Władysław Wojciech Bogusławski z Bogusławic h. Świnka (ID: 1.1293.15)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BOGUSŁAWSKI Stanisław (1805-1870) komediopisarz 1°
2. KOZŁOWSKI Stanisław Gabriel (1860-1922) dramatopisarz 2°
3. BOGUSŁAWSKI Wojciech (1757-1829) dyrektor teatru, aktor 2°
4. DMUSZEWSKA Konstancja (1784-1854) Śpiewaczka 2°
5. NORBLIN Aleksander Jan (1777-1828) brązownik, odlewnik, protoplasta polskiego rodu Norblinów 3°
6. NORBLIN Stanisław Ignacy (1859-1920) przemysłowiec warszawski 3°
7. DMUSZEWSKI Ludwik Adam (1777-1847) aktor, pisarz sceniczny 3°
8. OSIŃSKA Rozalia (1786-1866) aktorka 3°
9. PIEROŻYŃSKA Marianna Franciszka (1764-1816) aktorka, śpiewaczka 3°
10. NORBLIN Juliusz Stefan (1892-1952) malarz, emigrant 4°
11. NORBLIN Wincenty Konstanty (1805-1872) platernik, właściciel fabryki brązów 4°
12. NORBLIN DE LA GOURDAINE Jan Piotr (1745-1830) malarz, grafik, rysownik 4°
13. SAUVAN Ludwik (1798-1843) lekarz hydroterapeuta 4°
14. NACEWICZÓWNA Marianna Aniela (1801-1854) aktorka 4°
15. TATARKIEWICZ-MAŁKOWSKA Wanda (1890-1972), pisarka, reżyser teatralny i radiowy 4°
16. PIEROŻYŃSKI Leon (ok. 1745/53-1827) dramatopisarz, poeta, aktor 4°
17. OSIŃSKI Ludwik (1775-1838) poeta, tłumacz, krytyk, profesor 4°
18. KOZŁOWSKI Stanisław Jerzy (1891-1917) malarz, poeta, piosenkarz 5°
19. LIPSKI Jacek (1799-1872) konstruktor hutniczy 5°
20. LINOWSKI Zygmunt (1739-1808) pijar, kaznodzieja, pisarz 5°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BOGUSŁAWSKI Władysław (9 II 1839 Warszawa - 18 VIII 1909 Warszawa), reżyser
  Był synem => Stanisława B. i => Katarzyny Frohlich, wnukiem - Wojciecha B. W 1857 ukończył w Warszawie gimn. realne oraz szkołę muz. (klasę fortepianu pod kier. I. Dobrzyńskiego). W 1858-63 odbywał uniwersyteckie studia prawno-administracyjne, filozof., lit. oraz muz. w Moskwie, Petersburgu, Paryżu, Heidelbergu i warsz. Szkole Głównej. Po wybuchu powstania styczniowego wrócił do kraju i objął funkcję referenta prasy zagranicznej w Departamencie Prasowym przy R. Traugutcie. W procesie Rządu Narodowego w 1864 został skazany na karę śmierci, następnie dzięki staraniom rodziny zamienioną na dożywotnią katorgę, a w końcu na dziesięć lat ciężkich robót w Usolju na Syberii. Po roku przeniesiony do Irkucka, zajmował się tam organizacją życia muz. w pol. kolonii, dając koncerty i lekcje muzyki. Amnestionowany, w początku 1869 wrócił do kraju i objął felieton teatr. i muz. w „Kurierze Warszawskim”.
  Wychowanek epoki romantycznej, kształtujący poglądy ideowo-artyst. pod wpływem oświeceniowych, racjonalistycznych tradycji środowiska, wszedł w literaturę w epoce pełnego rozkwitu pozytywizmu. Rozbieżność poglądów ideowo-estetycznych po przeszło dziesięcioletniej nieobecności w kraju była powodem konfliktów młodego krytyka z otoczeniem zarówno lit. jak teatr., co odbiło się w sposób decydujący na pierwszym okresie jego kariery. U źródeł estetyki B. odnajdujemy kryteria klasyków warsz., skojarzone z wysokim poczuciem narodowej i wychowawczej misji sztuki, przede wszystkim teatru, który uważał za syntezę sztuk. Przed teatrem, jedyną wówczas oficjalną pol. placówką kulturalną, zakreślał od początku zbyt rozległe horyzonty i zanadto zobowiązujący w poczuciu ogółu program, w zestawieniu z warunkami kulturalnego zastoju Warszawy lat siedemdziesiątych.
  Od 4 V do 12 XII 1876 zajmował stanowisko reżysera dramatu i komedii WTR i „zaczął tworzyć repertuar umiejętnie i celowo, wprowadzał na scenę dzieła Szekspira i V. Hugo, wyzyskując co się tylko dało w zakresie twórczości oryginalnej”, ale „pod względem fachowym nie był przygotowany do trudnej pracy inscenizacyjnej, do studiowania z aktorami ról i sytuacji” (J. Kotarbiński: „Aktorzy i aktorki"). Spotkał się ze zorganizowaną opozycją i bojkotem wpływowej grupy aktorskiej oraz większości prasy warsz. i musiał ustąpić z teatru. Owocem tych doświadczeń była wydana w 1879 w Warszawie książka o aktorach lat siedemdziesiątych warsz. T. Rozmaitości pt. „Siły i środki naszej sceny”, najpełniejszy dotąd zarys monograficzny aktorstwa tzw. epoki gwiazd. B. stawiał tu problem „całości” widowiska w teatrze. Poza wartością dokumentacyjną książka stanowi cenną dotąd pozycję ze względu na jej treści teoretyczno-programowe.
  Do działalności w t. B. nie wrócił już nigdy, choć np. w 1879 otrzymał propozycję objęcia kier. artyst. t. lwowskiego. W 1880 został członkiem komitetu dla zbadania sytuacji t. warszawskich; w 1881 wespół z kilkoma czołowymi aktorami projektował w nowo powstałym T. Małym założenie kameralnej sceny doświadczalnej (która byłaby „pepinierą młodych talentów” i szkołą „doborowego repertuaru"); do końca życia uczestniczył w komisjach teatr., i konkursach dramatycznych. Oceniając trzeźwo „obiektywne warunki” nie kusił się już o reformy podstawowe, z których nie zrezygnował zresztą do końca. Jego recenzje i rozprawy budziły zawsze ferment, wpływały na poglądy i koncepcje gry, o czym świadczą po latach wspomnienia aktorskie. Domagając się pełnej autonomii teatru, za najważniejszy warunek dalszego jego rozwoju uważał unarodowienie scen warsz. i stworzenie żelaznego repertuaru dramatu i opery polskiej. Jako krytyk teatr., muz. i lit. współpracował m.in. z „Kurierem Warszawskim” (1870-87, 1899-1901), „Kurierem Codziennym” (1878, 1887-89), „Tygodnikiem Powszechnym” (1881-1882), „Echem Muzycznym, Teatralnym i Artystycznym” (1883-84), „Gazetą Polską” (1889-98), „Tygodnikiem Ilustrowanym” (1898-1904), „Biblioteką Warszawską” (od 1890 do zgonu). W 1885 objął posadę w biurach Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej; praca ta dała mu możliwość odbycia licznych podróży teatr. po Europie. W 1887 opublikował pracę o początkach pol. sceny narodowej i jej założycielu pt. „Wojciech Bogusławski”, zamieszczoną jako wstęp do dramatu S. Kozłowskiego „Albert wójt krakowski”. W tych latach nawiązał stały kontakt z ,Revue d'Art Dramatique”, gdzie w 1889 w nr 88 i 89 zamieścił syntetyczny zarys „Le theatre en Pologne”. W 1890 został obok D. Henkla współred. „Biblioteki Warszawskiej"; nawał zajęć sprawił, że ostatecznie przeszedł na uprawiany już do końca życia typ obszernych kwartalnych kronik sprawozdawczych z zakresu teatru, dramatu i muzyki, drukowanych w zeszytach „Biblioteki Warszawskiej”. Należał do przedstawicieli najbardziej twórczej pol. krytyki teatralnej. L. Schiller określił go jako „najświetniejszego, najbardziej przygotowanego do swego zawodu i najwnikliwszego krytyka teatralnego w ostatnim dwudziestopięcioleciu ubiegłego i na początku naszego wieku”. Prócz teatru, który był jego główną pasją, zajmował się publicystyką muz. a także krytyką i historią literatury. Był również autorem nowel ogłaszanych w czasopismach i tłumaczył sztuki dram. oraz powieści. Ożeniony był z Julią Norblin (ślub 30 IX 1871 w Warszawie).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.4999.1
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.1293.15 - t. I s. 352: Bogusławscy h. Świnka
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.225.1.2 - Bogusławski h. Świnka
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.225.1.5 - Bogusławski h. Świnka
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  WŁADYSŁAW
  BOGUSŁAWSKI
  LITERAT
  URO. D. 9 LUTEGO 1839
  + D. 18 SIERPNIA 1909 R.
  SPOKÓJ JEGO CZYSTEJ DUSZY
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 15 str. 28: psb.13377.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 2 str. 212: psb.1650.1
  Włodzimierz Dworzaczek (Genealogia i Teki Dworzaczka) - dw.34437 Dw.,rkps.14402,s.822
  n.42809 Nekrologia Minakowskiego (42809)
  n.55140a Nekrologia Minakowskiego (55140)
  sw.101320 Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 1-3, Warszawa 1932-1935
  sw.207423 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 88/1893 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1893b&kt=2 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim