Witold Małkowski h. Bombek (ID: psb.13377.7)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. TATARKIEWICZ-MAŁKOWSKA Wanda (1890-1972), pisarka, reżyser teatralny i radiowy 1°
2. KOZŁOWSKI Stanisław Gabriel (1860-1922) dramatopisarz 2°
3. BOGUSŁAWSKI Władysław (1838-1909) krytyk teatralny 3°
4. GARBIŃSKI Kajetan (1796-1847) profesor UW 3°
5. CIECHANOWSKI Stanisław (1845-1927) prawnik, ziemianin 3°
6. GRZEGORZEWSKI Marian (1869-1941) adwokat, działacz polityczny 4°
7. GRABIŃSKI Władysław (1827-1866) autor i tłumacz rozpraw rolniczych 4°
8. SZESKI Jerzy (1920-1992) scenograf 4°
9. BOGUSŁAWSKI Stanisław (1805-1870) komediopisarz 4°
10. SADOWSKI Michał Józef (1857-1900) działacz polonijny w USA, dziennikarz 5°
11. PIOTROWSKI Stanisław (1849-1919) prawnik, ekonomista, socjolog 5°
12. PANKIEWICZÓWNA Emilia (1864-1926) nauczycielka, działaczka oświatowa i społeczna 5°
13. PANKIEWICZ Jan (1816-1899) nauczyciel, założyciel szkoły realnej w Warszawie 5°
14. NORBLIN Stanisław Ignacy (1859-1920) przemysłowiec warszawski 5°
15. NORBLIN Aleksander Jan (1777-1828) brązownik, odlewnik, protoplasta polskiego rodu Norblinów 5°
16. KOZŁOWSKI Stanisław Jerzy (1891-1917) malarz, poeta, piosenkarz 5°
17. KOZŁOWSKI Bolesław Edward (1907-1958) pracownik dyplomacji, publicysta 5°
18. DMUSZEWSKA Konstancja (1784-1854) Śpiewaczka 5°
19. BOGUSŁAWSKI Wojciech (1757-1829) dyrektor teatru, aktor 5°
20. NORBLIN DE LA GOURDAINE Jan Piotr (1745-1830) malarz, grafik, rysownik 6°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MAŁKOWSKI Witold (14 VIII 1884 Lucerna w Szwajcarii - 9 VII 1962 Łódź), scenograf, reżyser
  Był synem adwokata Władysława M. i Aleksandry z domu Andrault de Langeron, mężem aktorki Hanny M. W 1903 ukończył gimn. im. Sobieskiego w Krakowie, następnie wyjechał do Monachium, gdzie studiował architekturę. Zainteresowania teatr., rozbudzone jeszcze w Krakowie, sprawiły, że zajmował się szczególnie architekturą budynków teatr., a jego pracą dyplomową (1908) był projekt teatru. W Monachium zetknął się m.in. z M. Littmanem, studiował malarstwo, uczęszczał do szkoły dram. E. Possarta. Po studiach przebywał w Paryżu i Londynie, gdzie praktykował w pracowniach teatr., poznając urządzenie zaplecza i wyposażenie sceny. Po powrocie do kraju pracował początkowo jako konserwator zabytków i architekt wnętrz. W 1909 budował pawilony na wystawę w Częstochowie i wtedy po raz pierwszy podjął współpracę z t. projektując dekoracje dla tamtejszego zespołu M. Przybyłko-Potockiej. Później mieszkał w Krakowie i pracował jako konserwator na Wawelu. Podczas I wojny świat. walczył w Legionach.
  Po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie w 1919 nawiązał kontakt z T. Reduta. W sez. 1920/21 pracował jako scenograf w T. Praskim (przygotował m.in. dekoracje do „Kupca weneckiego"). W 1921-23 współpracował jako kierownik techniczny i scenograf z Redutą; zaprojektował scenografię „Ewy”, „Czupurka” oraz kostiumy do „Balwierza zakochanego”. Wykładał też w Instytucie Reduty i w Państw. Szkole Dramatycznej oraz w Szkole Instruktorskiej Związku Teatrów Ludowych. Był autorem podręczników dla zespołów amatorskich i artykułów dla „Teatru Ludowego”. W sez. 1923/24 opracował dla T. im. Fredry scenografię „Gwałtu, co się dzieje” i „Ślubów panieńskich”. W sez. 1925/26 był naczelnym scenografem Zjednoczonych T. Pomorskich; projektował m.in. dekoracje do „Halki” i „Aidy” w Toruniu oraz do „Balladyny” i „Irydiona” w Bydgoszczy. Po likwidacji Zjednoczonych T. Pomorskich pozostał w sez. 1926/27 jako scenograf w T. Miejskim w Toruniu. Potem przeniósł się do Wilna, gdzie pracował jako architekt, a w sez. 1929/30 był scenografem tamtejszych T. Miejskich; projektował m.in. scenografię „Dziadów”, „Snu nocy letniej” i „Rzeźbiarza masek”. W 1930-39 pracował w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Przygotowywał tam m.in. scenografię „Hamleta”, „Don Juana”, „Zemsty”, „Judasza”, „Wieczoru Trzech Króli”, „Romea i Julii”, a ponadto inscenizował część przedstawień, wśród których szczególne znaczenie miała „Nieboska komedia” (1936). Podczas II wojny świat., wraz ze swą żoną oraz z S. Dąbrowskim prowadził w Warszawie tajne nauczanie aktorów. Od października 1944 na polecenie Resortu Kultury PKWN kierował wraz z żoną Studium Dramatycznym przy amatorskim zespole Fredreum w Przemyślu. W lecie 1945 przeniósł się do Warszawy i tu zorganizował Liceum Techniki Teatralnej, w którym uczył do 1951. Po wojnie współpracował z t. tylko sporadycznie, m.in. w 1951 wystawił w T. im. Żeromskiego w Radomiu „Dwóch paniczów z Werony” we własnym przekładzie oraz inscenizacji i reżyserii, a w 1953 projektował scenografię „Dam i huzarów” w T. Ziemi Łódzkiej. W 1952-54 był wykładowcą Państw. Wyższej Szkoły Aktorskiej w Łodzi, potem przeszedł na emeryturę.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.16327.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17908.4
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  WITOLD
  MAŁKOWSKI
  SCENOGRAF I PEDAGOG
  14.VIII.1884 - 9.VII.1962
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 15 str. 28: psb.13377.7
  Polski Słownik Biograficzny t. 52 str. 620: psb.35098.6
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4247x
  sw.128976 Informacja p. Stanisława J. Plewaki (z 2.7.2010)
  sw.64623 http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/115286

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim