Iwo Wiktor Gall (ID: psb.16275.4)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŁUSZCZKIEWICZ GALLOWA Róża Antonina (1893-1919) aktorka 1°
2. GALL Jan (1856-1912) muzyk, kompozytor 1°
3. ŁUSZCZKIEWICZ Władysław (1828-1900) historyk sztuki, malarz, profesor, dyrektor muzeum 3°
4. JENDL Teodor Franciszek (1861-1895) lekarz, publicysta 4°
5. KOPROWSKI Jan (1843-1920) ogrodnik 5°
6. PIOTROWSKI Gustaw (1863-1905) fizjolog, profesor 5°
7. RAMLOW Saladyn Wiktor (1840-1882) powstaniec 1863, emigrant, lekarz 5°
8. PIOTROWSKI Gustaw (1833-1884) fizjolog, profesor, rektor 6°
9. ŁUSZCZKIEWICZ Marek (1873-1932) działacz polityczny, poseł 6°
10. KRZYŻANOWSKI Józef Walenty (1799?-1849) minister sprawiedliwości 6°
11. KONCEWICZ Jan Tomasz (1795-1859) profesor Instytutu Politechnicznego 7°
12. SAWICZEWSKI Józef Tomasz (1762-1825) profesor farmacji i toksykologii 8°
13. RÓŻYCKI Tadeusz Edmund (1827-1893) dowódca powstania 1863 na Rusi 8°
14. RÓŻYCKI Karol (1879-1938) profesor hodowli zwierząt 8°
15. MOSSAKOWSKI Jan Mateusz (1885-1974) chirurg, profesor AM w Warszawie 8°
16. LIPSKI Jacek Jan (1892-1925) bibliotekarz, historyk 8°
17. KOCHANOWSKI Roman (1857-1945) malarz 8°
18. FRIEDLEIN Daniel Edward (1802-1855) księgarz, wydawca 9°
19. FRIEDLEIN August (1808-1891) zegarmistrz krakowski 9°
20. CIECHOMSKI Andrzej (1858-1928) lekarz 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  GALL Iwo Wiktor (1 IV 1890 Kraków - 12 II 1959 Kraków), scenograf, reżyser, dyr. teatru
  Był synem kompozytora Jana G. i Marii z Wójcikiewiczów, mężem => Róży Łuszczkiewicz, potem aktorki Haliny G. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie kontynuował studia w Berlinie i Wiedniu. Podczas I wojny świat. przebywał w Wiedniu i współpracował z tamtejszym T. Polskim, przygotowując m.in. scenografię „Hamleta” i „Sędziów”. Potem mieszkał we Lwowie, w 1918 wrócił do Krakowa, gdzie 1921-22 współpracował z T. im. Słowackiego projektując m.in. kostiumy do „Strasznych dzieci” i scenografię „Horsztyńskiego”. W 1923-29 współpracował z T. Reduta (najpierw w Warszawie, od 1925 w Wilnie). W okresie pracy w Reducie projektował nie tylko scenografię wielu przedstawień, ale także urządzenie wnętrza teatru, stroje robocze i czuwał nad całokształtem spraw plastycznych. Najważniejszymi osiągnięciami tego okresu były opracowania scenograficzne „Wielkanocy” i „Księcia Niezłomnego” pomysłowo przystosowane do zmiennych warunków, w jakich trzeba było występować podczas objazdów, a także ekspresjonistyczna scenografia „Snu”. Pierwszą jego samodzielną inscenizacją byli „Sędziowie” (1927). W 1928-30 G. współpracował ze Studiem Hebrajskim w Wilnie, z t. Jaskółka w Warszawie, a dorywczo z T. Wołyńskim w Łucku. W 1930-32 pracował w warsz. T. Ateneum, gdzie przygotował m.in. scenografię „Zemsty”, w 1932 inscenizował w T. im. Żeromskiego „Tamtego”. W tym okresie wyjeżdżał za granicę, m.in. do Wiednia, Pragi, Berlina, Drezna (1929) i Paryża (1931). W 1932-35 był dyr. T. Kameralnego w Częstochowie, w sez. 1935/36 kierował zorganizowanym przez siebie w Warszawie Stołecznym T. Powszechnym (podległym TKKT), a w 1936-38 był dyrektorem T. im. Bogusławskiego w Kaliszu (w sez. 1937/38 wraz z M. Lenkiem). W sez. 1938/39 przebywał w Warszawie. Podczas II wojny świat. zorganizował w 1941 w Warszawie tajne studio dramatyczne, które istniało do wybuchu powstania (1 VIII 1944), a od kwietnia 1945 wznowiło działalność w Krakowie. Od października 1946 G. kierował T. Wybrzeże, z którego uczynił bardzo żywotny ośrodek teatralny. Jego inscenizacja „Homera i Orchidei” (1946) wywołała zainteresowanie w całym kraju. „Jak wam się podoba” (1947), wystawione także w Warszawie na Konkursie Szekspirowskim, zaliczono do najciekawszych przedstawień konkursowych i wyróżniono dwiema nagrodami: zespołową i za inscenizację. K. Puzyna wyżej jeszcze ocenił inscenizację „Balladyny” (1947): ,to ze wszystkich przedstawień na terenie gdyńskim najpełniejszy wyraz poglądów i teorii Galla - poszukiwacza nowego teatru. Rozmaite koncepcje, chwyty, pomysły z jego teorii wyrosłe, zbiegają się w tym przedstawieniu w najbardziej harmonijną całość”. W obu inscenizacjach powszechnie podziwiano dekoracje, w zasadzie architektoniczne, nie pozbawione jednak walorów malarskich. Były to proste, wielopoziomowe konstrukcje złożone z nielicznych, symbolicznie potraktowanych elementów, co nawet w „Balladynie” umożliwiało płynność akcji bez zbędnych przerw (G. nie używał kurtyny). W obu wypadkach inscenizator starał się skupić uwagę widza na grze aktorów, co krytyka z uznaniem podkreślała, chwaląc równocześnie G. reżysera i pedagoga. (Cały zespół T. Wybrzeże składał się z wychowanków jego Studia). ,Teatr Galla - napisał J. Zawieyski - jest teatrem skupienia. Słowo przeżyte jest w nim elementem głównym”. Następnie G. przeniósł się do Łodzi, gdzie od 1 IX 1949 do 30 XI 1952 kierował T. im. Jaracza. W 1953-56 był scenografem i reżyserem T. Młodego Widza w Krakowie, a 1956-59 współpracował dorywczo z T. im. Modrzejewskiej w Krakowie, T. Polskim w Bielsku i innymi.
  Swe poglądy na t., a w szczególności na zagadnienia architektury i plastyki scenicznej sformułował w książce „Budowniczy tła scenicznego” (Warszawa 1937, skrót w tomie „Mój teatr”, Kraków 1963), w której przedstawił m.in. projekt nowoczesnego budynku teatr. nazwanego przez siebie Iteatrem, a także w pracy „Scena białej ściany” („Pamiętnik Teatralny” 1970 z. 4). G. zajmował się też malarstwem sztalugowym.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.15641.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.54922.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15642.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 18 str. 590: psb.16275.4
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.1116
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.1119x
  n.171974a Nekrologia Minakowskiego (171974)
  sw.341728 Wikipedia - Wolna Encyklopedia

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim