Bonawentura Kudlicz (ID: psb.14252.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GRUBIŃSKI Henryk (1846-1918) artysta dramatyczny, dyrektor teatru 12°
2. SZYSZKO-BOHUSZ Jerzy (1902-1965), dziennikarz Radia Wolna Europa 14°
3. BRONIEWSKI Stanisław (1859-1908) dyrektor cukrowni 14°
4. OŁTUSZEWSKI Władysław (1855-1922) lekarz, pionier polskiej foniatrii 14°
5. MEUNIER Hipolit Edward (1825-1898) tancerz, pedagog, choreograf 14°
6. LEWONIEWSKI Józef (1899-1933) kapitan-lotnik 14°
7. BRZEZIŃSKA Filipina (1800-1886) kompozytorka, pianistka 14°
8. GRUBIŃSKI Florian (1844- ok. 1901) konstruktor 14°
9. RZYSZCZEWSKI Gabriel Stanisław (1780/85-1857) ziemianin, pułkownik 14°
10. RZYSZCZEWSKI Leon (1815-1882) wydawca źródeł politycznych 15°
11. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 15°
12. SZYMANOWSKI Wacław (1821-1886), dziennikarz, publicysta, dramaturg 15°
13. GÓRSKI Włodzimierz (ok. 1824-1878) publicysta, tłumacz 15°
14. GRUBERSKI Eugeniusz (1870-1923) ksiądz, kompozytor 15°
15. PIOTROWSKI Stanisław (1849-1919) prawnik, ekonomista, socjolog 15°
16. BRZEZIŃSKI Kazimierz (1824-1876) prawnik 15°
17. MAZURKIEWICZ Władysław (1887-1963) prawnik, dyplomata, emigrant 15°
18. MAZURKIEWICZ Stefan (1888-1945) matematyk, profesor UW 15°
19. CZARTORYSKI Józef Klemens (1740-1810) starosta łucki, filantrop 15°
20. RZYSZCZEWSKI Adam (1748-1808) kasztelan lubaczowski 15°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KUDLICZ Bonawentura (12 VII 1780 Pleszew - 10 VIII 1848 Warszawa), aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był synem Mateusza K. i Teresy z Kępińskich, mężem Balbiny Rostowskiej. W 1801 grał w orkiestrze teatr. w Kaliszu. Jako aktor debiutował 27 VI tegoż roku w występującym w Poznaniu warsz. zespole T. Narodowego (pod dyr. W. Bogusławskiego) w roli Susceptowicza („Szkoła obmowy") i został zaangażowany. W warsz. T. Narodowym występował do końca życia. W 1802-11 brał udział w wyjazdach zespołu T. Narodowego na występy gościnne do Poznania, Kalisza, Białegostoku, Krakowa i Gdańska. W 1805 otrzymał pierwszy benefis. W lipcu 1812 razem z L.A. Dmuszewskim grał gościnnie w t. w Wilnie. Od 1 VII 1814 do 1842 pełnił funkcję reżysera T. Narodowego. W 1814-18 był akcjonariuszem tego teatru. Od 14 II 1815 został nauczycielem „dramatyki praktycznej” (gry scen.) w warsz. Szkole Dramatycznej i funkcję tę pełnił aż do chwili jej zamknięcia w 1830 i potem znowu w 1835-42 (był wtedy także kierownikiem szkoły). W sez. letnich 1823 i 1824 z zespołem T. Narodowego występował w Płocku, Poznaniu i Kaliszu. W 1823 był przez kilka tygodni w Niemczech, m.in. w Berlinie i w Dreźnie. Od 15 VII 1825 do 30 VI 1827 wchodził wraz z L.A. Dmuszewskim i K. Kurpińskim w skład komitetu kierującego T. Narodowym z ramienia zrzeszenia aktorskiego. We wrześniu 1829 objął kierownictwo nowo utworzonego T. Rozmaitości. W 1830 był po raz drugi w Berlinie studiując inscenizację opery „Niema z Portici” wystawionej potem w Warszawie. W 1831, w okresie rządów zrzeszenia, wraz z K. Kurpińskim kierował T. Narodowym. W 1839 otrzymał emeryturę, jednak w dalszym ciągu (do 1842) pełnił obowiązki reżysera i występował jako aktor. W 1841 był w Wiedniu i we Włoszech. Jego ostatni występ odbył się 28 XI 1842; grał wtedy Harpagona we fragm. „Skąpca”. 31 VIII 1844 ożenił się z aktorką Balbiną Rostkowską. Był wolnomularzem, należał do loży Świątynia Minerwy (aż do jej rozwiązania w 1821), w czasach Królestwa Kongresowego wielokrotnie wymieniany w raportach szpiega Mackrotta z racji swej patriotycznej postawy.
  Wedle J.T.S. Jasińskiego W. Bogusławski miał powiedzieć przyjmując go do t.: „prędzej mi włosy na dłoni wyrosną, niż on będzie dobrym aktorem”. Usprawiedliwiały to niekorzystne warunki zewnętrzne K., jego otyłość, brzydka twarz i wada wymowy (seplenił). Usilną pracą zdołał jednak polepszyć swoją wymowę. Bardzo ambitny, a przez Bogusławskiego długo obsadzany w podrzędnych rolach, stał się wkrótce jednym z przywódców opozycji w T. Narodowym. Po 1814, za dyr. L. Osińskiego, otrzymywał role pierwszoplanowe, wyróżniany w recenzjach Iksów, którzy chwalili go za wierność wobec klasycznych reguł, stawiając go pod tym względem za wzór innym aktorom. K. umiał stopniować uczucia, cieniować grę, celował w grze niemej, posiadał znakomitą mimikę. Emploi miał rozległe, występował w tragediach, dramatach, komediach i wodewilach, śpiewał także w operze (jako bas). W rolach komicznych nie improwizował (w przeciwieństwie do F.A. Żółkowskiego i L.A. Dmuszewskiego), zachowywał umiar, „odznaczał się wyższą komicznością”. Cenił Fredrę, był pierwszym w Polsce wykonawcą roli Geldhaba („Pan Geldhab"). Tę rolę zaliczano do jego najwybitniejszych osiągnięć. Grał również w komediach A. Fredry Jana Zrzędę („Zrzędność i przekora"), Radosta („Śluby panieńskie") i Majora („Damy i huzary"). Ceniony był jako Harpagon („Skąpiec"). Inne wybitne role: Zamte („Sierota chiński"), Oficer („Dwaj roztargnieni"), Pan Anzelm („Szkoda wąsów"), Biskup Stanisław („Bolesław Śmiały” F. Wężyka), Boratyński („Barbara Radziwiłłówna” A. Felińskiego), Sierżant („Stary komendant w kłopotach"), Józef („Józef w Egipcie"), Płaksa („Płaksa i Wesołowski"), Miller („Intryga i miłość"). Jako reżyser „dość despotyczny”, umiał jednak pracować z zespołem, „zwłaszcza z młodymi aktorami” (M. Rulikowski). Był bardzo ceniony jako pedagog, choć zarzucano mu, że nie potrafi nauczyć prawidłowej wymowy. Do jego uczniów należeli m.in.: W. Piasecki, B. Dawison, L. Panczykowski, J.T. S. Jasiński, A. Stolpe, L. Halpertowa, T. Palczewska. Pracowity tłumacz, przełożył ponad dwadzieścia utworów dramatycznych.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.59894.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.80849.2
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  BONAWENTURA KUDLICZ
  ARTYSTA DRAMATYCZNY
  NAUCZYCIEL SZKOŁY DRAM.
  REŻYSSER TEATRÓW WAR.
  ZM.D. 10 SIERPNIA 1884 R.
  W WIEKU LAT 68
  
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 212/1848, 213/1848, 225/1848 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=38038 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Bonawentura KUDLICZ
  b. artysta, nauczyciel i reżyser teatrów warszawskich, nestor sceny polskiej, emeryt; ur. 12 VII 1780 w Pleszewie w Wlk. Ks. Poznańskim, zm. 10 VIII 1848, odpr. 12 VIII 1848 z kapl. Reformatów w Warszawie na cm. Powązkowski, nab. żał. 26 VIII 1848 w kośc. Kapucynów, podczas którego wykonano "Requiem" Mozarta, zapr. pozostała żona
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 16 str. 104: psb.14252.1
  n.1746 Nekrologia Minakowskiego (1746)
  n.22346a Nekrologia Minakowskiego (22346)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim