym nawet zewnętrznie pasował do tej roli. Madaliński rzeczywiście nie grał, a był Wokulskim” (J. Ciecierski). Z kolei jego Balzak w „Weselu pana Balzaka” „żył na scenie, był prawdziwy, odpowiadał naszym wyobrażeniom o pisarzu, sylwetce, geście, głosie” (L. Smolińska). Do pamiętnych ról M. w T. Polskim należał ponadto Horsztyński („Horsztyński"), Kowal („Kowal, pieniądze i gwiazdy"), Gospodarz („Wesele"), zaś w T. Narodowym m.in. Jezus („Słowo o Jakubie Szeli"), Ksiądz („Kordian"), Aktor („Na dnie"). O tej ostatniej roli J. Ciecierski napisał: „ był żałosny i wielki zarazem. Był wspaniale tragiczny. Przyznam się, że nie widziałem nigdy lepszego wykonania tej roli”. „Był to z całą pewnością aktor o niekłamanym talencie dramatycznym. Neurastenik i hipochondryk, obdarzony autentycznym nerwem teatralnym”. Według S. Polanicy jego osobowość - i w teatrze i poza teatrem - miała zawsze jakieś piętno tragizmu. Był człowiekiem serio i aktorem serio”. „Każdą swoją rolą i każdym występem spalał się. Grał z maksymalnym wysiłkiem, z ogromnym napięciem energii. Rutyna, doświadczenie, zdobycze, uznanie, osiągnięta pozycja, pochwały krytyków - nie zadowalały go, nie pozwalały mu spocząć” (W. Natanson). We wspomnieniu pośmiertnym S. Polanica stwierdził, że „w okresie występów na scenach Warszawy nie został Madaliński tak wykorzystany, jak należałoby się spodziewać. Nie otrzymał roli godnej swego ogromnego talentu. Ani na miarę swych pragnień, swej surowej samooceny, swego kunsztu”, ale wydaje się, że dotyczyć to może pobytu w T. Narodowym.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.5851.1
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.631847
  Epitafium na cm. Ew.-Aug. w Warszawie:
  Ś. P.
  LECH LUDWIK
  MADALIŃSKI
  ARTYSTA TEATRÓW
  CAŁEGO KRAJU
  UR. 4. VII. 1900 R.
  ZM. 30. VII. 1973 R.
  
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim