Feliks Krassowski (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

KRASSOWSKI Feliks, pseud. Feliński (2 VII 1895 Warszawa - 9 VIII 1967 Warszawa), scenograf
Był synem Stanisława K., urzędnika kolejowego, i Karoliny z Rudzińskich, mężem Marii Magdaleny Kordowskiej. Studiował w Warszawie w Szkole Rysunkowej im. Gersona (1911-14), w Szkole Sztuk Pięknych u W. Drabika (1914-15) oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie (1916-18, malarstwo u K. Krzyżanowskiego, gdzie równocześnie debiutował jako scenograf w T. Studya S. Wysockiej („Siostra Beatrix”, 25 III 1917). Ponadto wykonał tu m.in. scenografię wg projektów H. Józefskiego do głośnego przedstawienia „Balladyny” (1917) oraz samodzielnie do „Uczonych białogłów”, „Rosmersholmu”, „Cyda”, nast. „Ciotuni” (1918). W przedstawieniach T. Studya uczestniczył też jako adept (pod pseud. Feliński). W 1919 współpracował z warsz. t. letnim Bagatela, w sez. 1919/20 z teatrem w Inowrocławiu, 1921-24 z T. Narodowym w Toruniu (np. „Sen nocy letniej"), 1924-26 z T. im. Słowackiego w Krakowie (m.in. „Zaczarowane koło”, „Tumor Mózgowicz”, „Zwiastowanie"). W 1926 wziął udział w ekspozycji grupy plastyków „Jednoróg”, wystawiając wiele projektów scenograficznych, w tym samym roku została wydana z inicjatywy T. Peipera (nakładem „Zwrotnicy") broszura K. pt. „Scena narastająca”, gdzie postulował dek. oszczędne, uzupełniane w miarę rozwoju akcji: „Budowle sceniczne raz ukazane nie znikają przy następnych zmianach miejsca, lecz trwają na scenie, wiążąc się z następnymi budowlami w organiczną całość konstrukcyjną”. Dek. architektoniczne dostosowane do trudnych warunków objazdowych projektował w 1926-27, w czasie pracy w Reducie w Wilnie i Grodnie, gdzie przygotował m.in. bliską kubizmowi scenografię do „Cyda”, a także ekspresjonistyczną do „Snu” w reż. E. Wiercińskiego. W 1927 z grupą artystów związanych z Wiercińskim opuścił Redutę i został scenografem T. Nowego w Poznaniu; opracował m.in. „Śnieg” S. Przybyszewskiego, „Łyżki i księżyc”, „Metafizykę dwugłowego cielęcia” i „Maski”. Inscenizację plast. tej ostatniej sztuki S. Marczak-Oborski uważał za najkonsekwentniejszą ekspozycję metody „sceny narastającej”. W 1928-33 pracował w T. Miejskim w Bydgoszczy (m.in. nagroda państw. za „pomysłowe i pełne prostoty zaprojektowanie izby weselnej w „Weselu” w 1932, cyt. za J. Formanowicz). W 1933-35 był scenografem w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, w sez. 1936/37 w T. Miejskim w Częstochowie, 1938/39 w T. Miejskim w Sosnowcu. Podczas II wojny świat., przebywał w Warszawie, malując i pracując zarobkowo w wytwórni przypraw do zup. W 1945-46 był pełnomocnikiem Wydz. Kultury i Sztuki w Olsztynie na okręg mazurski, 1946-49 scenografem T. Polskiego w Bielsku i Cieszynie, gdzie projektował dek. i kostiumy m.in. do „Poskromienia złośnicy”, za które otrzymał III nagrodę na Festiwalu Szekspirowskim w 1947. Od 1949 do 1966, tj. do przejścia na emeryturę, pracował w T. Wybrzeże w Gdańsku; projektował tu m.in. scenografię do „Mariany Pinedy”, „Cyda”, „Sułkowskiego”, „Wojny trojańskiej nie będzie”. Współpracował też m.in. z T. Polskim w Poznaniu („Zemsta”, 1949), Bałtyckim T. Dramatycznym w Koszalinie („Śluby panieńskie”, „Szelmostwa Skapena”, 1954), T. Powszechnym Woj. Gdańskiego („Ich czworo”, 1959). W dniu 4 I 1958 odbył się jubileusz czterdziestolecia pracy scenograficznej K. w T. Wybrzeże podczas przedstawienia „Cyda” w jego opracowaniu. Był autorem szkiców i artykułów na tematy teatralne. Od początku swej twórczości, wrogi scenografii naturalistycznej, tworzył dek. wyraźnie architektoniczne, funkcjonalne, z tendencją do monumentalności i dbałością o właściwe komponowanie całej przestrzeni scenicznej. Jego dekoracje, szczególnie na prowincji, budziły wg M. Fik „najczęściej zaskoczenie, z rzadka dostarczając twórcy zasłużonego uznania”. Podobnie S. Marczak-Oborski określał go, jako jednego z „najciekawszych i najbardziej twórczych scenografów polskich, notorycznie niedocenianego”. Pisał też: „Był artystą oryginalnym, wniósł coś własnego, nieopatrzonego, podnosił rangę każdego spektaklu i każdego teatru”. „Posługiwał się formami skrótowymi, przejrzystymi, geometrycznymi - zgodnie ze smakiem i wyobrażeniami sztuki nowoczesnej”.

Feliks Krassowski (ID: sw.160606)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl