Ziemowit Zbigniew Karpiński (ID: teatr.20154.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STRZAŁECKI Janusz (1902-1983), malarz, profesor ASP w Warszawie 4°
2. STRZAŁECKI Zygmunt (1873-1946), malarz, konserwator 4°
3. SZYSZKO-BOHUSZ Zygmunt (1893-1982), generał WP, pisarz 5°
4. STRZAŁECKI Antoni Jan (1844-1934), malarz-dekorator 5°
5. RADKIEWICZ Stanisław (1800/01-1875) powstaniec, działacz społeczny i polityczny 6°
6. SZYSZKO-BOHUSZ Jakub (1855-1942), generał WP 6°
7. STRZAŁECKI Jan Michał (1837/1838-1919), malarz, konserwator 7°
8. STRZAŁECKI Wandalin (1855-1917), malarz, konserwator 7°
9. ŁAGUNA Stanisław Teofil (1893-1962) profesor medycyny sądowej 7°
10. MAŃKOWSKI Napoleon Ksawery (1836-1888) inżynier, powstaniec 1863, poseł 7°
11. RAKOWSKI Seweryn Apolinary (1810-1887) powstaniec 1830, emigrant 8°
12. MICHAŁOWSKI Józef Jakub (1870-1956) prawnik, historyk, dyrektor Stacji Naukowej PAU w Rzymie 8°
13. ROZBICKI Soter Antoni (1823-1876) pisarz, humorysta, muzyk, organizator imprez rozrywkowych 8°
14. POTWOROWSKI Tadeusz Piotr (1898-1962) malarz, pedagog, scenograf 8°
15. MAŃKOWSKI Henryk (1872-1924) numizmatyk, kolekcjoner 8°
16. CHŁAPOWSKI Stanisław (1822-1902) poseł, działacz społeczny 8°
17. KOŹMIAN Andrzej Edward (1804-1864) pisarz, publicysta, polityk 8°
18. MAŃKOWSKA Bogusława (1814-1901) pisarka 8°
19. MAŃKOWSKI Teodor (1816-1855) ziemianin, założyciel domów handlowych 8°
20. JANTA-POŁCZYŃSKI Leon (1867-1961) polityk, ziemianin 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  KARPIŃSKI Ziemowit Zbigniew (20 VI 1903 Rawa Mazowiecka - 1 XI 1973 Nowy Jork), aktor, reżyser
  Był synem Jana K. i Amelii z Wagnerów, mężem najpierw malarki Marii Ronczewskiej, później aktorki Klary Belskiej. Walczył w Legionach Pol. i brał udział w wojnie pol.- bolszewickiej 1920. Ukończył Gimn. im. Lelewela w Warszawie. Studia aktorskie odbył w Oddziale Dram. przy warsz. konserwatorium w 1925-28. Wydział reżyserski PIST-u ukończył w 1938 realizując „Szkoda wąsów” (T. Narodowy, 20 II 1938), a jako przedstawienie dyplomowe - „Dzieci nie chcą żyć” (T. Nowy, prem. 22 V 1938), które zwróciło uwagę krytyki. Działalność aktorską rozpoczął w sez. 1928/29 w T. Miejskim Bydgoszczy, nast. został zaangażowany przez A. Zelwerowicza do T. Miejskich w Wilnie, gdzie występował w 1929-32. Zaczynał od ról amantów, ale szybko ujawnił zdolności charakterystyczne (np. Dobczyński w „Rewizorze”, Papkin w „Zemście”, Kotwicz w „Rozbitkach"), o jego roli w „Polakach w Ameryce” pisał M. Limanowski, „śpiewa i tańczy, a werwą ze siebie mógłby obdarzyć pół miliona ludzi mających głowę zwieszoną i trochę senne oczy”. W 1932 był krótko w zespól T. Artystów w Warszawie, w sez. 1932/33 w T. Nowe Ateneum, a nast. do 1936 w teatrach TKKT W 1936-38 występował w T. Narodowym i Nc wym. Grał wówczas niewielkie role, jak np.: Herman („Sprawa Dantona”, 1933), Feliks („Dziady”, 1934), Nauczyciel tańca („Mieszczanin szlachcicem”, 1936), Filip („Dożywocie”, 1937). Równocześnie studiowa w PIST, był asystentem L. Schillera przy wystawieniu „Judyty” J. Giraudoux (1936) i Z. Nowako wskiego przy „Krakowiakach i Góralach” J.N. Kamińskiego (T. im. Słowackiego w Krakowie, 1936) Debiutował jako reżyser przedstawieniem dla dziec w T. Letnim („Wyprawa po szczęście”, 26 XII 1936) W 1938-41 grał i reżyserował w T. na Pohulance (od 1940 w T. Polskim „Pohulanka” w Wilnie) Wyreżyserował wówczas dziesięć sztuk, przeważnie komedii, jak: „Subretka”, „Dama od Maxima”, „Papa Nikoluzos”, ale również „Cyda” (1941) uznanego wówczas za „jedno z najlepszych przedstawień” (A. Maliszewski). Jako aktor występował często odnosząc sukcesy w takich rolach, jak: Gold („Zazdrość i medycyna"), Żyd („Pastorałka"), Papkin („Zemsta"), Napoleon („Madame Sans Gene"). Od 1941 przebywał w Warszawie; brał czynny udział w działalności konspiracyjnej. Był porucznikiem AK (pseud. Wagner), walczył w powstaniu warszawskim; podczas walk na Politechnice został ciężko ranny i stracił prawą rękę. Odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari. Był jeńcem obozu w Zeitheim, gdzie zorganizował teatrzyk i inscenizował piosenki z widowisk L. Schillera. Po wyzwoleniu wszedł (jako reżyser) w skład zespołu Ludowego T. im. Bogusławskiego w Lingen kierowanego przez Schillera (lipiec-grudzień 1945). Następnie wyjechał do Londynu, gdzie mimo swego inwalidztwa uczestniczył w emigracyjnym życiu teatralnym. W sez. 1948/49 współpracował z objazdowym T. Sztafeta; grał Stańczyka w „Weselu” (insc. L. Kielanowskiego, 21 V 1948). Już przed wojną, w 1934 wszedł do Zarządu Głównego ZASP-u; w 1946-48 był prezesem oraz czł. Rady Artyst. (1949-50) ZASP-u za Granicą. W 1951 przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie mieszkał do końca życia. Brał udział w życiu społecznym i artyst. środowiska polskiego. Sporadycznie reżyserował i występował, m.in. w 1956-58 w pol. programie telew. księdza Rojka (grał we fragm. „Dziadów” i „Wesela"); w imprezach teatr. Pol. Instytutu Naukowego (w 1957 grał z M. Modzelewską w „Cieniu” oraz rolę Rafaela w „Juliuszu II"). W 1955 reżyserował „Godzinę przestrogi” wraz z „Odludkami i poetą”, które złożyły się na wieczór jubileuszowy J. Lechonia występującego w roli Astolfa. W reżyserii K. grano w Detroit „Hrabinę” (1956) wystawioną przez Polonia Opera Co. of New York City. Podobnie jak w Wilnie, występował też często jako recytator.
  Sporadycznie publikował artykuły w prasie emigracyjnej i wygłaszał odczyty. Drukował m.in. wspomnienie o L. Schillerze w londyńskich „Wiadomościach” (1955 nr 44).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.20154.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim