Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Hilary Meciszewski h. Prawdzic (ID: lu.16359)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 73.374 (top 7%), Liczba łóżek od MJM: 18 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, człowiek teatru, student Uniwersytetu Warszawskiego (1820)

  • Nekrolog: autor; członek towarzystwa naukowego krakowskiego; dyrektor teatru; obywatel, deputowany do sejmu rzeczypospolitej [!], sekretarz sejmów rzeczypospolitej, właściciel domu w Krakowie
  • Urodzony dnia 7 II 1802 - Kraków
  • zmarł dnia 14 III 1855Kraków
  • Wiek: 53 lat
  • All sources for this person
    Add or correct dates and places

  • Polski Słownik Biograficzny t. 20 s. 359 MECISZEWSKI Hilary Walenty (1803-1855) publicysta, polityk, tłumacz, kompozytor
  • Wikipedia (Hilary Walenty Meciszewski): Hilary Walenty Meciszewski, h. Prawdzic (ur. 7 lutego 1802 w Krakowie, zm. 14 marca 1855 tamże) – polski publicysta, polityk, reżyser teatralny; syn pułkownika Kacpra Meciszewskiego i przyrodni młodszy brat pułkownika Filipa Meciszewskiego, zabitego na początku Nocy Listopadowej. więcej...
ilustracja

Rodzice

ilustracja
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1770
  • zmarła
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie ?    ?    ?    ?
&    &    &    &
?    ?    ?    ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Zaloguj się
?1730-1798
   Zaloguj się
?1730-
   Zaloguj się
?1740-
   Zaloguj się
?1750-
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Zaloguj się, bohater PSB
1763-1803
   Zaloguj się
?1770-
|    |
2    3



|
Hilary Meciszewski h. Prawdzic, bohater PSB, 1802-1855

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: w roku 1825, Kraków, par. Mariacka (obecn. woj. małop.), ): Zaloguj się ?1800- , (Rodzice : Zaloguj się ?1760- & Zaloguj się ?1770-) , dzieci
    1. Ż Zaloguj się 1839-1891
       & Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii 1842-1915 dzieci
    2. M Zaloguj się ?1840-1858
    3. Ż Zaloguj się ?1840-
       & Zaloguj się ?1830- dzieci
    4. Ż Zaloguj się 1841-1870
  • Inne małżeństwa i dzieci ojca: Kasper Meciszewski h. Prawdzic, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. M Zaloguj się 1768-1848
      ■  & Zaloguj się ?1770- dzieci | M Zaloguj się 1800-1871| Ż Zaloguj się 1802-1848| Ż Zaloguj się ca 1810-1895| Ż Zaloguj się 1810-1856 |
    2. Ż Zaloguj się 1776-
      □  & Zaloguj się ?1780-
    3. M Zaloguj się 1797-1843
    4. M Zaloguj się bohater PSB i Wiki , sekretarz [cen] dwór królewski 1763-1803
      ■  & Zaloguj się ?1760- dzieci | M Zaloguj się 1786-1830| Ż Zaloguj się 1788-| Ż Zaloguj się 1794-| Ż Zaloguj się 1797-1802| Ż Zaloguj się 1799-1802| M Zaloguj się 1801-1802 |
      ■  & Zaloguj się ?1770- dzieci | M Hilary Meciszewski h. Prawdzic 1802-1855 |
    5. M Zaloguj się artykuł w Nekrologii 1772-1854
      ■  & Zaloguj się artykuł w Nekrologii 1804-1859 dzieci | M Zaloguj się ?1820-| Ż Izabella Maria Emilia Meciszewska h. Prawdzic 1822-1873| Ż Zaloguj się 1824-1895| Ż Zaloguj się ca 1830-1831 |
    6. Ż Zaloguj się ?1770-
      ■  & Zaloguj się bohater PSB i Wiki , sekretarz [cen] dwór królewski 1763-1803 dzieci | M Hilary Meciszewski h. Prawdzic 1802-1855 |
    7. Ż Zaloguj się ca 1796-
      ■  & Zaloguj się ca 1786-1842 dzieci | Ż Zaloguj się ca 1817-1853| M Zaloguj się ?1820-| M Zaloguj się ?1820- |

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. MECISZEWSKI Kacper (1763-1803) prawnik, autor dramatyczny
    2. MECISZEWSKI Filip Nereusz (1786-1830) profesor matematyki UJ, pułkownik, inżynier
    3. GETTLICH Antoni (1842-1915) pedagog
    4. MUCZKOWSKI Józef (1795-1858) historyk, filolog, bibliotekarz, profesor UJ
    5. SKARBEK-GIŻYCKA Krystyna (1915-1952) agentka angielskiego wywiadu i angielskiej organizacji dywersyjnej w czasie drugiej wojny światowej
    6. SAWICKI Jakub Teodor (1899-1979) prawnik, historyk prawa
    7. PAWLIKOWSKI Adam (1925-1976) aktor, krytyk filmowy i muzyczny
    8. MUCZKOWSKI Stefan (1832-1896) notariusz, wiceprezydent Krakowa
    9. KOZICKI Jerzy (1890-1952) inżynier naftowy, poseł
    10. JONSCHER Karol (1889-1955) profesor pediatrii
    11. ŁĘSKI Józef Franciszek (1760-1825) profesor astronomii UJ, matematyk, kartograf, malarz
    12. MUCZKOWSKI Antoni (1807-1852) filolog, archiwista
    13. BARTYNOWSKI Władysław (1832-1918) numizmatyk, archeolog
    14. LINOWSKI Aleksander (ok. 1759-1820) poseł sejmowy, senator, kasztelan, działacz i pisarz polityczny
    15. SCHAETZEL Stanisław (1856-1942) adwokat, burmistrz Brzeżan
    16. SAWICKI Jan (1859-1940) prezydent senatu austriackiego Trybunału administracyjnego
    17. RYCHŁOWSKI Bolesław Sylforian (1865-1941) hydrogeolog, przedsiębiorca
    18. POKUTYŃSKI Filip Roman (1829-1879) architekt
    19. HUBE Jan Michał (1737-1807) matematyk, fizyk
    20. BARTYNOWSKI Maksymilian (1800-1839) sędzia, numizmatyk

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      MECISZEWSKI Hilary (7 II 1802 Kraków - 14 III 1855 Kraków), dyr. teatru, reżyser
      Był synem Kaspra M., prawnika i pułkownika wojsk polskich. Ukończył szkoły średnie w Krakowie, następnie studiował prawo na uniw. lwow. i warszawskim. Za namową rodziny udał się w dłuższą podróż po Europie zachodniej. Po powrocie osiedlił się w Krakowie i rozpoczął żywą działalność publiczną. W grudniu 1830 został adiutantem Wodzickiego w gwardii miejskiej, następnie szefem sztabu. W marcu 1831 został sekretarzem komitetu obywatelskiego dla niesienia pomocy rannym powstańcom i ich rodzinom. Wybierany do sejmów w 1833, 1838, 1844, był jednym z jego najczynniejszych reprezentantów. Domagał się m.in. poparcia rządowego dla teatru. W 1834 wydawał i redagował „Tygodnik Krakowski”, w którym pisywał recenzje teatralne. W lecie 1835 przebywał w Paryżu, gdzie nawiązał ścisłe stosunki z ks. A. Czartoryskim. Później był jego zaufanym korespondentem politycznym. W 1843 ogłaszał w „Gazecie Krakowskiej” swoje „Uwagi o teatrze krakowskim”, wydane potem w formie książkowej. Dzieło to miało mu utorować drogę do dyr. teatru. Po długich zabiegach otrzymał ją w jesieni 1843 (jego wspólnikiem finansowym był J. Mączyński). Na inaugurację (11 XI 1843) wystawił specjalnie napisany z tej okazji utwór K. Majeranowskiego „Przeszłość i teraźniejszość sceny polskiej”. Jego dyr. trwała przez dwa sezony. W tym czasie t. krak. dwukrotnie wyjeżdżał na występy gościnne do Poznania (czerwiec i lipiec 1844; maj, czerwiec i lipiec 1845); nadto w lecie 1844 do Buska i Solca, a w lecie 1845 do Płocka, Lublina i Radomia. W początku 1845 ukazała się jego książka pt. „Kilka słów Hilarego Meciszewskiego do Redaktora „Gazety Poznańskiej”. M. odpierał w niej zarzuty, jakie wywołała jego działalność teatralna. 25 VIII 1845 sam złożył jednak dyr. w ręce J. Mączyńskiego. W ciągu następnych miesięcy nadal czynnie uczestniczył w życiu politycznym Krakowa. Po upadku rewolucji krak. powrócił do zagadnień teatralnych. W początku 1847 opracował plan teatr. towarzystwa akcyjnego, które wzmocniłoby podstawy finansowe t. i nadało mu cechy instytucji publicznej. Dzięki energii M. zebrano ponad połowę potrzebnego kapitału (przeszło 100 000 zł), a na zebraniu akcjonariuszy wybrano komitet zarządzający. Następnie komitet zawarł z Mączyńskim umowę, która miała być zatwierdzona przez rząd. Wypadki polityczne udaremniły dalszą działalność komitetu. W 1851, w artykułach ogłoszonych w „Czasie”, M. przypomniał swą inicjatywę i sprawił, że w kwietniu 1852 ponownie zwrócono się do rządu w sprawie reaktywowania towarzystwa. Tym razem stanęła na przeszkodzie germanizacyjna polityka władz austriackich. M. był człowiekiem wielostronnie utalentowanym. Napisał kilka dzieł na tematy polityczne i prawnicze. Teatrem interesował się gruntownie. Przełożył kilka dramatów (m.in. „Angelo Malipieri, Monaldeschi"), próbował nawet swych sił jako aktor uczestnicząc w przedstawieniach amatorskich. Jego „Uwagi o teatrze krakowskim” były książką pod wieloma względami przełomową. Prócz ostrej krytyki stosunków panujących w t. krak. zawierały nowe i słuszne postulaty, m.in. stworzenia żelaznego repertuaru, złożonego z najwybitniejszych pol. sztuk wszystkich okresów. Od inscenizacji M. domagał się obrazu wiernego rzeczywistości historycznej, idąc w tym za tendencją romantyczną, która słabo zaznaczała się w t. polskich. W grze aktorskiej piętnował zaniedbania dykcji i prowincjonalną manierę. Jako dyr. t. zrealizował wiele ze swoich postulatów. Po części własnym kosztem, po części za pieniądze rządu sprowadził wiele nowych dekoracji z pracowni Gropiusa, Papego i Bergera. Przywrócił w zespole dyscyplinę, unowocześnił reżyserię, pracował z aktorami oddając im do dyspozycji swoją bibliotekę, dzieląc się z nimi swoją wiedzą, wysyłając ich do Wiednia, by mogli zapoznać się z grą tamtejszych aktorów. Oddziaływało to b. korzystnie na utalentowanych aktorów, którym brakło ogólnego wykształcenia, jak np. w wypadku J. Królikowskiego. W ciągu dwóch sez. wystawił trzynaście komedii A. Fredry, nadto liczne utwory W. Bogusławskiego, J.U. Niemcewicza, A. Felińskiego, J. Korzeniowskiego. W obcym repertuarze figurowali: W. Szekspir, Molier, P. Corneille, C. Goldoni, P. Beaumarchais, F. Schiller, A. Dumas i V. Hugo. M. stworzył również dobry zespół operowy, który wykonywał m.in. utwory G. Rossiniego, CM. Webera, V. Belliniego. Jako inscenizator olśnił Kraków przedstawieniem „Dziewicy Orleańskiej"; w widowisku tym uczestniczył cały zespół ubrany w nowe kosztowne kostiumy, wzmocniony bez mała stu statystami, na tle dekoracji przedstawiających m.in. płonący obóz i katedrę w Reims. Pełen inicjatywy, energiczny, był jednak drażliwy i porywczy. Szybko też popadł w konflikty z aktorami (m.in. z J. Rychterem), co przyczyniło się do jego rezygnacji. Jego dyr. była zbyt krótka, żeby trwale oddziałać na poziom t. krakowskiego. Obudziła jednak w Krakowie większe ambicje, zrealizowane w czasach S. Koźmiana, który wyzyskał niektóre pomysły M.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.78888.1
      Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 77/1855 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=41155 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
      Hilary MECISZEWSKI
      obywatel m. Krakowa, czł. Tow. Naukowego Krakowskiego, b. dyrektor teatru tamże i autor pism wielu; zm. 14 III 1855, żył lat 53, pozostawił krewnych w Królestwie

      Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 358: psb.17510.12
      Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 359: psb.17511.1
      Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 362: psb.17512.8
      Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 141): Meciszewski Hilary, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, wpis 23 IX 1820
      Syn Kacpra, wybitnego prawnika, sekretarza królewskiego, nobilitowanego w 1789 przez biskupa krakowskiego ks. Michała Poniatowskiego, pułkownika w powstaniu kościuszkowskim. Ur. w Krakowie. Uczęszczał na uniwersytet we Lwowie, a potem w Warszawie. Jeszcze w czasie studiów redagował w 1823 „Kurier dla Płci Pięknej”. Po ukończeniu studiów podróżował po Europie. W 1830, po wybuchu powstania, był adiunktem prezesa Senatu Wolnego Miasta Krakowa, Wodzickiego, w Gwardii Miejskiej, później szefem Sztabu, od marca 1831 sekretarzem komitetu obywatelskiego do pomocy rannym żołnierzom. Potem osiadł w Krakowie, gdzie był właścicielem Hotelu Rosyjskiego, otrzymanego w posagu żony, Józefy Szydłowskiej. Historyk Rzeczypospolitej Krakowskiej i jeden z najzdolniejszych ówczesnych publicystów krakowskich. W 1833-1844 kilkakrotnie wybierany na posła do sejmu Rzplitej Krakowskiej; należał do stronnictwa konserwatywnego, zwalczał, jako skrajny konserwatysta, radykałów. W 1834 redaktor i wydawca „Tygodnika Krakowskiego”. Latem 1835 nawiązał kontakt z ks. A. Czartoryskim podczas pobytu w Paryżu i stał się odtąd jego zaufanym rzecznikiem i korespondentem politycznym. Jesienią 1843 po kilkuletnich staraniach i ogłoszeniu Uwag o Teatrze Krakowskim (Kraków 1843) został dyrektorem i dzierżawcą teatru krakowskiego. Kierował nim przez dwa lata, wystawiając trzynaście sztuk, ogłaszając równocześnie prace teatrologiczne. Na skutek krytyki i konfliktów w zespole, będących następstwem jego autokratyzmu, złożył w sierpniu 1845 rezygnację. Opracował plan towarzystwa akcyjnego do wzmocnienia finansowego teatru. Akcja ta skończyła się niepowodzeniem mimo powoływania kilkakrotnie komitetów z prominentów krakowskich. Pozostawał dzierżawcą teatru do 1847. W tymże roku został członkiem Tow. Naukowego Krakowskiego. 12 II 1846, po wybuchu powstania, został sekretarzem i duszą działalności konserwatywnego Komitetu Bezpieczeństwa, powstałego w Krakowie pod przewodnictwem Józefa Wodzickiego. Aresztowany, więziony przez kilka miesięcy, przeniósł się po zwolnieniu do Berlina, skąd wrócił do Krakowa w 1848, poświęcając się publicystyce politycznej. W maju 1848 uczestniczył w zjeździe delegatów we Wrocławiu przed Zjazdem Słowiańskim w Pradze. Przebieg Zjazdu przedstawił w publikacji Zjazd polski we Wrocławiu w dniu 5 maja 1848 r. (Lwów 1849). Redagował „Dziennik Narodowy” w Krakowie, potem „Polskę” we Lwowie, pismo poświęcone wiadomościom politycznym, gospodarczym, przemysłowym i handlowym, organ Stowarzyszenia Ziemiańskiego; pismo to spotkało się z krytyką obozu demokratycznego w Galicji i na emigracji. Po zamknięciu przez władze austriackie „Polski” za ataki na rząd M. wrócił do Krakowa. Należał do redakcji „Dwutygodnika Literackiego” i „Czasu”. Jednocześnie współpracował z „Gazetą Warszawską”. W tym okresie kierował również biurem likwidacyjnym majątków Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rezultatem tej pracy było wiele artykułów, ogłoszonych w „Czasie” w 1849-1850: Posag Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w odpowiedzi na uwagi J. Mieroszewskiego w tej sprawie – Rzecz do historii majątku Uniwersytetu Krakowskiego tudzież prawa młodzieży polskiej uczęszczania do niego na nauki (Kraków 1850). Politycznie był związany z Wielopolskim, Józefem Wodzickim (któremu poświęcił wspomnienia) i krakowskim historykiem prawa Antonim Zygmuntem Helclem. Autor wielu dzieł, prac publicystycznych oraz pism polemicznych, m. in. Historii Rzeczypospolitej Krakowskiej, epoka czasu od miesiąca maja 1815 do listopada 1846. Druku całości nie dokończono, jako fragment wydano Sześć lat politycznego bytu Rzeczypospolitej Krakowskiej (1827-1833) (Berlin 1846) oraz w 1840 w jęz. polskim i francuskim w Paryżu Memoriał historyczny i polityczny o stanie obecnym wolnego miasta Krakowa i jego okręgu na poparcie adresu obywateli krakowskich, podanego rządowi francuskiemu i angielskiemu w 1839 roku (wydane przez Ludwika Królikowskiego w Paryżu, 1840). W 1838 wydał Diariusz Sejmu Wolnego m. Krakowa za 1837/38. Autentycznym źródłem jest ogłoszone przez niego po polsku i niemiecku Bombardowanie m. Krakowa dn. 26 kwietnia 1848. Napisał też pamiętnik, którego część dotyczącą porozumienia Tow. Patriotycznego z Krakowem na początku powstania listopadowego ogłosił w 1851 w Krakowie pt. Wizyta braci Malinowskich z Warszawy, odbyta w Krakowie dnia 17 grudnia 1830. Przełożył na język polski kilka sztuk autorów włoskich i francuskich. Jego Uwagi o Teatrze Krakowskim zawierały ostrą krytykę stosunków w tamt. środowisku artystycznym. Jako dyrektor teatru dążył do unowocześnienia scenografii i gry aktorskiej, czego dowodem m. in. wystawienie Dziewicy Orleańskiej. Zmarł w Krakowie.
      Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.16359
      n.6982 Nekrologia Minakowskiego (6982)

    źródła:
    - ślub: Akt małżeństwa: Kraków WNMP (Mariacki) (obecn. woj. małop.), rok 1825, nr aktu 18 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://szukajwarchiwach.pl/29/328/0/2/59#tabSkany [podgląd]
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 19.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 107.23.85.179